اشعار

اگرچه اصل و نسب از تبار اُلفت داشت            به بی وفائی این روزگار عـادت داشت

دوباره سینۀ دریائی اش پُر از غوغاست            که بین آن همه شاگرد باز هم تنهاست

مـا گـدائـیـم گـدای پـسـر فــاطمه ایم            بوسه زن های عـبای پـسر فاطمه ایم

بـنـویـسـیـد فــدای پـسـر فـاطـمـه ایم            گریه کن های عـزای پسر فاطمه ایم

مثل هـمیشه شـهـر مـدیـنه عـزا گـرفت           از دود آه حـضرت صادق فـضا گرفت

هفت آسمان برای غـمش گریه می کنند           از داغ او عـرش خـدا هـم عـزا گـرفت

دل گـرفـتـه یــاد ایــوان بـقــیـع            دیــده ای داریــم گریــان بـقـیــع
حـیـف بر خـاکش بـتابد آفـتـاب            سایـۀ عـرش است بر جان بقیع

پُر از شمـيـم بهشت است منـبـرت آقا            بـه بـرکـت نــفـحـات مـعــطـرت آقـا

هنوز عـطـر و شـمـيـم محـمـدی دارد            گـلِ دمـيـده ز لـبـهـای أطـهــرت آقـا

همان امام غـریبی که قـامتش خـم بود           به روی شانـۀ پیرش غـم دو عـالم بود

میـان صحـن حـسـینیـۀ دو چـشـمانـش           همیشه خـاطـرۀ ظهـر یک محـرم بود

غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود           غريب شهرِ خودش نه، غريب عالم بود

چقدر روضۀ كرب و بلا بپا می داشت           به روی سـر در خانه هميشه پرچم بود

منی که بـر همه عـالـم گـره گــشا بودم           مـیــان مـوج مـصیـبــات مـبــتــلا بودم

همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است           به وقـت فـتـنه چـه بی یـار و آشنـا بودم

می سوخت بین شعـله ها بال و پر تو            آتـش نشـد شـرمـنده از مـوی سر تو

با رفـتن تو آسمـان هم گریه می کرد            آن شـب نبود عمامه ای روی سر تو

بــاز از دعــای مـادر نــام آشـنـای ما            امشب بساط روضه به پا شد برای ما

خون گـریـه می کـنـند تـمام سـتـاره ها            همراه چـشـم های زمیـن پـا به پای ما

عالم ز آه، تیره تر از صبح محشر است            خـون جـگـر به دیـدۀ آل پـیـمـبـر است

شهر مدیـنـه گـشـته عـزا خـانـۀ وجـود            رخت سیاه بر تن زهرا و حـیـدر است

از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشـت            با دوستـان فـاطـمه، لطف عمـیـم داشت

خواندند اهـل معرفت او را "نگین ری"            با آن که نام و شهرت "عبدالعظیم" داشت

ای بلــنـدای عشق قامــت تــو            ای ســلام خـدا به ســاحت تـو

خـاک بوس سیـادت تـو زمین            جایگاهت ولی به عرش برین

بــرای اوج نـوشـتـنـد بـال وا شــده را            نزول نیست، به معـراج آشـنـا شده را

تو هـمـزۀ اَحَـد و حـمـزۀ اُحـد هـسـتـی            چگونه شرح دهم جلـوۀ دو تا شـده را

گـمــان نمی کنم این روح پیکرم باشـد            تــنـی که مُـثـلـه شـده در بـرابـرم باشد

گمان نمی کنم این تکـه های پخش شده            هـمــان عـمــوی رشیــد پـیـمبـرم باشد

دیشب برای دفـتر من همّ و غــم شدی            بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قـلـم شدی

باور نکـرد نیست سـرانجـام در زمین            مهمانِ رسـمی شب شـعـر خودم شدی

تخریب کرده اند حرم و بارگــاهـتــان            آنها که زنــده انـد به لطف نگــاهـتـان

بر روی مهربـانـیـتـان چـشـم بسته اند            با خود نـگـفــتــه اند چه بوده گناهتان

از صـفـای ضــریح دم نـزنـید            حرفی از بیــرق و علــم نزنید

گریه های بـلـند ممنـوع  است            روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

روزی ایـنجا بهار داشته است            چـار سـنگ مزار داشـته است

به حـریــمـش پــنـاه مـی بـرده            هرکه با هرکه کار داشته است

باید بـرای یــار حـریـمـی درست کرد            گنبد برای مرد کــریــمی درست کرد

بـایـد بــرای تـربت خــاکــی مـجـتـبـی            از آه سینه ســوز نسیـمی درست کرد