اشعار

باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش            رفته است وجاي خالي او در برابرش

چـادر نـمـاز فـاطـمـه لالايـي شبـش            دستان پر ز مهـر عـلـي بالش سرش

رفتی میـان غصه مرا جـا گـذاشـتی            ما را در اوج غم تک و تنها گذاشتی

برداشتی تو جسم خودت را ز بستر و            آن را به روی شـانـه بـابـا گـذاشـتی

گریـان روضه ایم و عـزادار فـاطمه            عمری اسیـر کوچه و بازار فـاطـمه

جبران لطف مـادریـش را کجا توان            تـا بـی نـهـایـتـیـم بـدهـکـار فـاطـمـه

گذشته آب در این روزگار از سـر من            حلال کن که رسیده است روز آخر من

مرا ببخش که افـتـاده ام در این بـستـر            نمانده است تـوانی به جـسم لاغـر من

بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟

سر مشـق زنـدگـانی ما فـاطمیه است            ایــام کـامــرانـی ما فــاطـمـیـه اسـت

دل را گره به موی ولایت زدیم و بس            مـیـثـاق آسـمـانـی ما فـاطـمـیـه اسـت

آخـرین نافـلـه های سـحـرت کشت مرا            درد دل کردن تو با پـدرت کـشت مرا

ای قیـامت قـد و بـالات، قیامت کردی            این چه حالی است؟ هلال کمرت کشت مرا

آن غنچه که پژمرد شکـوفا شدنی نیست          آن سینه که بشکست مـداوا شدنی نیست

زخمی که نمک خورد تحمل نتوان کرد          درد دل بـی تـاب شـکـیـبـا شـدنی نیست

شب است وبغض سکوت وصدای گریۀ آب            تـمـام غـصۀ عـالم نـشسته در محراب

نگــاه کن کــه بـبـیـنی چگونه می‌بارد            مـصیـبت از در و دیـوارِ خـانه ارباب

ما طایـفـۀ درد؛ شـفـا را ز تو خواهیـم            مجـروح دلانـیـم دوا را ز تو خـواهیم

افـسـرده شـدیـم از اثـر کثرت غـفـلت            ای خاطرۀ سبز صفا را ز تو خواهیم

شمـع وجود فـاطمـه سوسو گرفتـه است           شب با سکوت بغض علی خو گرفته است

آتـش گـرفـت جــان عــلــی با شــرار آه           وقـتـی که از ولی خـدا رو گـرفـته است

بر سـاحـل شـكـافـتـه پـهـلو گرفته بود            ماهی كه از ادامه شب رو گـرفته بود

آرامـشی عـجـیـب در انـدام سـرو بود            گویا تنش به زخـم تـبر خو گرفته بود

از غصه سرتاسر شدی این چند ماهه            دلـتـنگ پیـغـمـبـر شدی این چند ماهه

وقتی شنیدی دست من را صبـر بسته            یک پارچه حـیدر شدی این چند ماهه

صحبت از فاطمه سر فصل غزل خوانی ماست          گریه در روضۀ او مسلک عرفانی ماست

مـا پـریـشـان غـم مـادرمـان فـاطـمـه ایم          غـربتـش علت این گـریۀ طولانی ماست

زهـراست چـراغ شب ظلمانی حـیـدر            زهـراست طبیب تب طـوفـانی حـیـدر

زهـراست پـریـشانِ پـریـشـانی حـیـدر            زهراست به هر معـرکه قربانی حیدر

بغـضی مـیـان قـلـب دشمـن ها بمـاند            وقـتی که دست مـرتـضی بـالا بمـاند

بعد از نـبـوت می رسد وقـت امـامت            تا پـیـروی از ظلم بـی مـعـنـا بـمـانـد

وقتـی که جنگ داس با گـل در بگیرد            گـلـخـانه را انـدوه سـرتـا سـر بگـیـرد

بـر طعنه های تـنـد و تـیـز داس لعنت            نگذاشت یـاس خـانه برگ و بر بگیرد

اشک از چشم تـرم افتاد دستم بسته بود          پیش چشمم همسرم افتاد دستم بسته بود

صبر کردم صبر لیکن دشمنم شرمی نکرد          آتش کیـن در حـرم افتاد دستم بسته بود

باور نمی کنم که تو بی بال و پر شدی            خسته شدی شکسته شدی مختصرشدی

شرمنده ام بخاطر من زخـم خورده ای            روزی که در مقابل دشمن سپـر شدی

می شویمت که آب شـوم در عـزایِ تو            یا خویش را به خاک سپـارم بجای تو

قـسـمـت نـبـود نـیـتِ گهـواره ساخـتن            تـابـوت شـد تـمـامـیِ چـوبش برایِ تو