اشعار

آشـفـتــه ای آواره ام، در پـشـت درهـا            کوهِ پُـر از دردم پُر از خـون جگـرها

 یکریز می بــارم به روی جــانــمازم            دیگر خــدا حافظ خــدا حافظ سحــرها

در کــوفه غـــریبم من و کــاشانه نـدارم            گــوئی بــــروم خــانـه ولی خــانـه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است            در شــــــهر شما خـــانه و کــاشانه ندارم

 چون میسر نشود فرصت دیــدار شما            ما که رفتــیم خــداوند نــگهــدار شــما

نامتــان روی علــم بود و زدستـم افتاد            کاش بـرداردش از خــاک علمدار شما

من پـنجـمـیـن ولــی خــداونــد قــادرم            همنام مصـطـفی و ملــقـب به بــاقــرم

گنجـیـنــۀ عـلــوم الهــی است سیـنه ام            از نسـل سفــره دار کــریم مــدینــه ام

زخمیِّ زهـری بود و بر غــم مبتلا بود            زهرجگر سوزی که بر دردش دوا بود

پنـجـاه ســالِ عمــر او با درد بگــذشت            پنجاه سال، او روضه دار کوچه ها بود

عــاقــبــت آه کــشـیــدم نــفــس آخــر را            نفس ســوختــه از خــاطـره ای پرپر را

روضه خــوانی مرا گـرم نمودی امشب            روضۀ آن همه گــل، آن همه نیلــوفر را

تنهــــاتـــرین غـریب دیار مدینـــه بود            او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود

صــدباب علــم از کلماتش گشــوده شد            در بین عالمـان، به خــدا بی قرینه بود

ای فروغ دانشت تا صبح محـشر مستدام           وی تو را پیش از ولادت داده پیغمبر سلام

منـشـأ کــل کـمـال و بــاقــر کــل عــلـوم           هفتمین نور و ششم مولایی و پنجـم امـام

از سوز زهر پیکرم آتش گرفت و سوخت           یا رب ز پای تا سرم آتش گرفت و سوخت

مسمومم و زبــانــه کشد شعـلــه از تـنــم           از این شراره بسترم آتش گرفت و سوخت

از ســوز تشنگـی جگــرم ناله می کند            نــذر حسیـن، روضۀ ده ساله می کند

یاد لبان خشک و عطش خوردۀ حسین            بین دو نهــر آب مــرا والــه می کــند

مــن امــام تــــمــــام دنـــیــــایــــم            بــر تــمـــامــی خــلــق مـــولایــم

بــاقـــر عــلــم احــمــد و عــلـی ام            چون که من هم ز نسل زهــرایــم

ای به سیـنه ات پنهـان گنـج های قـرآنی           عـلـم را شـکــافــنـده بـا کـلام نــورانـی

مـظـهــر جـمـال حـق در لبـاس انـسانی           صد چو بوعـلی پیـشت کودک دبستـانی

ای شیــعۀ ثــانی عشــر حضرت بـاقر            دین زنــده شده از هنــر حضرت باقر

بخشید به اسلام مبین گــرمی و رونق            گنجــینۀ غــرقِ گـهــرِ حضرت بــاقر

مـنــم که دل به غــم و درد آشنــا دارم            به دیــده جــام می نــاب نـیــنــوا دارم

به سینه وسعت صحـرای کــربلا دارم            همیشه در همه جــا روضـۀ منــا دارم

من بر فَلَک امامم من بر مَلَک شهودم            ذکر عَـلَی الـدَّوامـم من معـنی سجـودم

هم شـاهـد قـیـامـم هـم شـاهــد قـعــودم            هم مَـظهـر وجـودم هم مُـظهـر وجودم

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

نگــاه کــودکی ات دیـده بـود قـافـلـه را            تـمـام دلـهــره هـا را، تـمـام فـاصلـه را

هــزار بار بـمیـرم بـرات، می خـواهـم             دوبـاره زنـده کـنم خاطـرات قــافـله را

شیعه كند مرا صـدا كه حجـت خــدا منم           آنكه شده به كــودكى شــاهد كــربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسین و مجتبى           از پس زین العــابـدین ولىّ كــربــلا منم

کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم            هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله            وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم

پخش سبک  

زَنَد گلِ امام رضا، میان حجره دست و پا           شده زمین کــاظمین، ز داغ او چو کربلا

حجّت خدا جواد *** یوسف رضا جواد *** کشتــۀ جـفـا جواد