اشعار

ای انس و جان گدای تو يا حضرت جواد           شرمـندۀ عـطای تو يا حـضرت جـواد
دائــم ز کـار خـلـق گــره بـاز می کـنـد           دست گـره ‌گـشای تو يا حـضرت جواد

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

قسم به آن که به گنجشک بال و پر داده            هـمـان که بال قـنـوت دم سـحــر داده

قسم به سـورۀ خـورشـید و آیه آیـۀ آن            که نـور را بـه دل روشـن بـشـر داده

وقتی بساط عـشـق بازی چـیـده می شد           سـجـادۀ سـبـزی کـنـارش دیـده می شد

یک پـیـرِ عـاشق با دعـای مستجـابـش           در امـتـحـانِ عـاشـقی سنجـیـده می شد

امشب بهـشـت آرزو را بـاز كـردنـد           سرى ز اسرار مگو را بـاز كــردند

خُـم خـانـۀ تـوحـيد را در بر گشودند           بر باغ جـنّـت یک در ديگر گشودند

نـسیـمی از سر زلـفت بـهـار دنـیا شد            تو آمدی و امیــدی به عشق پـیـدا شد
تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش            زمین برای همیشه پُـر از مسیحـا شد

دست گـدای بـاده به دامـان رسیده است           اوضاع دل دوباره به سامان رسیده است

شوریده و پر از طرب و شاد و نغمه خوان           بلبل به صحن سبز گـلستان رسیده است

یادتان هست نوشتم که دعا می خـواندم            داشتم کـنج حـرم جامعه را می خواندم

ازکلامت چه بگویم که چه با جانم کرد            محـکـمات کــلـمات تو مسـلـمـانم کرد

آئـیـنـۀ چـشــم می کـنـدم سیـر حـالـتان            حـیــرانـم از روایت فـعــل مـحـالـتـان

مـظـلـومی آن قـدر که نـدارنـد اتـفـاق            حـتی مـورخـان به سـر سنّ و سالـتان

تـب دارتـریـن تـب زدۀ بـسـتــر دردم            پُـر سـوز ترین زمـزمـۀ حـنجـر دردم
رنگ رخ مـن بر همگـان فاش نموده            در بــاغ نبی جــلــوۀ نـیـلــوفــر دردم

گرفته جان نفسم در ثناى حضرت هادى           دُر سخن بفشانم به پاى حضرت هـادى
نداشت طوطى جانم هنوز لانه به جسمم           كه بود مـرغ دلم آشناى حضرت هادى

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند           ندانم از چه بی گنه، عدو به او جفــا کند
سرشک غربتش روان نوا زند زنای جان           نهان ز چشم دشمنان، بدوستان دعــا کند

فـتاده مرغ دلـم ز آشیان در این وادی           كه هـر كجـا رود افـتـد به دام صیادی

به دانـه‌ای دُّر یـكـدانه می‌دهـد بـربـاد           نه گوش هوش و نه چشم بصیر نقّادی

سرچــشـمۀ تـمـامی انـدیـشه هـای نـاب            دانـش پـژوه مـدرسـۀ عـشـق بـوتـراب

اوصاف پاكـتان چقـدر بی نهـایت است            یك خط زمدحتان شده موضوع صد كتاب

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر           كه گویم شرحى از وصف وثناى حضرت باقر

ندیده دیدۀ گــتى به علم و دانش و تقـوا           كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو           جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو

اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد           عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو

قانع اگر چو کعبه به یک پیرهن شوی           جا دارد آنکه قبلۀ هر مرد و زن شوی

ای دل اگـر به پرده ی عشاق ره بری           خوش ناله تر زبلبل طرف چـمن شوی

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند           ندانم از چه بی گنه، عدو به او جفا کند

سرشک غربتش روان نوا زند ز نای جان           نهان ز چشم دشمنان، بدوستان دعا کند

بعد زهرا بهترین زن؛بین زن ها زینب است           لاف نَبود گر بگویم عین زهرا زینب است

گـر بپرســـی کیست استــاد دبیرستان عشق           خــیـل شاگردان همه گویند تنها زینب است

زيـنـبـم مـن يــادگـار فــاطـمـه             هـمـچو تـو من داغـدار فـاطـمه

زينـبـم من؛ يـاس نـيلـوفـر شـده            هـمـچو تو از داغ او پرپـر شـده