اشعار

مـهـرت به کـائـنـات برابر نمی شود           داغـی ز مـاتـم تو فـزون تر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود           سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

بایـد مـرا گـلــیـم مـسـیــر نـگـار کرد           زیر قــدوم فــاطـمی‌ات خاکـسار کرد

مهـر تو را بـهـشـت بخـواهد نمی‌دهم            در ماجــرای عشـق نباید قُــمار کرد

اگـر چه پـای فـراق تو پـیـرتـر گـشـتم            را بـبخـش عـزیـزم که زنـده برگـشـتم

شبـیـه شعـلـه شـمعـی اسـیـر سوسـویم            رسـیـده ام سـر خـاکت ولـی به زانـویـم

بالـم شـكـسـته، از پـرم چـيزی نگـويم            از كـوچ پُـر دردسـرم چـيـزی نگـويم

طوفان سختی باغ مان را زيرورو كرد            از لالـه هـای پـرپـرم چـيـزی نـگـويـم

بسكه از آه، دل شـعـلـه ورت ميسوزد          با تــمــاشـاي تو قـلب پـدرت ميسوزد

اي جگر گوشۀ من شعله مزن بر جگرم          جگرم سوخت ز بسكه جگرت ميسوزد

هركه يك دفعه سر اين سفره مهمان ميشود           مور هم باشد اگر روزی سليمان می شود

سر به زير انداختن ذاتش توسل كردن است           دردهای اين حرم ناگـفته درمان می شود

هرشاعری ست در تب تضمين چشم تو           از بس سرودنی ست مضامين چشم تو

چشم جهان به مقدمت ای عشق روشن است           از اولـيـن دقــايـق تـکــوين چـشـم تـو

نامش محـمد است و لقب باقـرالعـلوم           عـالِـم تـرین رجـال عرب باقـرالعـلـوم

در روز اولی که قدم در جهان گذاشت            گردیده است فـخـر عرب، باقرالعلوم

چشمی که در مصیـبـت تان تر نمی شود           شـایـسـتـه شـفــاعت حــیــدر نمی شود

چشم همیشه ابــریتان یک دلیــل داشت           هر مـاتـمی که مـاتـم مــادر نـمی شود

زینب بیاور آخــرین رخـت کفن را           تا که کـفـن پـوشم تن سبـز حسن را

خالى است جاى مادرم تا که ببوسد           لبهاى ســرخ یوسف گــل پیرهن را

گل کـرده در زمین، کَـرَم آسـمانی ات           آغــوش باز می رسد از مهـربانی ات

دارد مــرا شبـیـه خودت پـیـر می کـند           جان برده از تـمام تـنم نیمه جانی ات

همرنگ پـائـيزى ولى فـصـل بهـارى           سبــزينه پــوش خطه زرين تــبارى

جود وكرم بيرون منزل صف گرفتند           در كيسه آيا نان و خـرمايى ندارى؟

خــدا به طالـع تان مُهــر پـادشاهـي زد           به سـيـنۀ احـدی دست رد نخواهی زد

در آسمان سخاوت يگـانـه خـورشيدی           تمــام زنــدگی ات را سه بار بخشيـدی

جــانــم فــدای لــحــظــۀ جــان دادن او           كار خودش را كرد آخر سر، زن او

مانند كـوچــه بـاز غــافـلـگـيــر گـشـتـه           بسیار جانسوز است ساکت مـاندن او

آيا شده بــال و پــرت آتــش بگيــرد           هر چيز در دور و برت آتش بگيرد

آيا شده بـيــمــار بــاشی و نگــاهـت           از نـيـش خـنـد هـمسرت آتش بگـيرد

زهر آتش شد و بر زخم دلی مضطر خورد          جـگـری ســوخته را تا نفس آخر خورد

زهـر سوزاند ولی بر جگرم هیچ نبود          آه از آن زخم که بر سینۀ پیغمبر خورد

خادمت پشت در قصر خبر می خواهد            از شب مبهم این فـتنه خبر می خواهد

کاش آن خوشه مسموم زبانش میگفت:           لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

دریــا دلـیــم و منت دریــا نمیــکشیـم           خـمـخـانـه ایـم، منـّت میـنـا نـمـیکشیم

تا قطره های اشک به دامن روانه است           ما نـاز شـبـنـم سـحــری را نمیکـیشیم

شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست           دریای غصه های دلت را، کناره نیست

گفتی به خادمت که درِ حجره را بـبند           یعنی بـرای تشنگـیت، راه چـاره نیست

انـگــور می خـرند پـذیـرایـی ات کـنـند           مهمان جـشن شـوم یهـودایی ات کنند

 شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد           قسمت نبـود حضرت یحیایی ات کنند