اشعار

می‌رسد بر دل تو بغض صدایم یا نه؟            می‌شـود بـاز به درگـاه تو پـایـم یا نه؟

بـنده‌ای آمـده با روی سیاهـش هیـئـت            می‌دهد صاحب این خـانه بهـایم یا نه؟

بیرون دویدم من ز خیمه، گریه کردم            رأس تو را دیدم به نیـزه، گریه کردم

مـن در پـی هـر کـودک تـنـهـا دویـدم            بعد از تو یک روز خوش از دنیا ندیدم

با خود اینگونه بیاد آورم اینک سخنت            چاره‌ای نیست بجز سوختن و ساختنت

گفتی آنروز:خدا کشته مرا خواسته است            دیدم از عهد و وفایت که بخون خفته تنت

برگـشتـه‌ام بـه کـربـبـلا یا اخـاالغریب            بـی تو دگر فـتـاده‌ام از پـا اخاالغـریب
قـدّم ز غـصه‌های تو شد تا اخاالغریب            بعد از تو نیست خیر به دنیا اخاالغریب

شبـیـه جـام، که دنـبال بـاده آمــده است           برای رفعِ عطش دل به جاده آمده است

دلی که اهـل نـظـر می‌شـوند تسـلیـمش           اراده کــرده‌ای و بـی‌اراده آمــده اسـت

آورده‌ام بـهــر  زیـــارت کـــاروان را            یک کاروان از یـاس های ارغـوان را

بـالا سـر و، پـایـینِ پـا، فـرقـی نـدارد            بـنـشانـده‌ام پیـش تو این قَـدّ کـمـان را

اربعـین شد باز هم از قـافـله جا مانده‌ام           گوشۀ هـیأت من غـمدیـده تنها مـانـده‌ام
کربلایم گیره یک گوشه نگاهت مانده و           از خوراک و خواب و از روز و شب آقا مانده‌ام

اول شـعــر تـبــرّک شـده بـا بـسـم الله            ابــتـدای هــمــۀ مـرثـیـه هـا بـسـم الله

هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله            هـرکـه دارد هـوس کـربـبلا بـسـم الله

زیـنـبـم من که عـلـمـدار غـمم           بـه خــدا قـافـلـه ســالار غـمـم

من که پـیـغـمـبـر رنـج و آهـم           مـن سـفـیـر ابـی عـبــدالـلـهــم

باید نشست و از برکـاتى چنین نوشت            تا روز حشر از حسناتى چنین نوشت

از کـشتـى وسیع نجـاتى چـنین نوشت            از شور بهتر از عرفاتى چنین نوشت

ای که در چرخ وجودی آفـتابم یا حسین            آتش داغ تو کرد آخـر کـبـابم یا حسین

ای بهـار مـعـرفـت ای آفـتـاب زندگی            روز و شب از داغ تو در التهابم یاحسین

کـاش پـایِ دلِ ما هـم به نـوایـی برسد            اربعینی، حرمی، کرب و بـلایی برسد

آری آقـاتر از آنی تو که راهـم نـدهی            دارم امـیـد که از دوست نـدایـی برسد

هوای اربـعـیـن دارد دل بیچـاره ام یـارا           نگاهی کن نگـاهی کن دل بیچـاره ما را

نمی دانم دوبـاره می رسم تا کـربلا یا نه           کنم جاری به لب آقا قسم بر جان زهرا را

اي که سـر تا به پا صفـائي تو            گـل گـلـزار مـصـطـفـائـي تـو

هــمـۀ کــائـنــات مــي‏ دانــنــد            هـفـتـمـيـن حـجّـت خـدايـي تـو

باز شوری ز سر می زند سر            شور شیرین لبی پر زِ شِکّـر
آن که در چینِ زلفش دلِ من            چون غزالی پریشان و مُضطر

گلاب‌ عشق‌ وضو کن‌ که‌ روز شیدایی‌ است‌           جهان‌ انس‌ و صفا را ببین‌ تماشایی‌ است‌
سلام‌ کن‌ تو به‌ آن‌ رهبری‌ که‌ معصوم‌ است‌           امام‌ عشق‌ و صفا هست‌ و هم‌ شکیبایی‌ است‌

اگر بر آید چو مرغى ز پیکر خسته ‏ام پر           پرم سوى بارگاهى که باشد از عرش برتر

به بارگاهى رفیعی، که جن و انس و ملائک           براى خدمت کند رو، به عرض حاجت زند در

وجود آمده رشک بهشت، سرتا سر            به یمن مولد مسعود مـوسی جعـفـر

امـام کـلّ اعـاظـم، ولـی حـقّ کاظم            که کظم غـیضش یادآورد ز پیغمبر

وارث مُـلک تـبـسم، کاظم است            عشق عالمتاب هفتم، کاظم است

آفـریـنـش، سـوره ای از مهر او            بر لب هستی، تبـسّم کاظم است

در کـوچه پـای آمدنـش تـیـر می‌کـشد            از سمت گـوش تا دهـنش تیر می‌کشد

این طفل هر زمان که به در میکند نگاه            بی وقـفـه چـارچوب تنش تیر می‌کشد