اشعار

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای

ای فُلك عاشقی ز چه پهـلو گرفته ای         ای بحر عشق از چه به غم خو گرفته ای

تاریك شد دو چشم علی بی طلوع تو         چندی ست از عزیز دلت رو گرفته ای

ندیدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پایت را           چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را
قـتیل قـبـله! دردت را بلا گردان دیـریـنم           چه می شد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

خون خـدا می چکد، از گلِ روی حسین            هستی این هست وبود، بسته به موی حسین

اشک همه اولیاست، وقف لب خشک او            خـون دل انبـیاست، خـون گـلوی حسین

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

تو شعر نــاب کتاب زمـانـه ای مــادر           تو بهـترین سخن جــاودانـه ای مــادر

یگـانگــی ست از خــدا و می گــویـم           پس از خـدای یگــانه، یگانه ای مـادر

به پیغامی من دیوانه را دیـوانه تر کردی          مرا از لطف و احسانت حبیبا با خبر کردی

چو بشنیدم پیامت را که عمری ناظرم بودی          شدم شرمنده از رویت چسان با من تو سرکردی

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

: امتیاز

از غـم هـجـر دلـم شـوق گـریبان دارد           دل هجران زده آیا سر و سامان دارد؟

نه فـقـط در غـم دلـبر دل من می سوزد           هر طرف می نگرم عاشق حیران دارد

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی

دلم دوبـاره خبـر می دهد ظهـور تو را            بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگـو که نرفـته چگونه برگردد            مسیر جـاده خـبر می دهـد عبـور تو را

سنگ است دلم عشق علی سنگ نوشته         می‌سوزم از این عشق چو اسفند برشته

با جـوهــر اشـك و قــلم بــال فـرشـتــه          بر لــوح دل خسته ام این جـمـله نوشته

جـایی نـداشتـیم اگر این روضه ها نبود            عـشقی نبود اگـر غـم کرب و بلا نبود

از دستـمـال اشک تو خـونـابه می چکد             آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود؟

ای داغـدار اصلی این روضـه ها بـیا            صاحب عـزای مـاتم کـرب و بـلا بیا

تنهـا امـید خـلـق جهان یابن فــاطـمه            ای مـنــتــهـای آرزوی اولـیـاء بــیــا

شب های درد بی کـسی ام را سحـر کنم            وقـتی به آن جـمـال جـمیـلت نظـر کنم

مـاه صــفــر رسـیـده و آقــا نـیــامـدی            این مـاه را چگـونه بـدون تو سـر کـنم

ما گـدایـان و فـقـیـر ســر راه حـسنـیم            ما هــمه شـیـفـتـۀ نـیـم نگـــاه حـسـنیم

به همه موی سپیدان حــریمش سوگند            عـبد دلسوخـته و چــهــره سیاه حسنیم