اشعار

از نگـاه پـسرت سمتِ سرت ریخت دلم           دست تو سرد شد و چشم ترت ریخت دلم

از سخنهای طبیبی که تو را کرد جواب           از نگاه همه در دور و برت ریخت دلم

اگرچه زخم به فرقش سه روز منزل داشت           علی جراحت سر را همیشه در دل داشت

نه پنج سال خلافت، که پیش از آن هم نیز           دلی به سینه چنان مرغ نیم بسمل داشت

یا علی گفتم و تا عرش خدا طی کردم            این چنین کـشفِ غـبار قـدم وی کردم

باده از ذکر علی ریخته‌ام جام به جام            شُرب خمر از قـدح گوش پیاپی کردم

قدر شب قدری و عزادار تو زهراست            از روز ازل تا به ابد یار تو زهراست

با بـال شـکـسته سرِ زخـمیِّ تو بـستـم            تیمار تو با فاطمه غمخوار تو زهراست

یک عمر از غم روزگاری نیلگون داشت            بر مژه‌هایش رشته‌های اشک و خون داشت

دیگر گـلی روی لبـش هرگـز نروئـید            بر گونه اما لالـه‌هـای واژگـون داشت

بـاید بـرای حـال زارم نـالـه سـر کرد            یا لااقـل این شام ظلمت را سحر کرد

وقت گرفتاری تو را خواندن، هنر نیست            آنکه همیشه خوانده نامت را، هنر کرد

این گونه‌ای که تو، غرق خدا شدی            مـانـدیـم، بـنـده‌ای! یا کـبـریا شدی؟

هرجا که می‌رویم، آنجا تویی عـلی            کون و مکان شدی ارض و سما شدی

چه کـنم نیـست تـوانم که بگـویم سخـنی           از تو گـفـتن نبود کار هـزاران چو منی

هرکه خواهد ز تو گوید به دو صد سوز جگر           بـایـدش حق بـدهـد کـوثـر و قـرآن دگر

لطف کسی شبیه علی جان تمام نیست            مهر کسی شبیه علی جان مدام نیست

در پیـشگـاه حـضرت حـیـدر برای ما            بـالاتـر از مـقـام گـدایـی مـقـام نیـست

دل شکـستۀ من انـس با عـلـی دارد            امید از هـمه بگـسسته تا علی دارد

منم ز شهـر ولایت ز کوچۀ عـشاق            شـنـاسـنـامـۀ من مُهـر یا عـلی دارد

یا علی حِصنِ حَصین را تو خودت معنا کن           گـم شـدم در خـودم آقـا تـو مرا پیـدا کن

هر کجا رفتـه‌ام از لطـف تو گفـتم حیدر           این صفت در تو اگر نیست مرا رسوا کن

هی شکستم توبه‌ام، توهین به استغفار شد           بارها گـفـتـم غلط کردم ولی تکـرار شد

بـار اول می‌زدی شاید به خـود می‌آمـدم           چشم پوشی کردی و وضعم خجالت بار شد

سائل بی‌دست و پایم حال زارم را ببین            باز هم کردم ضرر، دار و ندارم را ببین

درب بیچاره سرا شد باز، من هم آمدم            خویش را بیچاره کردم روزگارم را ببین

عبدی که بود پست و هَوَس ران‌تر از همه            برگشته سر به زیر و پشیمان‌تر از همه

از خـود فـرار کرده غـلام فـراری‌ات            سـوی تو بازگـشته گـریزان‌تر از همه

خوب کردی که سرِ سفره نمک هم داری           چون که زخم دلم امشب به نمک داشت نیاز

همسر من که زمین از نـفسش بر پا بود           به مناجات شبش حور و ملک داشت نیاز

بغـض بابا وسط سفـرۀ افطار شکست            هی فرو خورد و فرو خورد و به هر بار شکست

حفظ ظاهر بخدا سخت تر از هر کاری ست            چهرۀ پیر پدر پای همین کار شکست

آسمان بود و علی بود و شب و غمهایش            گردی از غصه نشسته به روی سیمایش

آخرین سفـرۀ افـطارعـلی فـرق نکرد            باز هم نان و نمک در عوض خرمایش

بـه حـق خـدای شـب قـدرهـا            بـیـا ای دعـای شـب قـدرهـا

حضور تو تنها نفـس می‌دهد            به حال و هـوای شب قدرها

تو غصه خوردی، ما که غمخواری نکردیم            تو ناله کردی، ما که دلـداری نکردیم

یک شب اسیـر رنج بی‌خـوابی نبودیم            از دوری تـو گـریـه و زاری نکـردیم

خون جبین به گلشن حُسنش گلاب شد            چون شمع سوخته نور پراکند و آب شد

از خون او به دامن محراب، نقش بست            بر این شهید، ظلم و ستم بی‌حساب شد