اشعار

سرّ نی در نینوا می ماند اگر زینب نبود          کربلا درکربلا می ماند اگر زینب نبود

چهره سرخ حقیقت بعد از آن توفان رنگ          پشت ابری از ریا می ماند اگر زینب نبود

ای سهل در این کوچه ها بال و پرم سوخت            از سـوز درد تـازیـانه پـیـکـرم سـوخت

ازبسکه خاکستر به رویم ریخت دشمن          عمامـه را بردار که موی سرم سـوخت

اسـرار نـهـان را سر بـازار كـشیـدنـد           آتـش به دل عـتـرت اطـهـار كـشـیدند

دروازۀ ساعات كه در شأن حرم نیست           نامـوس خـدا را سـوی انـظار كشیدند

زینب عفیفه ای ست کزین بهترش نبود           روح حماسه بود و کم از مادرش نبود

در مجـلس یزید چه مردانه حـرف زد          جز لافتی دگر صفتی در خورش نبود

از کویت ای آرام دل با چشم گریان می روم            جانم تو بودی و کنون با جسم بی جان میروم

ازگریه پایم درگِل است، دریای غم بی ساحل است            درد فراقت مشکل است، با سوز هجران میروم

سر می شود زمانه ولی بي تو غـرقِ آه            جانِ مرا رسانده به لب بغـض گاه گاه

تو حاضری و ما همه در بندِ غـيبـتـيم            آقــا نجـاتـمـان بــده از ايـن شب سيـاه

دیدم به چشم خویش غــمی ناشنـیده را           در یک غــروب سرخ بلای عدیده را

با نالـه ام زمین و زمـان گـریه می کـند           از مادر ارث برده ام این اشک دیده را

می روم با کـاروان امـا سرِ تـو ساربانم           میکِشَم خود را به دنبالِ توگرچه خسته جانم

هیچکس قادر نبود از پیکرت دورم نماید           گر سرِ بر نیزه ات با من نبود ای مهربانم

نمی گویم زنوک نیزه با خواهرتکلم کن           نگاهت پاسخ من داد، برطفلت ترحم کن

اگرچه غـنچۀ بی آب، هرگز نشکـفد اما           درِ فردوس را بگشا، به روی من تبسم کن

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه ها           ازغمت خون عقده بسته در گلوی نیزه ها

خاطرات کـربلا از پیش چشـمانم گذشت         تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیــزه هـا

اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند           بی حرمـتـی به آیـنــه را بـاب می كـنند

در قـتـلـگــاه، آن جـگــر تـشنـۀ تو را           با مـشك هـای آب خـنـك، آب می كـنند

پَـر می کـشد دلـم به تـمـنـای نـیـزه ات          دنـیـای دیگـری شده دنـیای نـیـزه ات

جانی بده دوباره،به من نه به دخترت          تا جـان نیـامده به لبـش پـای نیـزه ات

آن شب دلم به شوق رخت پرگرفته بود           جانـم ز هـجـر روی تو آذر گـرفته بود

من دور از تو بودم و افسوس جای من           نیزه سر تو را به روی سر گرفته بـود

دارد به سوی تو نظر چشمان مَـردت            اشک ازنگاهت پاک كن با دست سردت

بی شک كه دشمن شاد میگردیم با این            ابـروی درهم رفتـه و رخسـار زردت

بـیـا و درد دلـم را دوبــاره درمـان کن           مـسیـر سخـت مـرا بـا نـگـاه آسـان کن

صدای زخمی خود را به گوش من برسان              مـرا ز نیـزه به یک یا اُخیه مهمان کن

آفتاب است و زمین آتش سوزنده شـده           کوفه مرده است ولی فتنه در آن زنده شده

دیگــر از حـد گـذرانـدند ستـم‌کاری را         رذلی و پستی ونامردی و بی‌عاری را

قـافـلـه قــافـلـه از دشـت بـلا مـی گـذرد           عشق، ماتم زده از شهر شما می گذرد

آه ای مـردم غــفـلـت زدۀ خــواب آلـود            سَحَر از کوچـۀ خالی ز دعـا می گذرد

من آن یــاس کــبــود لاله پـــوشم           که داغ لاله هــا شــد بـــار دوشم

گـــرفــتــار غــــم و آزادۀ دهـــر           خــریــدار بــلا و گـــل فــروشـم

در زیر بـار داغ تو هر دم شکـسته ام            مانـند کوه بودم و در هــم شـکـسته ام

دیـدم هـمه به آیـنه ات سنگ می زنـنـد            دیدم ترک نشسته به قـلـبم، شکسته ام

در آسـمـان فــراقـت، هـلال را دیــدم            نـمـردم و سـرِ نـیـزه، هـلال را دیـدم

منی که روی تو را بی بهانـه می دیدم            به صد بهـانـه فـراق و ملال را دیدم