اشعار

درست وقت اذان بود؛ وحـی نازل شد            که دین حضرت خورشید تازه کامل شد

به لطف حضرت خورشید جان تازه گرفت            دلی که پـای نفـس‌هـای آسـمان دل شد

به او دادند کشتی را که در آن ناخدا باشد            در این دنیای خـاکی او تجـلیّ خدا باشد

خدا بود و نبی بود و بنا شد حضرت خاتم            نه در روی زمین بلکه امیر ماسوا باشد

کسی نـیـامـده او را عـلـی جـواب کـند            علی به سمت گدایان خودش شتاب کند

کسی که خـادمـش حـیـدر حـسـاب کـند            بـه آسـمــان رود و کــار آفــتـاب کـنـد

بـر لـکـنتِ زبـان من آقا امـان دهـید            یا لطف کـرده و به بـیانم تـوان دهید

تا مدح یک فـضیـلـتـتان را بیان کنم            قـدر تـمام عـمـر جـهـانم زمـان دهید

چون ندارد با کسی کاری گدای سامرا            می‌کـند بر خـلق سـالاری گدای سامرا

ده برابر بیـشتر از پیش عاشق می‌شود            چونکه دارد مثل تو یاری گدای سامرا

نوری به جـهـان ز حیّ سرمد آمد            از لـطـف خــدا عــبـد مـؤیّــد آمـد

دهـم گـل بـوسـتان زهـرا و عـلـی            از نـسـل عـلـی نـجـل محـمّـد آمـد

در جـامـعـۀ کـبـیـره انــوارِ خــدا            گــردیـد هــویــدا ز درِ بـیـت ولا
فرمود امـام هـادی ای اهلِ یقـیـن            یک لحظه ز ما شما نگردید جدا!

دست ‌من ‌وعطایت یا هادی‌المضلین            جـان هـمه فـدایت یا هـادی‌المـضلین
از مروه ‌تا صفایت من هروله نمودم            قـربـانی مـنـایت یا هـادی‌الـمـضلـین

امشب بسـاطِ شـادمـانی جـور بـاشد            از فرش تا عـرش امتـداد نور باشد
مژده که عالم غرقِ شور و شادمانی‌ست            در خانۀ خورشید عالم گل فشانی‌ست

باز در بحر ولایـــت گهــری پیــدا شـد            باز بــر چـرخ امامت قـمــری پیــدا شد

بـاز در بـاغ فـضیـلت ثـمـری پیـدا شـد            قـلـــم صـنـع خــدا را اثــری پیـــدا شـد

سیـر و سـلـوک من شـده آواره بـودن            بی "چاره" بودن با وجود چاره بودن

هرکس کـسی دارد ولیکـن من نـدارم            کاری به جـز ذکر و دعا کردن ندارم

کوفه با مردان خیلی مرد، بد تا می‌کند            با حسینت بی برو برگـرد، بد تا می‌کند

آی مسلم دردهایت را به نا اهلان مگو            کوفه با مـردان اهل درد بـد تـا می‌کـند

عشق تو را به قیمت جان می‌خرم حسین            بـالای دار نـام تـو را می‌بـرم حـسـین
با دست بـسته و لب پاره به روی دار            کـوفـه مـیـا شده سـخـن آخـرم حـسـین

یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده            قـلـمـش نـه، دم تــیـغ دو دمـش افــتـاده

مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان            در شب حـجـره به روی شکـمش افتاده

یک عـمر داغ کـربلا یادش نمی‌رفت            دلشـوره‌هـایِ عـمّه را یادش نمی‌رفت

درس و حدیـثـش مانعِ روضه نمی‌شد            بـرپـایـیِ بـزم عـزا یـادش نـمـی‌رفـت

عـالـم هـمه گـدای تو یا باقـرالـعـلوم            محتاج خـاک پـای تو یا باقـرالعـلوم
محتاج یک دعای تو یا باقـرالعـلـوم            جـلـدیم در هـوای تو یا بـاقـرالـعـلوم

دوباره مرغِ دلم با پرِ شکسته سفر کرد            تمام همسفران را پرید و باز، خبر کرد
نیاز نیست، به منبر؛ به روضه‌خوان؛ به مصیبت            دو چشمِ خشکِ مرا روضۀ مزارِ تو تر کرد

از گـلـو نـالـۀ مـرغ سـحــری افـتـاده            پــی آن نــالــه دل دربــدری افــتــاده
پسری دید که از زینِ به زهر آغـشته            گـوشـۀ حـجـره دوبـاره پـدری افـتاده

بسکه تصویری از اندوه به هر مرحله داشت            خوشیِ کودکی از خاطر او فاصله داشت

به حسـابی که پـسر آیــنه‌دار پـدر است            او هم از کوفه و از شام، فراوان گِله داشت

چه تـفـاوت بکـنـد نـالـه کـند یا نـکـند            که دلِ سـوخـتـه را نـالـه مـداوا نـکـند

چه تـفـاوت بکـنـد پـا بکـشـد یا نکـشد            کاش می‌شُد خـودش اینـقـدر تقلّا نکند