اشعار

زیـبـایـی ایـام جـمـال حـسـنـیـن اسـت            دشمن خجل از جاه و جلال حسنین است

فرمود که سرخـیـل جـوانان بهشت اند            این ذکر دل انگـیز مدال حسنین است

فدای جود کسی که هر آنچه را بخشید            فـقط به خـاطـر خـشنودی خـدا بخشید

از ابـتـدا پـدرش فـکـر ما گـداهـا بـود            که سفرۀ کرمش را به مجـتـبی بخشید

پر کشیدم در هـوای با صفای مجـتبی            که رها می‌گردم امشب در هوای مجتبی

جای معنای کرم نام حسن باید نوشت            حـاتـم طایی گـدای دست های مجـتـبی

ای چارطاق عرش خـدا خـیمۀ غمت            وی کهکشان ستاره‌ای از خاک مقدمت

قـدوسیـان تراوش انـفـاس قـدسـی‌ات            فرماندگی ارض و سماء رتـبۀ کمت

دنیـا چه با عـزیـز دل بـوتـراب کرد؟            ابری رسید و خون به دل آفـتاب کرد

سنی نـداشت یکـشبه مـویش سفـید شد            رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد

از بـارِ داغـش پشتِ پـیغـمبر شکـسته            تنهـاتـرین سـردار بی‌لـشگـر شکـسته

سجـاده‌اش بر غـربتِ او گـریـه کرده            پـایِ غـریـبـی‌اش دلِ منـبـر شـکـستـه

ای كه داغ تو شراره به دل خواهر زد            مرغ دل در قـفـس سینـۀ من پرپر زد

چه كسی آتش كین زد به دل سوخته‌ات            كه غمت شعلۀ غم بر جگر خواهر زد

وقـتی بـنـای خلقت دل را گـذاشتـند            آن را به عشق روی تو شیدا گذاشتند

هر دل که مایل قَدِ سرو تو دلبر است            بهـرش کـنار، جنّت اعلیٰ گـذاشتـند

الا که غرق در انوار ذوالجلال شویم            هلال ماه رجب سر زده، هـلال شویم

کــمـال یــافــتــۀ قــلــۀ کــمـال شـویـم            هـماره خـاک قـدوم عـلـی و آل شویم

ای به تو از خالق داور سلام            از لب جانبخـش پیـمـبر سلام

ای پـدر عـالـم هـسـتـی هـمـه            نجـل عـلی یوسف دو فـاطمه

عشق آمد و مقـابـل من دفـتری گـشود            مـرغ دلـم بهـانه گرفت و پـری گشود
بـال و پـری زدم بـه بـلـنـدای آسـمـان            از لطف خود خدای کریمان دری گشود

هرجا که باشد منبری، پا منبری هست            همراه هر عرض ارادت، محضری هست

ما که به غیر از معجـزه از تو ندیـدیم            وقتی امامت می کنی پیغـمـبری هست

مـانـده یادت به یاد خـاطـرها            در دل خـاطـر مـســافــرهــا

ته این جاده گر بتو وصل است            خـوش بـحـال تـمام عـابـرها

شـام بـلا تـیـره‌تر از شـام بـود            آل رســول و مــلاءِ عـام بــود

خنده و رقص و کف و دشنام بود            فـرق سـر و سنگ لب بام بود

نـالـۀ واعـطـشـا بر جـگـرش می‌اُفـتاد            آب مـی‌دیـد بـه یـادِ قــمـرش می‌اُفـتـاد

بی‌سبب نیست که از جملۀ "بَکّائون" است            اشک از گوشۀ چشمانِ ترش می‌اُفتاد

نـسیـم گِـردِ سر اطـهـر تو می چرخید            چقدر بر سَرِ نـیـزه سَـرِ تو می چرخید

میـان شعـلـه من و ساربـان تَهِ گـودال            برای بُـردنِ انـگـشـتـرِ تو می چـرخید

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد            منم همان که زِ غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبتِ سی سال گریۀ من بود            پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

سی سال گریه کرده ام آن ظهر داغ را            چـشـمـم سـرود وسـعـت آن اتـفـاق را

تنهایی ام صحیفه صحیفه ورق زده ست            یعـقـوب وار قـصۀ اشـک و فـراق را

آسمان هم خجـل از چشم تو و بارانت            آخـری نیست بر این گریـۀ بی پـایانت

آب می بینی و طفل و گل و سقا و جوان            بـیـشـتـر می شود انـگـار غم پنـهـانت

می نوشم امشب واژه ها را از سبویت            پُر می شـود جـام عـطـش از آبـرویت

سجاده ات پهن است در محراب، حالا            تـر می شـود ابـیـات از آب وضـویـت