اشعار

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست           مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعـاست
مــه عــبــادت پــروردگــار حــیّ ودود           مـه مـحـمـد و مـاه عـلـی، مه زهـراست

اوّل مـاه رجب شد جـلـوه گر ماهـی تمام          کامد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اخـتـر چـار آسـمـان و آسمان هـفت مهر          یـوسف دو فـاطـمـه نـور دل خـیـر الانـام

تا شود آیـیـنـه بی زنـگـار در ماه رجب           از خـیال خویش سر بردار در ماه رجب

چـشـم اگر دارید بـاران دعـا را بشنـوید           می چکد نور از در و دیوار در ماه رجب

وزیــده دوبـاره نـسـیـم رجـب            مرا خوانده حق در حریم رجب

دلـم را هـوائی خـوبـان نمـود            خـدای رئـوف و رحیـم رجب

وقتی که عالم با وجودت آبـرو داشت            باید بـرای بـردن نـامت وضـو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت            زهـرا دمـادم دیـدنـت را آرزو داشـت

نگـاه آسیه ها محـو در قـداست اوست            حـیـا، ادب شدۀ مکـتب نجـابت اوست

به شأن و رتبۀ او غبطه میخورد مریم            دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست

عاشقان در حجاب یـکـدگـرند            پــرتــو آفــتــاب یـکــدگــرنـد

گـاه تـصـویـر قـاب یکدگـرند            هـمـه زیـر نـقـاب یـکـدگـرنـد

 ای مــقـــامت فـراتـر از مــریــم           ای شکــوهـت رسـاتــر از حــــوّا

ام کــلــثــوم ! خــواهـــر زیــنــب           عــصــمــت الله دوم زهـــــــــــرا

مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست           پیشگاه کرمت عرصۀ جـولان ها نیست

از کـرامات فـراوان تو خـوبـان مـاتـنـد           این همه حُسن در اندیشۀ انسان ها نیست

از قرائن این چنین پیداست در را دیده است           ما شنیدیم، او ولیکن چل نفر را دیده است

قبل ضربت خـوردن مولا و شایـد قبل تر           بارها در کوچه ها داغ پـدر را دیـده است

مدینه رو به سـوی تو دوبـاره آوردم            به هـمرهـم دل پُـر از شـراره آوردم

مدیـنه بـاز مکن دربه روی من زیرا            ز کوی عشق غمی بی شماره آوردم

صدا در سینه ها ساکت که اینک یار مى آید           ز راه شام و کوفه عابدِ خونبار مى آید

غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش           به چـشـم آیـیـنـۀ ایـزد نمایى تار مى آید

پیـکـرم چشم انتظار تیـزی شمشیرهاست          در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:          پیش چشم یار مُـردن بهترین تقدیرهاست

مسیح خوانده مرا؛ وقـت امتحان من است          زمان، زمان رجز خواندن جوان من است

از آســمــان چــهــارم مــسـیـح مـی بــارد          چـقـدر مـنـتـظـر رعـدِ آسـمـان مـن اسـت

سلام ای روضـۀ طاهـا مـدیـنـه            سـلام ای جـنّـت الـزهـرا مدیـنه

تـو ای هــم نـالـۀ دیــریــنــۀ دل            حـکـایت کـن ز زخـم سینـۀ دل

زیـنـب آئـیـنـۀ جــلال خــداسـت           چـشـمـۀ جـاری كـمـال خـداست

ردّ پـایـش مـسـیـر عـاشوراست           خطبه هایش سفیر عـاشـوراست

دیـدیـم دوبــاره نـور عــزّت تـابـیـد            فـرزنـد عـلـی نـتـرسد از هر تهـدیـد

بـا فـن بــیــان و قــدرت اسـتــدلال            آقـا بـه دهـان یـاوه گـویـان کـوبـیـد

صـبــح شــور آفـریـن مـیــلادت            لحـظه ها چون فـرشتگـان شـادند

چـار تـن بـانـوی بـهـشـتــی هــم            گـل فـشـانـدند و دل ز كف دادند

چون جبرئیل، حکم خدای مبین گرفت            در زیر پر بساط زمان و زمین گرفت

احـمـد از و، ‌پـیـام جهان آفـرین گرفت            یعنی: برای فاطمه، یک اربعین گرفت