اشعار

به شوق همرهی‌ات کربلا نشین شده‌ام            میان دُردکشان تو بهتـــرین شـــــــده‌ام

مرا مجوی که چـیزی ز من نمــی‌یابی           که با طهارت این خاک‌ها عجین شده‌ام

اين چـشـم‌ها براي كه تـبخـير مـي‌شـود؟           اين حـلـقه‌ها براي چه زنجـير مي‌شـود؟

پـيـراهــن مــحــرم مـــــن را بـيـاوريــد           دارد زمـان هـيــأت من ديـر مي‌شـــــود

می سـوزم و نمـانـده مرا راه دیگری            آری فـرشتـه ام که نـدارم دگـر پـری

سنگین شده عـبور نفس های خسته ام            انگار بین سینـۀ من رفـتـه خـنـجـری

تیر نـگذاشت که یک جـمـله به آخر برسد          هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد

پدرش چیز زیادی که نمی خواست فرات              یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است         آب آب لب تــو بــانـی بــاران شــده اســت

خون حــلـق تــو نـرفـتــه نـفـست بنـد آمد         که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

دیگر به آسمان تو جز من ستــاره نیست           میدان ببر که فرصت وصلم دوباره نیست

شمشیر تـیـز من لب عـطـشـان من بــود           کور آن دلی که از غم من پاره پاره نیست

شکسته پشت غم از بار غصه های رباب           از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب

به سوز سینۀ گهواره، داغ غم زده است           شـــرار زخــم دلِ خـــونِ لای لایِ ربـاب

کـنون که حسـرت پـرواز فـرصتـم داده           بـرای بـوسـه ات ای تـیـر هـسـتـم آمـاده

گمان مبرکه علی رفت ومادرش هم رفت           مـرا ربـاب بـرای هـمــیــن زمـان زاده

قـنـداقـه رفـت بـالا، بـالاتـر از همیـشـه           دیـدنـد مه درآمـد، زیـبـاتـر از هـمیـشـه

این گرگ سنگ دل را، ای كاش ره بگیرند                 زوزه كـشـان دویـده، بُـرّاتـر از همیـشـه

این قب قب تو نـاز به تـفـسیـر می کـشد           لب لب مکن که این جگـرم تیر می کشد

پـنجه مکـش به سـیـنه تـف دیده کـویـر           ناخن مگر ز سیـنه کـمی شیـر می کـشد

این نـالۀ شکـسـتۀ یک خـستـه مادرست           بی شـیـر بـودنـم بـه خـدا مـرگ آورست

آن مادری که شیـر نـدارد دهد به طفـل           خجلت زده غریب و پریشان و مضطرست

به نسیمت پـر جـبـریـل به هم می ریـزد         پای اعـجـاز لبت نـیــل به هـم می ریزد

تـازه از راه رسـیــدی و گـلــویت تـازه         بعد از این که شده تکمیل به هم می ریزد

وقتش شده بر دست بگیرد جگـرش را            مردی که شکسته ست مصیبت کمرش را

پـروانه به هم ریخته گهــوارۀ خـود راا           تـا بـاز کــنـد از پــر قــنــداق پـرش را

حـال و روز لـبـش بـیــابـانـی سـت            و سـلاحـش دو چـشـم بـارانـی ست

تـوی خـیـمـه اگـر که زنـدانـی ست            گریه هایش پُـر از رجـزخوانی ست

چیزی شبـیهِ نیـزه خورده بر گـلـویت            گوئی در آورده است حالا پَـر گلویت

با یك پَـر بـوسـه انـاری رنگ می شد            كِی داشت تاب هُـرم تیـر آخـر گلویت

فـکـری به حال مـاهی در التـهـاب کن           بـابـا بـرای تـشـنـگـی مـن شـتـاب کـن

 دردی عمیق در رگ من تیر می کشد           من را بـرای ذبـح عـظـیـم انتخـاب کن

تو را دادند از پیكان به جای شیر آب اصغر           عطش طی شد تلظی نه، تبسم كن بخواب اصغر

لبت خاموش بود اما گذشت از گنبد گردون           ز قطره قطرۀ خونت صدای آب آب اصغر

ای چشم هایت روشنی، ای قصّه ات غـم            ای مـرکـز ثــقــل تـمـام گــریــه هــایــم

کوچک تـرین لب تـشـنه در گهـوارۀ داغ            حـبـل الـمـتـیـن اشـک در دسـتـان مـاتـم

داغ مجـنـونـی تو بر دل لـیلا بس بـود            این تـلـظیِّ تو بر کُـشـتن بابـا بس بـود

تـا قـیـامـت بـه دل ســوخـتـه آل عـلـی            داغ شش ماهگی محسن زهرا بس بود

زره پوشیده از قـنداقه، بی شمشیر می آید           شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می آید

به روی دست بابا آسمان ها را نشان كرده           چقدر آبی به این چشمان بی تقصیر می آید!