اشعار

گـفـتم عـصای پـیـری بابا شوی، نشد            اللهُ اکـبــری بـه اذان‌هـا شـوی، نـشـد

من آمـدم که باز هم آغـوش هم شویم            می‌خـواستم تو نیـز مهـیـا شوی، نشد

هر شب نـسـیم اشکِ مـرا در بیاورد            تا عـطـرِ آن عـبـایِ مـعـطـر بـیاورد

خـاکی شده است شانۀ تو تا برایِ ما            قـدری از آن عـبـایِ مطـهـر بـیاورد

گـرفـته بر سـر دامن سـر جـوانـش را            و داده است ز کف طاقت و توانش را

برای اینکه ببـیند جـوان خود را خوب            نشست و پاک نمود اشک دیدگانش را

حــتـی تــصـوّر غــم دنـیــا بــدون تـو            آتـش کـشـیـده بـر جـگـر مـا بـدون تـو

چیزی بگو به خاطر بابای مضطـرت            جانـش رسـیده است به لـب‌ها بدون تو

آسمان در نظرت تیره شده چون دود است            تشنگی از لب خشکـیدۀ تو مشهود است

قطعه قـطعه شدنت را همگی خـندیـدند!            کوفیان را ز قدیم عاطفـه‌ها کمبـود است

خونت بـنا را بر کـرامت می‌گذارد            بر گـردنِ شـمـشـیر مـنّت می‌گذارد

این جمله‌ها که گفته شد وقت وداعت            بـر دوش تـو بـار نـبـوّت می‌گـذارد

مجلس ختم حسین است! علی محتضر است!            داغ جـان دادن اولاد به قـلـب پـدر است

این علی نیست فقط احمد و حیدر هم هست            روضه‌اش بین محرم رمضان و صفر است

خــدا بـا تـو زبـانـزد آفــریــده            عــلـی را در مـحــمـد آفـریـده

به چشمان تو نـور حیدری داد            به تو ظـرفیت پـیـغـمـبری داد

تمام غـیرت من زیر دست و پـا مـانده            دوبـاره دسـت دلـم غـرق ربّـنـا مـانـده

کبوترانه تو هم پر زدى و عشق شدى            نگـاه حـسرت من بـین روضه‌ها مانده

بر زمین جـز بدن پـرپـر تو نیست علی            گوشه‌ای جمع چرا پیکـر تو نیست علی

نفس آهسته بکش، دور و برت لاله نکار            غیر خونابه که در حنجر تو نیست علی

گرفته دست‌های خیمه دامان جوانش را            علی که میرود پس خیمه داد از دست جانش را

پسر طاقـت ندارد تا ببـیـند اشک بابا را            پدر طاقت ندارد رفـتن سرو روانش را

وقتی که پیکـر پسـرم تکّه تکّه شد            آهی کـشیدم و جگـرم تکّه تکّه شد

تـاریکـی آسـمـانِ امـیدِ مرا گـرفت            تـنها سـتـارۀ سـحـرم تکّـه تکّـه شد

بر کـینه‌های کهنه ز حـیدر اضافه شد            به بغـض ها ز فـاتح خـیـبر اضافه شد

تا گـفت علی؛ مـنم نـوۀ مـرتضی علی            دیدم که چـله چله به لشکـر اضافه شد

در کنار نعش تو چـشمم سیاهی می‌رود            از شب عمرم چراغ صبحگاهی می‌رود

تا که دیدم ارباً اربا گـشته‌ای ای نازنین            جان من از پیکرم خواهی نخواهی می‌رود

تا که عـقابت با سوارِ خویش، پر زد            طوفانِ پائـیزی به بـاغ من ضرر زد

آه ای امیـد خـیمه‌ها!؛ وقـتی که رفتی            افتاد، از پا زینب و دسـتی به سر زد

تو کیستی که پدر اینچنین اسیر تو شد            جوان تـرین قـبـیله، قـبـیله پیـر تو شد

اذان بگـو که اذانت دل از بـلال ربود            صفا بـده به نـمازم، نـماز گـیر تو شد

غـافـلم، بـاز خـبـردارم کن            یوسف فـاطمه، بـیدارم کن

بـار سنـگـیـن گــنـاه آوردم            از سر لطف، سبک بارم کن

مـادری بین خـیـمه غمگــین بود            سرش از شـرم رو به پائـین بود

پـیـش چــشـمـان بـانــوان حــرم            دیـده‌اش پـر شـد از نـم و شـبـنـم

تا از افـق جـمـال حـسین آفـتـاب کرد            سنگ سـیـاه جـان مـرا دُرّ نـاب کـرد

من کال بودم و نرسیـده به بزم عـشق            دست حـسین قـورۀ دل را شراب کرد

در عـرش خـدایِ حـیّ داور            مکـتوب شدست با خـط زر

شـد دین خـدا رهـین اربـاب            شـد کـربـبلا رهـیـن اصغـر