اشعار

دلم آشفـته شد از غـربتِ سرشارِ بقـیع            باز هم ساکت و سرد است شبِ تارِ بقیع

گرچه بی شمع و چراغ است و ندارد خادم            شک ندارم که خـدا هست نگهدارِ بقیع

چند وقت پیش بود که غم بی حساب شد            کعـبه دوباره اَبـرَهـه گـونه خـراب شد

این کعبه چار قبله به محراب سینه داشت            کز خاکِ کـینه چهـرۀ آن در نـقاب شد

از محضر حق، فیضِ دعا باید خواست            این فیض، به بركتِ بكا باید خواست

در عـیدِ سعـیدِ فـطـر، عـیدى ز عـلى            پابـوسىِ حضرت رضا باید خـواست

ای خیر نالۀ سحـری صاحب الزمان            از درد ما که با خبری صاحب الزمان

ما نـدبه های پشت سـر مرکـب تـوأیم            پایان راه در به دری صاحب الزمان

شـوّال اگر نشد به محـرّم حساب کن            این روسیاه را بخـر، آدم حـساب کن

یک عمر گفته‌ام به همه نان خور توأم            لطفی کن و زکات مرا هم حساب کن

اذان عـشـق وزیـده، هـلال پـیـدا شد            هزار پنجره رو سوی حـقـتعالی شد

مراد من دم عیسی گرفت و دست قنوت            هزار مرده به صوت نمازش احیا شد

به تـوبـه می‌کـند این افـتخـار وا دارم            گـنـاه کـارم و حُـبُّ الحـسـین را دارم

مرا به حُرّ و زُهیر و بُریر حاجت نیست            که اتـصال به گـل های مصطـفا دارم

ای خطا پوش، خـطا کار تو باز آمده است            واکن آغـوش! گـنهکار تو باز آمده است

هرکجا رفت جز این در، به در بسته رسید            پشت در مانده به دربار تو باز آمده است

با هق هقم به سمت تو یا رب دعا کنم            تا درد تـوبـه‌هـای شـکـسـته دوا کـنم

برگـشته‌ام به سوی تو یا ایها العـزیز            تا کـیـل بی‌پـنـاهی خـود را گـدا کـنم

کوبـندۀ در کـیست گـنـه‌کـارتـر از من            سربسته بگـو کیست گرفـتارتر از من

با بـیم و امـیـد آمـدم امشب سر سـفـره            با این که کسی نیست سبکبارتر ازمن

با این زبان که غیبت و دشنامش عادت است            دیگر چه جای توبه و عرض ندامت است؟

یاران ز نـور وقت سحر فـیض می‌بـرند            بیچاره من که سهم دلم سیر ظلمت است

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری           وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را           با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری            از احوال خرابم در نبود خود خبر داری

نمی‌گـیـرنـد دسـتان مرا حـتـی بـرادرها            اگر یک لحظه حتی از سر من دست برداری

آمـدم دیــرآمـدم امـا به هـر حـال آمـدم            دل شکسته دل پریش و بی پر و بال آمدم

آمدم جـبـران کـنم اما نمی‌دانـم چـطور            بس گـنهکارم خـدا آشـفـته احـوال آمدم

درد هـر جا بُـوَد دوا هـم هـست            خـوف در سـیـنـۀ رجا هم هست

من مـریض تـوأم، طـبـیبِ هـمه            این مریضی خودش شِفا هم هست

این مرد که در گوشۀ بستر نگران است            واللهِ که مظلـومتـرین مرد جهان است
از زندگى پُر غـم خود سیر شد امشب            خیبر شکن از غصه زمینگیر شد امشب

یک جهان داغ غریبی به دلم ریخته است            قـامـت حـیـدر کـرار بـهـم ریخـته است
داغ یک عـمـر غـریـبی قـد او تا کرده            ضربـۀ تـیـغ دگـر کار خودش را کرده

باز کن چشم ترت را که تنم می‌لرزد            حـرف رفـتن نـزنی که بـدنم می‌لرزد
لب اگر باز کـنم من، سخـنم می‌لـرزد            رحم کن، پای تو دارد حسنم می‌لرزد

خونی شده بال و پرت ای همسر زهرا            فـرق تو شکـسـته‌ست شبـیـه پَـرِ زهـرا

تشبـیه عجـیبی‌ست مراعات قریبی‌ست            سـجـادۀ خــونـی تـو و بــسـتــر زهــرا

بغض یتـیـم‌های عرب در گـلو شکست            جان پر کشید خون به قدح شد سبو شکست

با چه حساب و قاعـده‌ای تیغ آمده است            کز پشت سر زدند سر از روبرو شکست