اشعار

یک روز می آیی و علم می سازی            در شهر نــبــی باب کــرم می سازی

مانـنـد گـذشـتــه بلکه بـهـتــر از آن            در خــاک بـقـیـع هم حـرم می سازی

ای دیده ها به سوی تو یا صاحب الزمان           از غـصّـۀ فـراق تـو الـغـوث و الامـان

حـالا که دشمن از غـم مـا شاد می شود           وقت است تا به شیعه کنی روی خود عیان

بوی ظهـور می رسد از کـوچـه های ما           نــزدیک تـر شـده به اجـابت دعـای ما

دیگر دو بـال آرزوی مـا شکسـته است           از انــتـظار پـر شـده حال و هـوای ما

بین من و تو،جز منِِ من فاصله ای نیست           تو پیش منی، من ز تو دورم، گله ای نیست

ما مدعی و نفس پرستیم و صد افسوس           در خیل مریدان که دل یک دله ای نیست

بی تو گذشت آن هـیجانـی که داشتیـم            آن عشق پـر شـرار نهانی که داشتیم

روزیّ مـا نـبــود بـبـیــنـیــم شـاه را            نـاکـام مـاند عـمـر جـوانی که داشتیم

فکرم همه‌جا هست، ولی پیش خدا نیست           سجادۀ زر دوز که محراب دعا نیست!

گفـتند سر سجده کجـا رفـتـه حــواست؟           اندیشۀ سیّال من، ای دوست، کجا نیست؟

ای دل به دست موج هوس هر طرف مرو           با این حباب در پـی کسب شـرف مرو

چشم کـریم مـانده به راهت که در زنی           بیهوده پس به این طرف و آن طرف مرو

باز اين چه آتش است كه به خرگاه می رود            كـز آن شرر به مسجد و خانـقاه می رود

جای نــفـس بـه سـيـنـه ز دل آه می رود            اين مـوج مد چـيـسـت كه نـاگاه می رود

شب يـلـداي فـراق تـو دگــر آخــر شـد           سوختم از غم هجـر تو وليكن سر شـد

فـاطـمه يـاس بخـون خـفـتـۀ نيـلوفـريـم           شـو مهـيـا كـه مهياي سفـر حـيـدر شـد

با ذکر یــاد و نام عــلـی مست میـشوم            هـر لحظه با کــلام عـلـی مست میشوم

دانه ز دست هر کس و ناکس نمیخورم            چون که به روی بام علی مست میشوم

امـــام اول و افــطار آخــریــنش بــود           که دخترش به دعا دست بر فلک برداشت

اگرچه سفره اش از نان و شیر رنگین بود          «علی به خاطر زخم دلش نمک برداشت»

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت            شبها به شانه نان و رطب می کشید و رفت

افـسـوس قــدر و منـزلـتـش را نداشتند            تا در جوار کـوثــر خود آرمیـد و رفت

سکــوت می وزد و دیـده ها پریشانند           ستاره های حــرم بیـقـرار و گـریانند

هــزار آدم آواره ی پـریـــشـان گــرد           دوبــاره منتـظـر ســوره های انسانند

الهی کوفه را لطف و صفا نیست            نشان از ناله های مرتضی نیست

تــمــام نـخـلـهـا چـشـم انتـظـارنـد            که آبی بهتر از اشک وفــا نیست

صبـرم تـمـام شد کـفـنـم را بیـاورید            رخت رهــایی از بـدنـم را بـیـاورید

روحم میان این قفس تنگ خسته است            ازعــرش نـور، پـیـرهنم را بیاورید

خدایا مشکل از کار منِ مشکل گشا وا کن           بُوَد درمان من زهرا، مرا مهمان زهرا کن

اجل از بعد زهرا منتظر بودم که برگردی           بیا امشب علی را بین شهـر کوفه پیدا کن

در دل محراب خون جای من است            نــغــمــۀ تـکــبـیــر آوای مــن است

روزه ام را در سـحــر قـاتـل گشود            زان بخون آغشته لب های من است

کنــار من، صدف دیــده پُر گهر نکنید            به پیش چـشـم یتیمان، پـدر پـدر نکنید

تــوان دیــدن اشک یـتیم در من نیست            نثار خـرمن جــان عـلی، شــرر نکنید

اگـر نگــاه کـنـی پـیـش پای چـشمـانت            یـتـیـم پُــر شده در کوفه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کـوفه آقـا که            گـرفـتــه بــاز دوبـاره هـوای چشمانت

درد دلهـام برای تو حسین بسیار است            بسته ام بار سفر چشم به راهم یار است

خوشی عمر مرا بود به نه سال فقـط            بعدِ زهرا علی از دست فلک بیزار است