اشعار

گفته بودی مرگ در بستر برایت خوب نیست            دیدن تنهایی خواهر برایت خوب نیست

پیرهن کهنه به تن کردی برایت خوب بود            این عقیق سرخ و انگشتر برایت خوب نیست

پیکرت در قتلگاه افتاده بود و سر نداشت            آن طرف بر نیزه‌ای دیدم سرت پیکر نداشت

بی‌برادر بودی و مظلـوم، گـیر آوردنت            گفتم ای قصاب‌ها آخر مگر خواهر نداشت؟!

کمی آرام برو کم شود این خون جگری            برده‌ای دل زهمه کاش ز من جان ببری
من هـنـوزم به دلـم مـانده تمـاشات کنم            چـقـدر زود شـد ایـام وصـالت سـپـری

بیا در این شب آخر که بشـنوم سخنت            سخن بگـوی بـرادر به شـمع انجـمنت
بگو در این شب آخر چه بر سرت آید            بگـو چه می‌شـود آقا به نـازنـین بـدنت

شب آخر شده و حال همه عـرفانی‌ست            چقدر صورت اصحاب حسین نورانی‌ست
صوت قرآن حسین می‌رسد از خیمه به گوش            حال و احوال همه اهل حرم قرآنی‌ست

در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد            وقـت جـوابِ هـم‌سـفــران بـر امـام شـد

پـاسـخ‌دهـنـده اوّل آنـان «زُهـیـر» بـود            كاندر حـضورِ سبـط نـبـی در قـیـام شد

عزیز فـاطـمه، ای‌کاش بی‌صدا نـشوی            خدا کند که به صحرا، چو خاکها نشوی
میـان گـریـه و زاری دعـا کـنم امـشب            برای لحظه‌ای از خواهرت جدا نشوی

امشب از این دشت و صحرا صوت قرآن می‌رسد            حاجیان عشق فردا عید قـربان می‌رسد

امشب از نـور خـدا لبـریـز شد آئـیـنه‌ام            می‌نشیند عصر فردا خصم روی سینه‌ام

امشب از غـصۀ تو خواب ندارد چشمم            غیر خـونـاب جگـر، آب ندارد چـشـمم
امشب از غصه و غم های تو هستم غمگین            بیم دارم که به گودال شوی نقش زمین

این جهان غیر از سرای آزمایش نیست نیست            شعر من تیغی برنده‌ست و گزارش نیست نیست

غیر تیر و تیغ و نیزه بر سر احـقاق حق            زیر و رو کردم ولی راه گشایش نیست نیست

از ازل یافـت به نـزدت همه دلها آرام            همچو مجنون که شود در بر لیلا آرام

چـشم بر هم زدنی گـریه تـبـسم می‌شد            روی زانــوی تــو دردانـۀ بــابــا آرام

رفتی از خیـمه و پا تا به سـرم می‌سوزد            دلِ زیـنب، دلِ زن‌هـای حـرم می‌سـوزد

گفتم عباس! فقط مشکِ خودت را بردار            بغض کردی و از این غم سپرم می‌سوزد

تا عـمود خـیمه‌ات افـتاد دشمن شیر شد            بی‌کسی‌ام را تماشا کرد و از من سیر شد

جای امنی نیست خـیـمه بی‌نگهـبانی تو            ترس دشمن از حریم خیمه بی‌تأثیر شد

بـیا که محـفـل ما بی‌تـو آسـمانی نیست            اگر نظـر نکـنی اشک دیدگـانی نیست

تو پـیـر گـریـۀ مـایی مـرا دعـائی کـن            که بی‌دعای تو خیری در این جوانی نیست

پشت و پـناه خـیمه برایت دلم شکست           از سوز بانگ أدرِک أخایت دلم شکست

این‌ها جـمال حـیدری‌ات را نظر زدند           چندین هـزار تیر سویت بی‌خـبر زدند

چشمت شبیه بختم در خواب غم فزایی است            واکن دو چشم تر را وقت گره گشایی است

پلکی بزن دلـم را آزاد از این قـفـس کن            مژگان چشم‌هایت مفـتاح دلگـشایی است

او کیست؟ او را دوست و دشمن ستوده است            دریا غزل در وصف چشمانش سروده است

مهـتـاب مـی‌گـویـد نـخـواهـد رفـت بـالا            هرکس جبین برخاک در گاهش نسوده است

بـاد، مثـل خـبـرِ آب به صحـرا رفـته!            مـاه می‌تـازد و دریـا به تـمـاشـا رفـته

خـبرِ ماه که در سیـنۀ شب، تـیر کـشید            پـرده افـتـاد: قـیـامـت به تـمـاشـا رفـته

آمـدی تـا که بـفـهـمـیـم وفـا یـعـنی چه            بذل خـون در قـدمِ خـون خدا یعنی چه

هـمه از پـنـجـه سـقـای ادب دانـسـتـیـم            مـعـنـی پـنـج تـن آل عـبـا یـعـنـی چـه

از نـورِ مـاهـی عـلـقـمـه بـاغ ارم شـد            ماهی که از داغش قد خورشید خم شد

تا داسـتـان عـشـق را با‌ خـون نـگـارد            جسم غیورش غرق خون دستش قلم شد