اشعار

کو یک نفر که یاد دل خستگــان کند؟            یـا لا اقــل حـکـایت ما را بـیان کــنـد
من زیر بار معـصیتم ضعف کـرده ام            دستی کـجــاست تا مــدد نــاتـوان کند

من کــیــم؟ عـبـد گـنـه کـار الهی العــفـو          من کـیــم؟ بـنده ی سـربار الهی الـعـفــو

منم آن کس که نمک خورد و نمکدان بشکست          نه که یک مــرتــبه، بسیـار الهی العـفـو

جود و کرامت از کرمش جاودان شده           هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبریل هـــم اگر بــرسد در حریـــم او           حس می کند که وارد صحن جــنان شده

روی قبرم بنویسید که خواهر بودم          سال ها منـتـظــر روی بــرادر بـودم

روی قبرم بنویسید جدایی سخت است         این همه راه بیایم، تو نیایی سخت است

ای دلم بی قـرار در حــرمت           کن نگــاهی به سائل کرمت

ذره ای بـودم و ز لطف شما            زیــر بــالــم شده تمـام سما

بیــن کــویــر خشک آرامیـده دریــا           دریایی از عشق و وفا و نور زهرا

دریایی از مهر رضا و عشق حیـدر           آید صدا از موج آن: اَدرِک بــرادر

در قــم که آمدم دل سنگم جلا گرفت          مثل کبوتـــری به حریم تو جا گرفت

گرد وغبار دور و برصحن این حرم         گــرد و غباری از دل آیینه ها گرفت

دوباره آمـده ام تا به من بهـا بــدهـــی            مرامریض کنی و مــرا شــفـا بدهی

گره به کار من افتاده ای کلیـد بـهشت            خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

غمی میان دل خسته ام شرر دارد           دل شکسته ام اینگونه همسفر دارد

کبوتری که نشسته به روی ایوانم            دوباره آمده و از رضا خـبـر دارد

آئینه تـــوحــیــد به قــم می آیـد          یــا خواهر خورشید به قم می آید

نذر نفحات فاطمی اش صلوات          بــا آمــدنش عـیـد به قـــم می آید

ابری شده است حال و هوای نگاهتان            بغض غروب می چكد از هر پگاهتان

دلتنگیِ غـمـی چــقــدر مــوج می زند            در اشكهــای نیــمــه شبِ گــاه گـاهتان

جود و کرامت از کرمش جاودان شده            هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبـریل هــم اگــر برسد در حــریـم او            حس می کند که وارد صحن جنان شده

تشریف زهــرآلــود دست نــاکـسانی            کرده است باغ چهره ات را ارغوانی

رخت عزا بر قامت عمــرت کـشیده            یعنی همان از اولش هـم در خــزانی

بانو ســلام، دخـتــر مــوسای طـورها            هر جا قدم زدی شده کـوهی ز نـورها

من عــاشقِ قــدیـمیِ این خــانــواده ام            راهی شدم به محـضرت از راه دورها

در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری

این دل شــده بی قــرار تو معصومه            پر زد به ســوی دیــار تو معـصومه
دیدم همه جا عــطــر رضا پـیـچـیده            در لـحـظــۀ احـتـضــار تو معصومه

گر چه دیـــدار بــرادر نرسیــدی بانو!            بــدنــی زیــر سـم اسب نـدیـدی بـانـو!

خـبــرِ چــنــد بــرادر تو شـنـیــدی امّا            ســرِ نــی آیــۀ قــرآن نـشـنـیـدی بـانو!

آن که نامش کرده عالم را مسخر زینب است          آنکه وصفش می رباید هوش از سر زینب است

مادرش آموزگــار مکتب شرم وحـیـاست          فارغ التحصیل دانشگاه مـادر زینب است

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای