اشعار

این اشک ها براى تو مـرهـم نمی‌شود            چیزى ز غـصه‌هاى دلت کم نمی‌شود

با من بـگـو عـزیز دلـم راز کوچه را            کس جز على به راز تو محرم نمی‌شود

فقط نه اینکه تو از انبیاء سری زهرا            که با عـلـی و پـیـمبـر بـرابری زهـرا

تو اُمّ احمد و کلثوم و زینب و حسنین            اصالـتاً به امـامـان تـو مـادری زهـرا

تا شما هستی نبی دلدار میخواهد چه کار           مرتضی با بودن تو یار میخواهد چه کار

مثل کوهی پشت مولا هستی و با این وجود           تـیغ بُـرّان حـیدر کـرّار میخواهد چه کار

چندیست مـاه از آسمانش رو گرفته            با درد و غمها و مصیبت خو گرفته

گیسوی زینب را به سختی شانه میزد            آهـسته آهـستـه ولـی بـازو گـرفـتـه

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چه می‌شـود آیـی            ببین که کاسۀ صبرم ز غصه لبریز است

آن شب در آن بیت العزا غوغا به پا بود           تصویر یک زن روی دست مرتضی بود

مانند شیـشه چـند جای او تـرک داشت           این هـا هـمـه درد سـر شـیـر خــدا بــود

بسترت جـمع شد اما اثـرت هست هنوز           بالشی خیس، ز چشمان ترت هست هنوز

رنگ این پارچۀ بستـر تو گـلگـون ماند           اثـری از بـدن مخـتصرت هـست هـنوز

با اینکـه پـیکـرِ پـسـرش بـوریـا شـود            عریان به روی خاک بیابان رها شود

با اینکه از قـضیّه خـبر داشت فـاطمه            با اینکه دردِ دست و کمر داشت فاطمه

نیست در زانوی من تاب و توانی فاطمه           کاش می‌شد بیـشتر پیـشم بـمانی فاطمه

نیمه شب با سرفه‌های گاه و بی‌گاهت مدام           دخـترت را پای بـستر می‌نشانی فاطمه

بی نام تو زهـرا گـره ای واشدنی نیست           هرگز نفـسی بی تو مسیحا شدنی نیست

بوسیدن دستان تو معـراج رسـول است           فـرزنـد کـسـی اُمّ ابـیـهـا شـدنـی نیـست

به نام سـورۀ کـوثر به عصمت مـادر            به نام زینب کـبری، شکـوه سر تا سر

شروع شد غـم کوچه، درست آنجا که            شکست هـیبت مردی به سختی حـیدر

پـای دعـایم با گـنـه زنجـیـر گـشتـه            «آقا بیا» هایم چه بـی‌تـاثـیر گـشتـه

من خواب دیـدم مـاه پشت ابر مانده            خوابم به هجر روی تو تعبیر گشته

وصف تو چنان است، که انشا شدنی نیست           هر چند نوشتـیم، به مـولا شـدنی نیست

مدح تو به قرآن مجید است، «به قرآن»           با شعر و غزل، وصف تو املا شدنی نیست

حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده            غیبت جان کاه تو آقا چه طولانی شده

می‌رسد فصل بهار و ای بهـار من بیا            از غـم دوری تو این دیده بارانی شده

دلهـا شده دوبـاره پـريـشان مـادرت            آقا بيـا به مجـلـس ما جـان مـادرت

روزیِّ فــاطـمـيـۀ مـا را زيـاد كـن            دست شماست سفرۀ احسان مادرت

مثـل شـمع سحـری آب شدی از گریه            از خودت بی‌خبری آب شدی از گریه

بسترت خیس شد از اشک بیا گریه نکن            ناله‌ها از نفس انداخت تو را گریه نکن

همه خوبانِ جهان عبد و غلامت زهرا            همه عـالـم شده دلبسته و رامت زهرا

هرکه دارد به جهان رتبه‌ای و منزلتی            میخورَد غبطه بر آن اوجِ مقامت زهرا

بی‌تو يا فـاطـمه با محـنت دنـيا چه كنم           وای با اينهمه غم، بی‌كس و تنها چه كنم
گيرم امروز به صد محنت و حسرت گذرد           چونكه فردا برسد، با غـم فـردا چه كنم

حرفی بزن سکوت دوای تن تو نیست            اینجا به کنج خانه که جای تن تو نیست

خـیلی تنـت ضعـیف شده فکـر می‌کنم            شایـد که این لبـاس برای تن تو نیست

هر زمان کردم نظر دیدم که بیداری چرا؟           پیشِ رویم چادر از رو بر نمیداری چرا؟

کس نمیگوید سلامم؛کس نمیگوید جواب           بین این غمها تو قفلِ غم به لب داری چرا؟