اشعار

حـسیــن آمـــد و آزاد از یـــزیــدت کـــــرد              خـلاص، از قـفـسِ وعـده و وعـیـدت کــرد

سیـاه بـود و سیـاهـی هـرآنـچـه مــی دیـدی              تـو را سـپـــرد بـه آیـیـنـه و سپـیـدت کــرد

عَلَم از لا مکان چون در مکان زد سبط پیغمبر          حسین آن نورِ یزدان، سرِّ سبحان، جلوۀ اکبر

جـمال کُـنت کـنزاً آشکـارا شد ز مـخـفـیـّا          شه احببت ان اَعرف، نقاب افکند از منظر

ای دل امشب این روایت گوش کن           جرعه ای از جام حقّ می، نوش کن

مـی بنوش از جام سبـط مصـطـفی           پـور آن ســاقـی کــوثـر، مـرتـضـی

شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود           جهـان، مسـخّر روح  بزرگوار تو بود

لهیب تشنگی ات، روح دشت را می سوخت           فرات موج زنان گرچه در کنار تو بود

فـردا کـه بـر فـراز نـی افـتـد گـذارمـان           حیرت فـزای طور شود، جـلوه زارمان

فـردا که کهکـشان تجلی است، نـیـزه ها           گـردش کند زمین و زمان بر مـدارمان

آفـریـنـش ز غـبـار قـدم توسـت حـسـین             آسـمـان سایـه نـشـیـن علم توست حسین

کعبه وسعی و صفا حِلّ وحرم، رکن و مقام             صُفّـه ای از حرم مـحتـرم توست حسین

والشّمس چیست؟ جلوۀ روی تو یا حسین            وا لـلـیـل آیـتی ست، ز موی تـو یا حسیـن

سـرچـشـمۀ بقـاست به فـتـوای عـاشـقـان             یـک جرعه از زلالِ سبوی تو یا حسـین

پرسید آن ولیّ خدا، این زمیـن کجاست            گفتند سرزمین عَقْر، یکی گفت کربلاست

آن کس که بُـد پـناه خـلایق در عـالـمین            آن ملجاء عـظیم که محـبوب کـبریاست

آفـریـدنـد تـو را، تا کـه مسیـحـا بـاشی           عـزّت و عـاطـفه را مـظهر معنا باشی

آفـریـدنـد تــو را، نـام نـهـادنـد حـسیـن            تـا که جـانـسـوزترین  واژۀ دنـیا باشی

رهنما و رهبر کامل حسین و زینب است           عشق را  آئین و سرمنزل حسین و زینب است

کاتب طغرای ایمان هست زینب با حسین            گلشن توحید را حاصل حسین و زینب است

قد بر افرازید یک عالم شجاعت پیش روست           پرده بردارید صد آئینه  حیرت پیش روست

ای حـسـیـنی مشربان! در معـبد آزادگی           تا نماز آرید! محراب عبادت پیش روست

از غــروب مـدیـنـه می آیــنــد              مُـحـرمــان حَــریـم  عــاشــورا
کــاروان بـهـشـتــیــان زمـیــن              کــاروان فــرشــتــگـــان سـمـا

ای مُـحرمان مَـحرم! بـار سـفـر بـبـندیـد            احـرام حـجّ خـونـیـن بـار دگـر بـبـنـدیـد

من خـود، خـلیل عشق چاووش کربلایم            چـاووش کـربـلا را بـار سـفـر بـبــنـدید

ای سکرِ آیه هات، به سَر مستـیِ صِدات            ای چشم هات، معنی و لب هات آیـه هات

در سـیـنــۀ تــو، مــعــجـزۀ جـاریِ ابــد            در قـصۀ ازل، نَـفـَسـت نـفـخـۀ حـیـات

هـر چند خشک و تشنـه به مقصد رسیده بود           صـد ابــر از نـگـاه تَـرَش سـرکـشیـده بـود

کـوهی کـه در مـدیـنـه بـه وقت جـوانـی اش           از آبـشـار صـحـبـت مــولا، چـشــیـده بـود

کـارش میـان معــرکه بـالا گـرفتـه بود            شـمشیـر را به شیـوه مـولا گـرفتـه بـود

تنـهـا مـیـان مـردم بیعت فـروش شـهر            انبـوه کیـنه ، دور و برش را گرفته بـود

ســلام ایــزد مــنّـان ، ســلام جـبــرائــیـــل             سـلام شـاه شـهـیـدان بـه مـسـلـم بن عـقیـل

بـه آن نـیـابـت عـــظــمـای ســیّـد الـشـهـدا              بـه آن جـلال خـدایی ، بـه آن جمال جمیـل

ندیدم هرچه گشتم، کوچه کوچه ردّ پایت را          چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را

قتیل قـبله، دردت را بـلا گردانِ دیـرینم          چه میشد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین           این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین

این چه رازیست که که صد شعله فرو مرد و هنوز           روشن از داغ تو ظلمتکـدۀ ماست حسین!

ای گردش چشمان تو سرچـشمۀ هـستی            ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی؟

خورشید که سرچشمۀ زیبایی و نور است            از میـکــدۀ چـشـم تـو آمـوختـه مـسـتـی