اشعار

نقل زَمَخشَری ست كه روزی ابولهب            یك سنگریـزه جـانب احمد روانه كرد

ریگی، به طول و عرض نخود، در كَفَش گرفت            از روی كین، نبی خـدا را نشانه كرد

هر زمان سختی هر مرحله بی‌حد می‌شد           فـاطـمـه مـادر دلـسـوز محـمـد مـی‌شـد

گـاه با تیغ زبان یک تـنه حـیـدر بود و           گاه در خواندن خطبه خود احمد می‌شد

دریایی و دل دادی یک روز به دریایی            این شد که پدید آمد از عشق تو دنیایی

هم سرّ خـدایی تو، هم بـاغ حـیـایی تو            هم نـور دل سـاقـی، هم مـادر سـقـایی

داده ست نام فاطمه، داور به زهرا            داده لـقب صـدیـقۀ اطهـر به زهـرا

جنّت همان توصیف اجمالى زهراست            جنّت به کوثر وصف شد کوثر به زهرا

ای مقـام تو فـراتـر ز هـمه بـاورها            مـادر اهل یـقـیـن، سایـۀ بـالا سـرها

همه مدیـون تو هـسـتـند الهی مـادر            سایه ات کم نشود از سر این نوکرها

پخش سبک                   (به سبک: وای از شرر سوز غم نور دو عینم)

جز غصه ندارم به لب دیده کلامی            زهـرا و جـنایـات لعـیـنان حـرامـی

بین شرر افتاد ** در پشت در افتاد

پخش سبک    

ای یادت غم هر روز و هر شب من            یـا زهـرا یـا زهـرا ذکـر لـب مـن

دلــربـا و جــانـان مـنـی            کــوثـر و قــرآن مــنـی

پخش سبک    

به عـرش خـدا قـائـمه فـاطمه            به لـبهـای ما زمـزمـه فاطمه

به لطف و کرم خاتمه فاطمه            اُمـیـد دل مــا هـمـه فـاطــمـه

نبوّت ناتمام است و علی تنهاست بی‌زهرا           ولایت کشتی گم گشته در دریاست بی‌زهرا
چنان که بی‌علی زهرا ندارد کفو و همتایی           علی آری علی یکتای بی‌همتاست بی‌زهرا

سیـنه‌ها مانـده پُـر از نالۀ نـشنـیده هنوز            مانده خورشید ز غم رویْ خراشیده هنوز

اشک خونین همه را می‌چکد از دیده هنوز            بـدن خـتـم رسـل دفـن نگـردیـده هنـوز

پخش سبک                                     آتش زدن در و دیوار

از خانـه مـی‌زد آتــش زبانـه            آمـــده قــنـفــذ بــا تــازیــانـه

غنچه و گل شد پرپر از کینه            بیت الاحزان شد شهر مدینه

پخش سبک

بنگـر ای بابا که پرپر لاله و ریحانه شد           قـتلگـاهـم بین دیـوار و در این خانه شد

أنا الزهـرا، أنا الزهرا، أنا الزهـرا، أنا الزهرا (۲)

پخش سبک

باغبانم من و باغ من آتش گرفته            یاس من پرپر و یاسمن آتش گرفته

دل آتــش بــســـوزد بــر دل مـن            یک علی ماند و یک مدینه دشمن

پخش سبک

هـیــزم آورده دشـمـن خــدایــا            شعـله زد آتش از درب خـانـه

نـالـه‌ای کـودکـانه بـلـنـد اسـت            مـــادرم را مــزن تــا زیــانــه

پخش سبک

ثــمـر داده جـفـای اهـل کـیـنـه            زند شیعه از این ماتـم به سینه
شهیده گـشته زهـرای حـزیـنـه            شد عـاشـورای بانـوی مـدیـنـه

خانه‌ای که شُده خاکِ سه امامش جبریل            خانه‌ای که نرسد بر سرِ بامش جبریل

خانه‌ای که به سویش بود قیامش جبریل            خانه‌ای که به درش بود سلامش جبریل

دید دشمن فاطمه جان علی است            بلکه با جانش نگهبان علی است

گـفت باید جان حـیـدر را گرفت            از عـلی دخت پـیـمبـر را گرفت

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻭﺍﻧﺪﯼ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﺕ ﺟﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ            ﺁﻧـﻘـﺪﺭ ﻫﻢ ﺳﺨـﻨـﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗـﺮﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩ

ﺑﺮﺩﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻋﻈﻢ ﺑﻮﺩﻩ ست            ﻓﻀﻪ ﺑﺎ ﮔـﻔـﺘﻦ ﯾﺎ ﻓـﺎﻃـﻤﻪ ﺑـﺎﺭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ

عرش زیر پای او مثل حصیر افتاده است            رونق عشق است در دستانش از بس ساده است

نُه فلک در گردش است از گردش دستاس او            اینكه دستش بر سر دنیاست فوق العاده است

خصم دون تا راه بر صدیقۀ اطهر گرفت           انتـقـام بـدر را از فـاتـح خـیـبـر گـرفت

آنقدر گویم کـه ضرب دست آن بیدادگر           جان حیدر را میان کوچه از حیدر گرفت