اشعار

ای اهل آسمان و زمین غم شروع شد            مـاه عــزای عـالـم و آدم شــروع شـد

حور و ملک، پری و بشر زار می‌زنند            هـنگـامـۀ مـصیبت اعـظـم شـروع شد

زمین انداختم در روضه‌ات بار گناهم را            و شستم با گلابِ چشمِ خود روی سیاهم را

هزار و چارصد سال از تو دور افتاده‌ام؛ اما             به هیئت می‌شوم سرباز، شاهِ کم سپاهم را

چون از ازل شده‌ام سخت مبتلای حسین            من آن خدایْ پرستم، که شد خدای حسین

علَی‌الصباح قـیامت نمی‌کنم قد راست            اگر که سر بگذارم به خاک پای حسین

نفـس زدم که بمیرم به پای پـرچم تو            زبـان‌زدم بـه گـدایـی در مـحــرّم تـو

دوباره فاطمه آهی کشید و عالم سوخت            سـلام بر سر نیـزه به مـوی درهم تو

عرشیان‌ جارو کش مشتاق دربار توأند            سربلـندان دو عـالم سر به دیـوار توأند

مرد و زن پیر و جوان دارند خدمت می‌کنند            در محـرّم‌ها هـمه مـردم‌ پی کـار توأند

بی‌تاب و بیقرارم، فکری به حال من کن            آشفته روزگارم، فکری به حال من کن

عمریست هر محـرّم بارِ گـناه خود را؛            دست تو می سپارم فکری به حال من کن

ای سـایه سـار گـیسوی تو سرپنـاه ما            ای صبح و شب شمایل تو مِهر و ماه ما

مِهر تو آتشی ست به شدّت گُناه سوز            مـاه تو مـاه بخـشـش جُـرم و گُـنـاه ما

غـم اگر هست در دلم غم توست            هـمـۀ سـال مـن مـحــرّم تـوسـت

تـو بـه این چـشـم‌هـا نـظـر داری            که حسیـنـیـه‌هـای اعـظـم تـوست

غم اگر از توست مُردن پای این غم راحت است            سوختن با روضه و با اشک و ماتم راحت است

بعد سیصد سال اگر نام حسین آمد وسط            سوی جنّت رفتن حوا و آدم راحت است

تـا مـاهِ عــزا جـلـوه کـنـد از افـقِ غــم            از داغِ حسین مرثیه خوان می‌شود عالم
خـورشید غـمین می‌شود و مـاه مکـدّر            گو محـشرِ کبراست وَ یا صیحۀ اعـظم

در عاشقی، تحـمّلِ هجران به من رسید            سرگشتگی به کوه و بیابان به من رسید

کشتیِ دل، به نیل و فراتم به گِل نشست            از دوری‌ات، دو دیدۀ گریان به من رسید

اگر چه صفحۀ اعمال من سیه رنگ است            دلم برای تو یا صاحب الزمان تنگ است

ز لطف کن نـظـری ای کـریم بر حـالـم            کجا مجـالـست با گـدا تو را نـنگ است

در بند معـصیت باز، آقا ببـین اسـیـرم            فکری به حال من کن، حالا که سر به زیرم

آقــا قـــبــول دارم، دردســرم بــرایـت            اما ردم نـکـن که، بـیـچـاره و فـقـیـرم

ای عـاقـبتِ کـار به دست تو؛ نگـاهی            این عمر گذشت و نشدم آنکه تو خواهی

تا مـنـتـظـر تو شـدنـم؛ راه زیـاد است            کو طاعت بی‌چون ز تو ای نور الهی

از غـفـلـت زیـادم، خـیـلی دلم گرفـته            چون رفته‌ای ز یادم، خیلی دلم گرفته

دائـم هـوای من را، داری ولی منِ بد            دل را به تو نـدادم، خـیلی دلـم گرفـته

معصیت کار هستم و حجب و حیایم کم شده            غـرقِ در دنیا شدم حالِ دعـایم کم شده

چشم من از بس به دنبال هوس رفته ببین            در میان روضـه آقـا گـریه‌هایم کم شده

بار دیگـر آمـدم پشـت درت راهـم بـده            در زدم گـفـتم رسیده نوکـرت راهم بده

دست خالی آمدم رو برنگـردان از گدا            آرزو دارم بـمـانـم در بـرت راهـم بـده

قـربـان تـو و محـکـمۀ عـذر پـذیـرت            قربـان تو و لطف و مَبـرّات کـثـیرت

ای حجّت حق، درگـذر از بندۀ زارت            حالا که پشیمان شده این عبد حقـیرت

هر شب یـتـیم توست دل جـمکرانی‌ام            جانـم به لب رسـیده بـیا یـار جـانـی‌ام

از بــادهـا نــشـانـی‌تـان را گـرفــتـه‌ام            عمری‌ست عـاجـزانه پی آن نـشانی‌ام

نـاقـابـلم و راه مـن افـتـاده به کـویت            من سـائـلم و دست تـمـنّـام به سـویت

یک جـرعـه اگر بـادۀ دیـدار بنـوشـم            من مست شوم تا ابد از طعم سبویت