اشعار

بـر تـلّ پــایـداری خـود ایــســتـاده ای            در کــربــلای دوّم خـود پـا نـهـاده ای

ازاین به بعد بیرق نهضت به دوش توست            دریا دلی به مـوج بلا، کوه اراده ای!

ای دادخــواه عــترت و قــرآن بیا بیا             وی زخم دین به تیغ تودرمان بیا بیا

از زخــم هر شهید نــدا می‌شود بــلند             کــای التــیام زخــم شهیـدان! بیا بیا

این من وهجر تو و حال به هم ریخته ام            رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منم آن عــاشق جــامــاندۀ روز عـرفــه            ســر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

پخش سبک

دوبـاره اشکـم از دیـده چکـیـده            بــــرای کـــاروانی داغ دیـــده

مگـو با من چرا بی تـاب هـستم            که زینب تازه در کوفه رسیده

دلتنگی غـروب همه جمعــه های من            کی میرسد به صحن حضورت صدای من

دیگر دلـــم برای شــمــا پَـر نمی زند            بـرگرد و بال تــازه بــیـاور برای من

مجنون شدم كه راهي صحرا كني مرا            گــاهــي غبـار جــاده لــيـلا، كني مرا
كوچك هميشه دور ز لطف بزرگ نيست            قطـره شدم كه راهي دريــا كني مــرا

شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت           بارغربت را كسي از روي دوشش برنداشت

در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي           عــابـر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت

بــنـویــســیـد مــرا یـــار ابـاعــبـدالله            اولیـن بــنـده ی دربــارِ ابـاعــبـدالله

منـتــظــر مــانـده دیـــدارِ ابـاعبــدالله            مــن کــجـا و ســرِ بـازار ابـاعبدالله

نه مثل ساره ای و مریم! نه مثل آسیه و حوا          فقط شبیه خودت هستی! فقط شبیه خودت زهرا

اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری           شبیه آیـه ی تطهیری شبیه سوره ی « اعطیـنا»

یک تکه ابـر ســوی بـیـابان بـیـاورید           قحـطیِ عـشـق آمـده بـاران بـیـاورید

بر روح پر تـلاطم انسان عصر جهل           آرامشی به وسعـت طوفـان  بـیاورید

این کیست، این که محو تماشای خود شده           پیـش از ظهـور، مـادرِ بابای خود شده

در بی زمانِ مــانـده به میـلاد، سر بلــند           از امـتـحـانِ روشـن فــردای خـود شده

او تــولــد یــافت طنــازی کــنــد          با الفـبــای جــنون بــازی کـنــد
او تولد یافت گــردد نــور عیــن          تا شــود سرمست از جام حسین

چهارده بند به نيت چهارده معصوم در مدح حضرت زينب (س)

دوست دارم كه ترك لاف كنم         خـلــوتــي رفته اعتكــاف كنم
تا شوم مُـحـرم حــريــم دمشق         كعبه ی عشق را طواف كـنم

یا که خدا به خلق پـیـمـبـر نمی دهد         یا گــر دهـد پـیـمـبـر ابـتــر نمی دهد

حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس        غیر از رسول سوره ی کوثر نمی دهد

بعد زهرا بهترین زن بین زن ها زینب است         لاف نَبود گر بگویم عین زهـرا زینب است

گر بپرسی کیست استاد دبیـرستان عشق         خیل شــاگردان همه گـویند تنها زینب است

ای آفتاب روشنم ای همسـرم مـرو          اینگونه از مقـابل چـشــم تـرم مـرو

با تو تمام زندگیم بـوی سیب داشت          ای مـیـوه بـهشتـی پـیـغـمـبـرم مـرو

وقتش شده نگـاه به دور و برت کنی          فکری برای این همه خاکسـترت کنی

عـذر مـرا بـبــخــش، دوایـی نـداشتم          تــا مـرهـم کـبـودی چـشـم تـرت کنـی

خانه ی فـاطمه آنروز تمـاشــایـی بــود        که فضا جلوه گر از آیت زیبایی بود

دربهاری که نسیمش نفس جبریل است        گل ناز دگری رو به شکوفـــایی بود

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

دلم تنگ است بهر ديدن روی تو مادرجان         منم زينب اسير خلـق نيكوی تو مادرجان

بـجای فـضه آوردم بَـرت آب وضويت را         كه شايد بارديگر بنگرم روي تو مادرجان