اشعار

که دیده بی کـفـنی را کفن کند بـدنــی را           که دیده دست حسینی مدد کند حسنی را

حسین آب بریزد حسن به اشک بـشـوید           که دیده غسل نهانی به نعش بت شکنی را

دیشب سحر را باب محنت باز گــردید            سوز و گداز مـرغ شب آغــاز گــردید

دیـشـب درون سـفـرۀ شب زنـده داران            غم بود وماتم بود و رنج ودرد وحرمان

ای مرغ سحر! صبح شد و یـار نـیامد            ای شب! چه شد؟ آن شمع شب تار نیامد

ای نخل! غریبی که به دامان سحرگـاه            آبـت دهـد از دیــدۀ خــونــبــار نــیـامد

دلت از بی کسی دریـای خـون بود            غمت از ریگ صحراها فزون بود

خــودم دیـدم که در هنـگـام دفـنـت            کفن از خـون فــرقت لاله گون بود

هر چند از هـمــه به همه مهربـان‌تری            هر چـنـد با رســول خــدا هم بــرادری

هر چـنـد از لب تو منــاجــات می‌چکد            هـمــواره از شـمــیــم خـدایت معطری

گفتم بیا که با من دل خسته سـر کـنـی            اما ز رفـتـنـت دل من خـونجـگـر کـنی

 شرمـنـده ام، ز طرز پـذیـرایی ام مکن            افطار خویش را ز چه رو مختصر کنی

مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند           مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند

وصله‌های لباس و پاپوش‌اش، و یتیمان مست آغوش‌اش           راز آن كیسه‌های بر دوش‌اش،در شب تار را نفهمیدند

چـشـمـهـايش پر از تبـسم بود           چـشـم نـه آسـمـان هـفـتـم بـود

آسـمـان نه، شکـوه اين خـلقت           در طـلـوع نـگـاه او گــم بـود

دل که عاشق شود شرر دارد            آتـش از حـال مـا خـبــر دارد

عـاشقی قصه ای است دیـرینه            که دو صد لیکـن و اگر دارد

تو را تـنـهـای تـنـهـا آفـریـدنـد            بـرای خــاطـر مــا آفــریـدنــد

تـمـام عـشـق را در تو نهـادند            تو را با عـشـق یـکـجـا آفریدند

در حـريـمـت شـفا نمي‌خواهم           آتـشـم زن دوا نـمـي‌خــواهــم

لـحــظـۀ اسـتـجـابـت روضـه           از شـمـا جـز شمـا نمي‌خواهم

رادمردی مهربان با دست های پینه دار            در میان کوچه های شهر غربت رهسپار

کیسه های نان و خرما روی دوش خسته اش            کیست این مرد غریبه، با لباسی وصله دار؟

دور شمع پیکرت، گردیده ام خـاکسترت           ای به قربان تو و این رنگ زرد پیکرت

از نفس های بلـندت میل رفتن می چـکد           حق بده امشب بمیرم در کـنـار بسترت

دوباره شب شد و كعبه دوان دوان مي رفت           كجا به اين عجله او نفس زنان مي رفت

چـقـدر آيــۀ انـفـاق روي دوشـش هست           اگرچه اين همه با كيسه هاي نان مي رفت

حالا که نیست مادر من هست دخترت            حـتـی حسیـن هم به فـدای تو و سـرت

از مسجد مـدیـنـه که خـیری نـدیـده ای            یادت که هست کوچه و پهلوی یاورت

آنشب که زینب کوفه را صحرای تَف دید           یعنی تــمــام کــربــلا را در نـجـف دید

بیست و یکم شب بود یا ظهـر دهـم بود           این سو و آن سو مادرش را هر طرف دید

افتاده ام به گـوشـه ای از رهـگـذارتان            اوجـم دهـیـد تا که شـوم خـاکـسـارتـان

اصل و اصالت من از اول اصیل بـود            اصلا خـدا سـرشـتــه مرا از غبـارتان

گـم می شود در غـربت شب های کـوفه           در لابــلای نــخـلـها، تــنـهـای کــوفــه

کوه است کوه امـا دگـر از پـا نـشـسته           سـر می کند در چـاه غــم دریـای کـوفه

آئـیـنـه ای و سـهــم دلـت آه مـی شـود            وقتی که هم نوای غـمت چاه می شود

غـرق عزای فـاطمه هستی هـنوز که            ايـنـقـدر ناله های تو جـانکـاه می شود

شهر! آرامش بگیر، آهسته ترکت میکنم           چند سالی باتو بودم، رفع زحمت میکنم

در مقامم آیه های «هـل اتی...» آمد ولی           یک نـفـر بر پیکـرم باشد قـناعت میکنم