اشعار

از كـفم هستي من رفته خدايا چـه كنم؟            بعد او غم شده يارم بـه غمـها چه كـنم؟

يك طرف ناله طفلان طرفي طعنه دون            يك طرف داغ  گرانبار خدايـا چه كنم؟

هر کس که با ولای علی زاده میشود            در بـند عشـق گـشتـه و آزاده مـیشود

هر قدر در نگـاه خــلایـق بـزرگ شد            درنزد خویش کوچک و افتاده میشود

مـرد دانا گــله از گردش دنیــا نـکـنـــد           عمر صرف غـم بیـهوده و بیجا نـکنـد

بوستانی که گلش را نبود عهــد و وفــا           مـرد آزاده در او میـــل تـمـاشـا نکـنـد

توبه از جرم وخطا،حال سحر میخواهد           خلــوت نیمۀ شب اشک بصر میخواهد

وادی طور همین هیئت هر هفتۀ ماست           دیدن نــور خــدا اهــل نــظـر میخواهد

در امـتحـان بـــندگی اش اشتــبــاه کرد            بــرگ سپــیــد دفتـر دل را سیــاه کرد
حتی به رازعطر خوش سیب پی نبرد            در محــضــر امام زمان هم گـناه کرد

دارد غـریـبی تـو نـفـس گـیـر می شـود        باید به پشت در بـروم، دیـر می شود
در بـاغ خـرم من و تــو، یا علـی ببـین         بـاد خـزان چگونه سـرازیر می شود

ای روح آفــتـاب چــرا پـا نــمی شوی        بانـوی بو تـراب چــرا پـا نمی شوی

پهلوی من هم از خبـر رفتنت شکست        رکنم شده خـراب  چرا پـا نمی شوی

مـثـل نـسـیـم آمـدنت نـاگـهـانی است           مثل شمیم یاس، حضور تو آنی است

مثل بهـار در همه جا پخـش می شود           اخبار سبز صبح ظهورت جهانی است

با کدام آبـرویی، روز شمارش باشیم            عصرها منـتـظر صبح بهارش باشیم

کـاروان سحـرش بهـر همه جـا دارد            تا که جا هست، چرا گرد وغبارش باشیم؟

صاحب عزای حضرت خیرالنساء بیا           ای بـانی شکـسـته دل روضـه ها، بـیـا

درد فــراق تـو به خــدا می کـشـد مـرا           رحـمـی نـمـا به حال دل این گـدا، بیا

گـفتم که بی قـرار تو بـاشم  ولی نـشد            تنهـا در انـتـظـار تو بـاشم ولـی نـشد

گفتم به دل که جلب رضایت کند، نکرد            گـفـتم که جان نثار تو باشم ولی نشـد

بهار را چه کند آن دلی که خرم نیست           مرا ندیدن روی تو از خزان کم نیست

غم آشنای دل و خانه زاد سوته دل است           برای هر دلی اسباب غـم فـراهم نیست

اي جان  پيغمبر – اي سورۀ كوثر              رشيـده بانوي - خــمـيـده ي حيدر

اي كه شدي فـدايي قــرآن             از چه شده مزار تو پنهان (۲)

سبک پخش  

تشييع زهرا شبانه        ـ آهسته و مخفيانه 

مانده روي پيكر او        ـ آثاري از تازيانه

پخش سبک

ذکر زمزمه ایی امام زمان (عج) در ایام فاطمیه

ای کـه تــوئـی آرام دلــم            تـشـنه لطـفـت آب و گِـلم

آفریـنـش ز غـبـار قــدم تـوسـت حسیــن            آسمـان سـایـه نـشیـن علم توست حسیــن

کعبه و سعی و صفا حِلّ و حرم، رکن و مقام            صُفّـه ای از حرم مـحتـرم توست حسین

کــاروان، عزم خروج از شام کرد           شـام را در چـشـم دشمن شـام کرد

سر به سر گـشتند بر محـمل سوار           با دلی خـونـین و چـشـمی اشکبـار

و به همراه همان ابـر که بــاران آورد          مهــربـانی خـدا در زد و مهمـان آورد

باد یک نامۀ بی واژه به کــنعـان آورد          بـوی پیراهنی از سوی خـراسان آورد

ز خاک پای تو اول سرشت قـلبـم را            سپـس غبـار حـریمت نوشت قلبـم را

ز نور معـرفت و رحمت و ولایت تو            بنا نهـاد چـنین خـشت خـشت قلبـم را

بی هــوایـش پـری نمی مـانــد           چــشــم هـای تـری نمی مــاند

واژه ی عـاشـقـی وسـط بـاشـد           واژه ی بــهــتـری نمی مــانـد