اشعار

عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت            چه قـدر و منـزلت و جلـوۀ جلالی داشت

به پیش پرتو خورشید، تیر‌گی محو است            سپـیده را چه غـمی گر سیاه‌چـالی داشت

غمی ویران‌تر از بغض گلو افتاده در جانش            بزرگی که زبانزد بود در این شهر ايمانش

کسی که از خلیفه تا گدای کوچه‌گرد شهر            نمک‌پرورده بود از سفره‌های فضل و احسانش

بُـوَد آخـریـن لـحـظـۀ عــمـر مـن            اَلا شـام غـم بـا تـو گـویـم سـخـن

چه خوش بود آئـین غـم خواریت            ز آل عــلـی مــیــهــمــان داریـت

تا چشم گـشودم که در آغـوش تو بودم            مدهوش دلـم بودی و مدهـوش تو بودم

بالاتـر از این رنـگ نـدیـدم به جـهـانـم            یکسال نه یک عمر سیه پـوش تو بودم

امشب به سبک کرب‌و‌بلا گریه می‌کنیم            هـمـراه سـیِّـد الشُّـهـداء گـریـه می‌کـنـیم

صاحب زمان گرفته عزا گریه می‌کنیم            از داغ روح صبر و وفـا گریه می‌کنیم

این مدتی که می‌گـذرد در عزای تو            روزی نـبـوده اشک نریـزم بپای تو

یک سال و نیم شمع شدم سوختم حسین            یک سال و نیم آب شدم در عزای تو

کیست این بانو که بر دلها خدایی می‌کند            کِـشـتیِ بـی‌بـادبـان را نـاخـدایی می‌کـنـد
هرکه گوید یاحسین او را هوایی می‌کند            آنکه امشب باز ما را کـربـلایی می‌کـند

سایه‌ای مانده فـقـط بعد تو از خواهر تو            من فـقـط مـانـده‌ام و داغ تـن بـی‌سـر تو

کهنه پیراهنی از توست فقـط مونس من            یادگـاری که دهـد عطـر تـو و مـادر تو

ای آفـتـاب! مـاه شـبـسـتـان کـیـسـتی؟            چـادرنـشـینِ ظـهـر بـیـابـان کـیـستی؟

دلـواپـس لـبـان تـرک‌خــوردهٔ کـه‌ای؟            چشم انتـظـار ساقیِ عـطـشان کیستی؟

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد            این کـار را بـرای رضـای خـدا نکـرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود            سـیـمـرغ بود و جـلـوۀ بی‌انتـهـا نکـرد

دمـیـد گـرد و غـبـار سـپـاهـیان سحـر            گرفت قـلـعـۀ شـب را طـلـیـعـۀ لشکر

در ازدحـام فـلک، برقِ فجـر پـیدا شد            رها شدند از آن تـیـرگی هـزار اخـتـر

چون او کسی به راه وفـا یاوری نکرد            خون جگـر نخـورد و پـیام‌آوری نکرد

زینب، که مثل او کـسی از داغ دیـدگان            با اشک چشم خویش، گهرپروری نکرد

چه رنـج‌ها که به پیـشـانی تو دیده نشد            که غـم برای کسی جز تو آفـریده نشد

چه بغض‌ها که گلوی تو را فشرد ولی            صدای شکوۀ تو لحظـه‌ای شـنـیده نشد

بر قـرار و در مـدارِ بـاوفـایـی زیـستی            ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی

با محمّد زخم خوردی، با علی فرقت شکافت            مصطفایی زیستی و مرتـضایی زیستی

منم مدیون آن شاهی که در عالم گدایش را            به شاهی می‌رساند گر بگیرد دستهایش را

دلم جا مانده در صحنی که جنّت آرزو دارد            خدا بخشد به او گردی ز ایوان طلایش را

روح الامین! به بام حرم رو، اذان بگو            بعد از اذان، ثـنای عـلی همچـنان بگو

اوصاف شیر حق به زمین و زمان بگو            لب را بشو به زمزم و با حاجـیان بگو

تـا دسـت خـدا آیـنـه را داد به کـعـبه            از شدت شهـدش ترک افتاد به کعبه

پیش قـدمش سیـنه درید و همه دیدند            این کار چه قدر وشرفی داد به کعبه

شـگـفـتـا کـرامـات مـاهـی تـمــام            چه ماهی که لبخـنـد بیت الـحـرام

چه ماهی که خورشید حِجر و حَجَر            چه ماهی که مهتاب رکن و مقـام

ای قـطره در حـوالی دریـا قـدم مزن            ای ذرّه از سـتایش خـورشید دم مزن

حرف وجـود را به زبـان عـدم مـزن            کار تو نیست؛ مدح علی را قـلم مزن

کاروان تشنه شد و بر سر این چاه آمد            دلـو انـداخـت کـه آب آورد و مـاه آمـد

کـعـبه آبـسـتـن نـور است هـو اللهُ احـد            فــاطــمـه بـنـت اسـد بـا اســدالـلـه آمـد