اشعار

پهـن شد سفـرۀ رحـمـت، ولـی‌الله آمد            آب و آئـیـنـه بـیـاریـد شـهــنـشـاه آمـد
خیره شد چشم فلک، ماه تر از ماه آمد            اولـیـن مـژدۀ مــاه رجـب از راه آمـد

اول مـاه رجـب در خـانـۀ زین الـعـباد            هرکه بینی شاکرست و هرکه بینی هست شاد
آمـده دنـیـا گـلـی از گـلـشن آل رسـول            بر حسین و برحسن سبطی عزیز و پاکزاد

عــلـم الـهـی بـه زمـیـن آمـده            راوی و عــلامــۀ دیـن آمــده

حـضرت بـاقـر الـعـلـومِ خـدا            بـهـر نـجـات مـسـلـمـین آمـده

هرچند از خـورشـیدها کم می‌نویسیم            حالا ولی با اشـک نـم نـم می‌نویـسیم

با اسـم بی‌بی اسـم اعـظـم می‌نویـسیم            آری ز بـانـوی مـحـرّم مـی‌نـویـسـیـم

ای نـخـل کـوثـر را ثمر یا اُمِّ کلثوم            ای مـایـۀ فـخـر بـشـر یـا اُمِّ کـلـثـوم

ای دومـین زینب، سـراپا زینت اَب            ای زیـنـت نـام پــدر یـا اُمِّ کـلــثــوم

بـه نـام نـور، به نـام مـطـهّـر زهــرا            برای عـرض ارادت به ساحـت دریا
نـشـسـته‌ام بـنـویـسـم به نـام مـادر، تا            خـدا مـرا بـنـویـسد بـه پـای نـام شما

امـروز عـالـمـى ز تـجـلّى منـوّر است            میلاد با سـعـادت زهـراى اطهـر است
مولود پـاکى آمـده از غـیب در شـهـود            کز او وجود عالم و آدم سـراسر است

وقتی قدم به خاک زدی خاک جان گرفت            آئیـنـه‌ای ز نـور تو هـفت آسمان گرفت

چشمت که باز شد به خدا جز خـدا ندید            هفت آسمان ز نور تو رنگین کمان گرفت

فصلِ قَد قامتِ عشق است و طبیعت سبز است            دامنِ بیرقِ افـراشـته قـامت سـبز است
ماه، چون مُهـر شده جـانب منـبر رفته            سورۀ شمـس، به مهـمـانی کـوثـر رفته

آمد به جهان او که وجودش همه جود است            در هر نَفَسَش نَبضِ همه بود ونبود است

طـفـلی بـگـذارد به زمـین پـا که محـمـد            مسرور بُوَد، کور، دوچشمان حسود است

داریم به دل گـرمیِ طـوفـانِ نجـف را            داریم به لب مِدحَـتِ سلـطـانِ نجف را
داریم به سَر سجـده به ایوان نجف را            خوردیم فـقـط شُکرِ خـدا نان نجف را

کـویـریم و بی‌تاب بـاران زهـرا            فـقـیریم و محـتاج احـسان زهرا
بـگـویـیـد مـا را گـدایـان زهــرا            بخـوانـید یـکـتـا پـرسـتان زهـرا

استجابت زیر دستِ دستهای فاطمه‌ست            بهترین کرسی عرش الله جای فاطمه‌ست
»لافتی الا علی» حمد و ثنای فاطمه‌ست            چونکه حیدر هم خودش اهل کسای فاطمه‌ست

از فـاطمه گفـتن همان خیرالعمل بود            مـیـلاد او امـروز نـه، روز ازل بـود

نور است او، در لازمان و لامکان است            هرجا که می‌بینیم هست و بی‌نشان است

قدم هرجا گذاری خاک آن زر می‌شود قطعأ            غلام حقله گوش تو ابوذر می‌شود قطعأ

من از ‌اُمِّ اَبیهـا  بودنت فـهـمیده‌ام زهـرا            کسی که دخترش باشی پیمبر می‌شود قطعأ

نامِ زهرا که کوثرِ عشق است            هـمـسرِ او دلاورِ عـشـق است
مـجـتــبـی از ســلالــۀ بــاران            به حسینش که آخرِ عشق است

باران شروع شد، همه جا را صدا گرفت            پس کوچه‌های قلب محـمّد صفا گرفت
نوری وزید در وسط کـوچه‌های شهر            عطری شبـیه سیب بهـشت خدا گرفت

در زمـیـن آسـمـان نمی‌گـنـجد            قـدرِ او در بـیـان نـمـی‌گـنـجـد

شـبِ مـیـلاد حـضـرتِ زهــرا            ذوقِ ما در لـسـان نـمی‌گـنجـد

چـلـه نـشـین صـدفـم، دُر شـدم            از نـفـحـات نــبـوی پُــر شــدم
بـنـدۀ دل تا که شـدم، حُـر شدم            روی لـبم نـشـسـته این زمزمه

وسع کـم داشـته را لطـف فـراوان باید            از عطش سوخته را رحمت باران باید
تا به اوج کـرم دست کـریـمان برسـیـم            سیـر در مـعـرفـت سـورۀ انـسـان بـاید