اشعار

پخش سبک :

تمام عــمر خود در جستجویم            که شاید یک نشانی از تو جویم

گــرفتم در بغل زانوی غصه            زبان حـــال قـــلـــبـم را بگویم

بگـذار دلـم بی سر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـندد           ای روح حـرم کعـبه مسلـمان تو باشد

ای  بــا تــمـام هـستی خـود یـاور عـلی         در بیت وحی حامی و هـمسـنگـر علی

چون شد که در بهار جوانی خزان شدی         ای یـاس مصــطـفـی گـل نیـلوفـر علی

یک‌ شب رسد که شام فراقت سحر شود           خورشید عارضت، ز حرم جلوه‌گر شود

با طـول غـیـبـتـت، نـشـود کم امیـد مـا           این روزگـار تـلـخ، زمانی به سر شود

هرچه زدنـد شوکـتِ من کـم نشد حسین          در مجـلس یـزید، سـرم خـم نـشد حسین

با خطبه ای که من سرِ بـازار خـوانده ام          آن نقشه ای که داشت، فـراهم نشد حسین

ایّـام اربـعــین تو یا صبح محـشـر اسـت           یـا روز جانـگـدازِ وفـات پـیـمـبـر اسـت

بیش از هزار سال گذشته است و اربعین           از اربـعـیــن اوّل تـو غـم فـزا تـر اسـت

ما را که غیر داغ غمت بر جبین نبود           یک لحظه طی نشد که دل ما غمین نبود

هرچند آسمان به صبوری چو ما ندید           ما را غـمی نبود کـه اندر کـمین نبـود

دردها می چکد از حال و هوای سفرش           گرد غـم ریخته بر چادر خاکی سرش

تک و تنها و دو تا چشم کبود و چند تا           کودک بی پدر افتاده فـقط دور و برش

ای غایب از نظر، نظری کن به خواهرت           زیـنب نـشـسـتـه بر سـر قـبـر مطهرت

نـشـنـاخـتی مـرا ز پـس این چـروکـهـا           من زینب تـوأم ز چه رو نیست باورت

چه عـالـمی ست عـالـم بـاب الحـوائجی           با تـوست نـورِ اعـظـم باب الحـوائجی

مهـر تو است حلـقـۀ وصل خدا و خلق           داری به دسـت خـاتـم باب الحـوائجـی

در خـرابات  شبی صحبت هجران افتاد           وندر آن شام  بلا  قصه ی جانان افتاد

دید در خواب یکی عاشق دلداده ومست           که سر یــــار سفر کرده به دامان افتاد

ای بارگــاه کوچک تو قـبله ای عظیم            وی روضۀ مبارک تو روضـۀ نعـیـم

باشد حریــم اقدس تو قــبله گـــــاه دل            تا خفته چون تو جان جهانی درآن حریم

 دختـرم گــریــۀ تو پشت مــرا میشکند            بیش از این گریه نکن قلب خدا میشکند

رحم کن بر دل خود آب شدی از گریه            بغض سربسته از این حال وهوا میشکند

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیـم            لطــفی اگــر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّــهــا الــرّســول بـدون دعـای تو            از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم

امشب غمت به صفحۀ دل جا نمی‌شود            بـا خـود مرا بـبـر، کـه فـردا نـمی‌شود

گفـتـند رفـته‌ای به سفر تا شوم خمـوش            ایـن دل بـدیـن تـرانـه تـســلاّ نـمی‌شود

آن شب سـپـهــر دیـدۀ او پر ستـاره بود           داغ نهفته در جگرش، بی شماره بـود

در قاب خون گرفتۀ  چشمان خسته اش           عکس سر بـریده و یک حلق پاره بود

آهش فضای هرسحرش را گرفته است           داغــی تمامی جــگـــرش را گرفته است

از کــوچـه ها رسیده تنش تیر می کشد           ازبس که سنگ دور و برش را گرفته است

چـشـم وا کــردم و پرپر شدنت را ديدم           نيــزه در نيـزه غريبانه تنت را ديــدم

زير پـامال کـبــود سُـم مــرکب هـا، نه           به روي دست ملائک بدنت را ديــدم

صبــوری به پای تو سر می گذارد            غــمت داغ ها بر جــگـر می گذارد

كــمـی خـواستم از غـريبی بگـويم            نه! اين بغض سنگی مگر می گذارد؟

درکرم خانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حـرم شد که بدانند همه مادری است            ورنه در زاویه عرش، مقام حسن است