اشعار

به هروقتی که یاد ازجدّ خود «خیرالبشر» کردم           نظر بر قامت دل‌جوی تو، زیبا پسر کردم

تسلّابخش دل بودی و بگْرفتندت از دستم           زعمرم سیر گشتم تا که برجسمت، گذر کردم

سلام ما به حـسین و به پـارۀ جگـرش!           که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُـلـق و خـو عـلی آئـیـنۀ پیـمبر بود           صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گُهرش

ای بـزرگ خــــانــدان آب­ هــا            آشــنــای مــهـــربــان آب­ هــا

در مـقــام شـامـخ ســقـائـی­ ات            بــنــد مــی آيــد زبــان آب­ هــا

افتاد دست بلندی، مشكی كه خالی خالی           پيش نگاه شريعه، در همين جا، اين حوالی

ظرفيت چشم او را، كيفيت اين سبو را           هرگز نخواهيد فهميد، ای ظرف های سفالی

وقـتـی برای نـام تـو تـصـویر می کشم            بـاور نمی کـنم که فـقـط شـیـر می کشم

تو شیر حق بُدی و برای جـواب خـلق            عـباس را به صفحـۀ تـفـسـیر می کشم

هـمۀ حیـثـیـت عـالـم و آدم بـا تــوست           در فـرات نفـسم گام بزن، دم با توست

من از این جذر ومد سینه زنانت خواندم           ماه من! شورش شبهای محرّم با توست

ای که آوارۀ چشمان تو دریا شده است            غرق در نیل غمت حضرت موسی شده است

می رسی دست نداری و کسی از پس نخل             با عمودی به سر راه تو پیدا شده است

ترکـیب آفـتـاب و عـطش تا اجـل رسید          ترجـیح نالـه‌هـا، به گـلوی غـزل رسـید

پیغمبر است این که عمامه به سرگذاشت          از آسمـان گـرفـتـه قـمـر را بغل رسـید

همچو روی طفل من، بی رنگ و رو، مهتاب نیست        بخت من در خواب و چشم کودکم را خواب نیست

گفتم از اشکم مگر ای غنچه نوشی آب لیک        از تو معذورم که اشک من به جز خوناب نیست

باغ می سوزد در آتش ای دريـغا آب نيست           فصل بی تابی ست اينجا غنچه ها را تاب نيست

ظلم اين نامحرمان ما را ازاو محروم ساخت           ورنـه بی مهر و وفايی در نهاد آب نيست

عشقت آخربـــدنم را به سـر دارکـشیــــد           تـــن پاکم بسوی کوچه وبــــازار کشیـــد

تار گیسوی تو بربست دو دستم بـر پشت          تـــا که آخر بسوی مجلس اغیــار کـشیــد

ای سینـــۀ شکستـــه دلان نینـــوای تـــو            لبـــریـز نیـنــوای وجـــود ازنـــوای تــو

جان حسین و نجـل حسن،عشـق زینبین            آغـوشِ گــرم حـضرت عبّــاس جـای تـو

ز فرط شوق، شد آن خسته، مرتعش بدنـش           شرار عشق خدا، شعله زد به جان و تنـش

میـان مـــعرکـــه آن سرو بـــوستان حـسـن           شکفته بهررجز گشـــت، غنچه‌ی دهنـــــش

ای گــــل چنـان نسیم مرو از بــرابـــرم           لختی برابرم بـــخرام ای صنوبـــرم

دارد کتـــاب زنــدگـی ات سیــزده ورق           خواندم نوشته است ورق های آخـرم

مــادر نـشـستـه، سـیـر تماشـایـشـان کـنـد          هـنگـام رفـتـن است، مهـیّـایشان  کـنـد

عـون است یا محـمّــد؟ فـرقــی نمی‌کـنـد          دراشـک‌های بـدرقــه، پـیـدایـشـان کـند

روی تـورا به چشــم دل، از سردار دیـده ام           جـانب مکه پرزنـــد جان به لــب رسیــده ام

حرمت جان شکسته ام دردل خون نشسته ام           تا کـه به دسـت بسته ام نارغــمت کشـیده ام

پرسيد از قبيله كه اين سرزمين كجاست؟           اين سرزمين غمزده در چشمم آشناسـت

اين سرزمین که بوی نی و نیزه می‌دهد           ایـن سـرزمیــن تـشـنـۀ آبـستـن بــلاست

زینبـا! روز جدایی، نرسیده است، هنـوز           جای اشک ازمژه ات، خون نچکیده است، هنوز

آن قَدَرمویه مکن، آه مکش، اشک مریز           روز فریاد و فغانت، نرسیده است،هنوز

مـا در این وادی قبول ابتلا خواهیم کـرد         کربلا را عالَم « قالوا بلی» خواهیم کرد

وادی لَم یَزرَعی را از صفای جوی خون         گلشن شاداب وپر ذوق و صفا خواهیم کرد

تویی که قبله ی جــان، خاک آستانــۀ توست           عـفـاف، پـرده نـشــیـن حـریـم خانۀ توست

تـو آن هُــمـای  هـمـایـون عـرش پـــروازی           کــه اوج قــلـــه اســرار، آشـیـانـــۀ تـوست