اشعار

سـتـارۀ سـحــری مــژدۀ سـحـر مـی داد            فـروغ صبح ز پایان شب خـبـر می داد

ز صحن سینۀ ما دست عاطفت از شوق            کـبـوتـر دل ما را به عـرش پَـر می داد

باران زده بر کوچۀ احـسـاس من انگار           سرشار طراوت شده این جان و تن انگار

مبـهـوت شده آیـنـه در خـویـشتن انـگـار           خورشید به وصفت شده گرم سخن انگار

ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم           ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم

عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور           سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم

ای بـه جـمـالات الـهـی جـمـیــل           وی به کمالات و شرف بی بدیل

طیـنـت تو آیـه ای از ذوالـجـلال           خـلـقـت تـو جــلــوۀ ربّ جـلـیـل

باز شد یک سحر آن پنجرۀ شرقی عشق           نفسی باز بخـوان حنجـرۀ شـرقی عشق

آه ای دل چه کنم در شب بارانی خویش           به کجا خیره شوم با تب طوفانی خویش

امشب دهید مژده صدف را به گوهرش           آن گوهری که رنگ الهی است زیورش

امشب فـلـک گشـوده به مـاه مدینه چشم           ریـزد به خـاک مـقـدم آن مـاه، اخـتـرش

ساطع شده نـور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تـمام کهـکـشـان را به زمـیـن

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد

مـژدۀ مـیـلاد تـو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحــۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنــاسـت

آمـدى و بـاب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خـداست

صبـح انـوار هـدایـت مـوسى کاظم بود           صاحب سـرّ ولایـت، موسى کـاظم بود

آن گـلـسـتان ولایت کز نـسـیـم او دمید           گـلبنى در هر ولایت، موسى کاظم بود

مژده‏ اى دل که به ما تاج سرى داد خدا           شب ما سوتـه دلان را سحـرى داد خدا

سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش           تـیـر جـانـسـوز دعـا را اثـرى داد خـدا

بـه نـام نـامـی سـر، بـسـمـۀ تـعـالـی سر           بـلـنـد مـرتـبـه پـیـکــر، بـلـنـد بــالا سـر

فقط به تربت اعلات، سجده خواهم کرد           که بندۀ تو نخواهـد گـذاشت، هر جا سر

زهـیـر بـاش دلـم! تـا به کـربـلا بـرسی           بـه کــاروان شـهـیـدان نـیـنــوا بـرسـی

امام پیک فرستاده در پی ات... برخیز           !در انتظار جـوابت نـشستـه... تا برسی

سـلام ما به شُـکـوه آفـریـن بـزم جـلال!            بــزرگ زادۀ آزاده، "نـافـع بـن هــلال"

از او که خوانده حسینش ز بهترین اصحاب            چگونه مدح سرایم که هست ناطقه، لال؟

ای ششمین حجّـت پروردگـار            مذهب شیعـه ز شما مـانـدگـار

شیعه اگر به مذهبش عاشق است            به همّت ولی خود صادق است

دلـم امـشـب گـدای سـامــراسـت            از تو غیر از تو را نخواهم خواست

یــا عــلــیّ الــنــقــیٍ الـــهـــادی            حـرم تو بـهـشـت قـرب خـداست

 پخش سبک  

امام هــادی مسمـوم کین شده            بهر عزایش دل ها حـزین شد

فــاطـمـه گـریـد در عزای او            سـامـرا گـشـتـه کـربــلای او

 پخش سبک  

دلخـون و مضطـرم، دارم از دنیـا میرم           بی صدا میسوزم و، بین غربت می میرم

سنگـیـنِ بغـض غـم، بسته راه هر نـفس           مثل مـرغی میزنم، بال و پـر کـنج قـفس

 پخش سبک  

تو کوچه های سـامرا، پیچیده بوی کـربلا          امام هادی کـشته شد، از کینه و ظلم و جـفا

آه با سوز سینه، دلش حزینه          روضۀ مادر میخونه یاد مدینه