اشعار

باز کن در که گـدای سحرت برگشته            عبد عصیان زده و در به درت برگشته

بندۀ بی خِـرد و خـیـره سرت برگشته            سفره را چیدی و دیدم نظرت برگشته

ما که لبریز غم و غصه و آهیم هنوز            رمضان آمده و غرق گـنـاهـیم هنـوز

رانده از عـالـم و آدم شـده ایم آقا جان            بی کس و خسته و بی پشت و پناهیم هنوز

ایمان ما دو نیـمـه شد ونان ما دو نـیم            دست من و نـگــاه تو یا سیّـدالـکـریـم

روحـم تمام زخـمـی و جـانم تمام درد            یک امـشبـم بـبخـش به آرامش نسـیـم

الهی این من این جـرم و خطایـم            رهَـم دادی، مـکـن دیگـر رهایـم

بگیر از من مرا، امــا نه از خود            بـسـوز اما مسـاز از خود جـدایم

غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته         گریه ها از پای او را اینچنین انـداخته

مادری کرده برای بچه های فـاطمـه          خــویش را پـای امیـرالمومنین انداخته

سلام ما به تو ای هـاجر چهار ذبیـح        درود ما به تو ای مریـم چهار مسیح
سپهر نور فروز سه اختـر و یک مـاه        عجب نه خوانم اگر مادرت به ثارالله

عزا بگیر بقیع روضه خوان تو رفته        زبان بگیـر به شیون زبـان تـو رفته

صدای وای حسینش به گوش می آید         اگـرچه صـاحب آه و فغـان تو رفته

زن رشک حور بود و تمنای خود نداشت          چون آسمان نظر به بلندای خود نـداشت

اسمی عظیم بود که چون راز سر به مهر          در خانه‌ی علی سَرِ افشـای خود نداشت

غـم با نگــاه خیس تـو معـنـا گرفـته        یک موج از اشک تو را دریـا گرفته

در فصل غم،فصل خسوف ماه خونین         خــورشید هم مثل دلت گــویـا گرفته!

بنـال ای دل شب ام البـنـیـن است         شب تـاب و تـب ام البـنـیـن است

صــدای  قـطــره‌هـای آب لـرزان         غـم روز و شب ام الـبـنـین است

وقتی تو دل نازک تر از ابر بهاری        حق داری از دوری گـلهایـت بباری

 توهمچنان شمعی که بعد از آن وقایع        کارت شده یک عمرتنها گـریه زاری

تا چشم خُم افتاد به سیــمــای تو ســاقی            مثل همه خَم شد جــلـــوی پای تو ساقی

دل بست به آن حالت گیــرای تو ســاقی            شد مثــل نــبـی غـرق تـماشای تو ساقی

خــوبــان روزگـار مـســلمـان زیـنـبـند           دیــوانــۀ حسیــن و پـریشان زیـنـبـنـد

آنان که خاک را به نظــر کـیـمیا کننـد           حـتــما کـنـیـز و پـیـر غــلامان زینبند

نسـیم؛ پـردۀ گهـواره را تـکـان می داد         برای عرض ارادت خودی نشان می داد

ستـاره های درخـشـان خـوشـۀ پـروین         کـنـار پنجـره مبـهـوت کـودکی شیـرین

آنانکه مشـق اشک مـرتب نوشـته انـد         با خط عشق این همه مطلب نوشته اند
آنـانـکـه بـال گــریـه درآورده انــد را         هــم دوش انـبـیـاء مـقــرب نـوشـته اند

بازهم روح الامین دارد غزل می آورد            صنعـت ایهـام و تشـبیه و بدل می آورد

تا شود ابیات شعر من کمی دلچسب تر            واژه واژه بر لبـم جـام عـسـل می آورد

گـفـتند آسمان و زمیـن بی قرار اوست            خورشید شعله ای، قَبَسی از شرار اوست

گـفـتـند اوسـت مـحور منـظومۀ حیات            گفتند گردش دو جهان در مدار اوست

 دیشب به دست غـم گـره افـتاد در دلم            یعنی هــوای ســامــره افـتــاد در دلـم

گفتم به خود که روز نیایش شب دعاست            ای غم برو که مقصد من سُرّ مَن رَأست

فرشته سوی زمین با شتاب آمده است           که باز هم قـلمم را خـطاب آمده است

خطاب آمـده در چـشـم چشمـۀ شعـبان           دوباره ماهی مضمون ناب آمده است

این روزها مجنون تر از دیروزهایم           دنبــال لیــلای نگــاهــی بی صدایم

گــاهی سـراغ بـال های خــود میایم           انــگــار آبی تر شــده رنگ دعــایم