اشعار

یلِ کرب و بلا باید که مامش اینچنین باشد          فقـط عباس او کافی ست تا اُمُّ البنـین باشد

همانطوری که تنها فاطمه گشته حسین آور          فقط این زن توانسته ابالفضل آفرین باشد

کـریـمـان همه مـات اُمُّ البنـین اند            فـقـیـر کـرامـات اُمُّ الـبــنـیـن انـد

نه تنها دل ما که داوود و موسیٰ            اسـیــر مـنـاجـات اُمُّ الـبـنـیـن انـد

قـدر صد عـالـم بهـا دارد بهـای مادری           کارهـا سامـان بگـیـرد با دعـای مادری

شأن این والا گهر را حق مشخص ساخته           هـست وقـتی باغ جنّت زیر پای مادری

نـشـستـه بود ببـیـند مگـر جـوانان را            و داشت زیـر نظـر پهـنـۀ بیـابـان را

سپاه زینب کبری که می‌رسید از دور            بـلـنـد شـد بـتـکـانـد غـبـار دامـان را

نام ادب و شما عجـیـن خـواهد بود            حالا که خدا خواست چنین خواهد بود
از لـطـف دعـای بـچـه‌هـای زهــرا            تا هست خدا، اُمِّ بنین خواهد بود…

به تیغی حیف گـیسویت گُسستند            دو بازویت دو بازویت گـسستـند

از آنجایی که من بـوسیـده بـودم            بمیـرم هر دو اَبـرویت گـسستـند

بعد از تو دیگر هیچ کس اُمُّ البنین نیست            یعـنی زنی مانـند تو مـرد آفـرین نـیست

اُمُّ الادب، اُمُّ الــوفــا، اُمُّ الابــاالـفــضــل            غیر از تو وصف هیچ شخصی این چنین نیست

شرمنده‌ام که سوخت میان شرر پرت            آتش گـرفـت باغ گـل لالـه در برت

شرمنده‌ام که مشک ابالفضل پاره شد            شرمنـدۀ ربـاب شد و کام اصغـرت

الا که دست خدایت در آستـین باشد            بـیا که مانده به در دیـدۀ زمین باشد

گـنـاه می‌کـنم اما به خود نـمی‌گـویم            شرار قهر تو شاید که در کمین باشد

شد شـامـلـم دعـای سحرهای فاطمه            روشن شدم به نـور قمرهای فاطمه
تـاج سـرِ مـنـنـد گـهـرهای فـاطـمـه            اولاد من کـجـا و پسرهـای فـاطـمه

دل من خسته ز غم هاست کجایی عباس           مادرت بی‌کس و تنهاست کجایی عباس
مثل هر روز در این خانه دوباره پسرم           روضۀ داغ تو بـرپـاست کجایی عباس

ای رودِ خـروشان به لبِ، بـاغ اقـاقی            ای ساحل طوفان زدگان،حضرت ساقی

ایـام عــزاداریِ مـادر شـده، بـرخـیـز            وقتِ غم و غمخواریِ مادر شده، برخیز

ای سراپـا عشق و پاکی و صفا            اســوۀ دلـداری و صـبـر و وفـا
ای بـلـنـدای عـطـا را قــائــمــه            مــادر گـلـهـای بــاغ فــاطــمــه

این روزها نگاه تو از خون دل تر است            گـویـا دلت حسیـنـیۀ اشک مـادر است

شال عـزا دوبـاره نـشسته به دوش تو            شالی که حیف، سوخته از آتش در است

ای زُهْـرَةُ الـزَّهـرای عـالم! کَلِّمِینِی            بـنـت رسـول الله خـاتـم! کَـلِّـمِـیـنِـی
یک بار دیگر باز کن چشمان خود را            من حـیدرم - مظلـوم عـالم - کَلِّمِینِی

دستاس را چرخـاندم و بوی تو پیچـید            از بقـچـۀ نان عـطـرِ بازوی تو پیچـید

سـجــاده را وا کــردم و بـا ربّــنــایــم            یـا ربّـنـای لـحـنِ دلـجـوی تو پـیـچـیـد

رفتی و روز و شبم یکسره غمبار شده            نیـستی خـانه به روی سـرم آوار شده
سـهـم دستان منـم مثـل تو دیـوار شده            پسرت فـاطمه تب کرده و بیـمار شده

پخش سبک

یار غمخوار عشق، یار بیـدارعشق           مـادر هـسـتی و، شاه دربـارعـشـق

ای عـلمدار سپاه حـیدر           قوت قـلب و پناه حـیدر

پخش سبک

ای خورشید شرف و بانـوی مِهر و وفـا           اُسـوۀ پـاکـی و صبـر مــادرِ خـون خـدا

بر اهل ارض و سما ذکرِ بر روی لـبی           خـم شـده بـوسه زده بر دستـانِ تو نـبـی

پخش سبک

ای بانــوی بی‌همتا نـور بصـر طـاهـا            ای سـیّــدۀ عـالــم امّ الـنّـجَـبـا، زهــرا

مـادر نظـری بـنمـا، سوی بی‌ نوایانت            کعبـۀ حـقـیـقیِ مـا، آن تربـت پنهـانت