اشعار

هر چند که در زندگیم رنگ خدا نیست            اما به لـبم سوی خـدا غیر دعـا نیست

آنکس که بود اهـل بکـا، می‌شود آزاد            صد حیف که بر دیده و دل حال بکا نیست

بایـد به التـماس گـدایان نـظـر کـنند            آنانکه خاک را به دم خویش زر کنند

امشب بناست با من آلـوده سر کـنند            سرمـایۀ بـکـای مـرا بیـشـتـر کـنـند

جدا از این برکات سحر شدن کافی است           بیایی و بروی، بی‌خـبر شدن کافی است

عـزیـز فـاطـمه تا کی به هر دری بـزنم           بیا بیا که دگر در به در شدن کافی است

ز فرط معصیت آهم به سینه کاری نیست            میان آیـنـه‌ام نـقـشی از نگـاری نیست
قــسـاوت دل آلــوده، کــار دسـتــم داد            دگر ز دیده‌ام اشک زلال جاری نیست

بـریـده‌ام ز هـمه تـا که یـار من باشی            قـرار این جـگـر بـی‌قـرار من بـاشـی

ز هرچه غیر تو خالی نموده‌ام دل را            به این امید که یک دَم نگار من باشی

الـهــی الــهــی الــهــی الــهــی            !نگاهی نگـاهی نگـاهی نگـاهی!

تو هـستی پـناه هـمه اهـل عـالـم            مرا غـیر عـفـو تو نبود پـنـاهـی

خواهند اگر ببخشند از مجرمی گناهی            اول ورا نوازند با سوز و اشک و آهی

دریای عفو جوشد از اشگ دردمندی            اوراق جـرم سـوزد از آه صبحگـاهی

جای آن است درِ رحـمت تو باز شود            بـنـدۀ غـرق گـنـاه تـو سـرافـراز شود

این پـرسـتـوی به دامـان گـنـه افـتـاده            پَـر و بــالـی زده آمــادۀ پــرواز شـود

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم            نمانـده باطنی اصلا به ظاهـر دیـنم

نگـاه کردم و دیـدم تـمام شد عـمرم            هـنـوز جـاهـلـم و بـنـدۀ شـیـاطـیـنـم

با لب خـشکـیده هر دم یاد سـقا می‌کنم            روزه‌ام را با سلامی بر شما وا می‌کنم
با صدای ربنا هر دم به هنگـام وضو            نام زیـبای تو را آهـسته نجـوا می‌کنم

توبه‌ام توبه نشد هر چه که همّت کردم            من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی            بی‌حـیاتـر شده با نـفـس رفـاقـت کردم

من عبد روسیاهم دست مرا بگیرید            شرمنده از گناهم دست مرا بگیرید

از بس که دور گشتم از خانۀ حبیبم            گم گشته است راهم دست مرا بگیرید

در آتش هـوا و هـوس دل سیـاه شد            ساعات عمر من همه خرج گناه شد

خیلی گناه کردم و خیلی عوض شدم            اوقـات خـوبِ زنـدگی من تـبـاه شد

باز هم نیـمۀ شب گـریه و آه آوردم            بـه درِ خـانـۀ تـو بــاز پــنـاه آوردم

روسیاهـم؛ نکـند تـوبۀ من رد بشود؟            واى بر من که فـقط بار گناه آوردم

جا مانده زِ خوبان شده‌ام گریه ندارد؟            مجنون و پریشان شده‌ام گریه ندارد؟

بـا بـارِ کـجِ رویِ دلـم بـین مـسـیـرم            وامانده و حیران شده‌ام گریه ندارد؟

بساط عـاشقی ما به پاست این شب‌ها            زمـان آشـتی بـا خـداسـت این شـب‌ها

گـنـاهـکـار قـدیـمی دوبـاره بـرگـشـته            صدای زمـزمه‌ها آشناست این شب‌ها

سفره داری که به من اذن ضیافت داده            بـار دیـگـر به گـدا لـقـمـۀ عـزّت داده

ماه شعبان و رجب رفت و به من گفت کسی            رمضان آمده و حق به تو فرصت داده

وقـتـی هـلال مــاه خــدا آشـکــار شـد            مـاه خــدا، امـام زمـان روزه دار شـد

طوبای خیر و برکت شعبان به گُل نشست            قـرآن شـکـوفـه داد و زمـان بهـار شد

لذت اشک مناجات سحر مشهود است           حالِ آشفته دل از دیـدۀ تر مشهود است

منتی؛ نه ز کرم دست زمین خورده بگیر           همه جا سایه لطف تو به سر مشهود است

کارم شده ز دوری تو سوخـتن، بیا            بر این دل شکـسته‌ام آتش مـزن، بیا

یعقوب هم به گریۀ من گریه می‌کند            کنعان به گل نشست، عزیز وطن بیا