اشعار

سبک پخش

اللهم صل عــلــی ثــارالله شهیــد ســـر جـــدا            اللهم صل علی محمد و آل محمد

السلامُ عــلــی ذبیــح ِ العـطــشان،سَیدُ الـشُهدا            اللهم صل علی محمد و آل محمد

دردی به سیـنه هست که خاکــسترم کند          در دست های محکم تو مضطرم کند

خشکم کند به شــعلــۀ این داغ مــانــدنم          با ابـــرهــای اشـــک ببـاید تـرم کـند

شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده ای         تا اذان مانـده چرا در سجده گاه افتاده ای

سینه تنگ وعرصه تنگ وغربت تو میکشد         زیر دسـت و پای دشمن بی سپاه افتاده ای

هرچه تیر آمده بر روی تنت جا شده است           بین میـدان کـرمت باز هـویدا شده است

آن قـدر نـیزه نشـسته به روی پیـکـر تو           هر کسی دیده تو را گفته علی پا شده است

هرگـز دوبـاره مثل تو پیـدا شود عـلـی            بعد از تو خـاک بر سر دنیـا شود علی

از این درخت پر ثمر اصلاً بعید نیست            یا مصطـفی شود ثـمـرش یا شـود علی

از نسل حیدری و دلاورتر از تـو نیست          یعنی پس از علی، علی اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو          شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست

خـواهـم اگـر به آن قد و بـالا ببـینـمت           باید تو را به وسعت صـحـرا ببـینـمت

حالا که نیزه خورده و پهلو گـرفته ای           پیغـمـبرم... به کـسـوت زهـرا ببـینمت

رفتــی و لـرزه بـه جــان پـدرت افتـاده           از نفس، خواهر من پشـت ســرت افتـاده

همۀ دشت پر ازعطر پیمبــر شده است           هر طرف تکه ای از بال و پرت افــتاده

زود آمـدم کـنار تـو اما چـه دیــر شـد            بـابـایِ داغ مرگ جوان دیده پـیـر شد

کامـم هـنـوز تشنـۀ آن کام تـشنه بــود            امـا لـب تو چـشـمـۀ خـون کـویــر شد

مُردم ز بس كه بر بدنت بوسه می زنم            بر كـام خشك خـنده زنت بوسه می زنم

بر زلف خون پر شكنت شانه می كشم            بر زخـم هـای دل شكـنت بـوسه می زنم

چون به میدان ز حَـرَم اكـبـر رفت            دل ز جان شـست سوى دلبـر رفت
روح از جــسـم حـرم یـكـسر رفت            هـمـه گـفـتــنـد كه پـیـغـمـبـر رفـت

ای تـجــلـّی صـفـــات هــمـۀ بـرتــرهــا           چـه قـدر سخـت بـود رفـتـن پیـغـمـبرهـا

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای           چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

گـیسو به باد می دهی و دلبـری عـلـی            پا در رکاب می زنی و محشری علی

ابـرو نهـان کن از نظر خـیـرهٔ حسود            آئـیـنه دار صـورت پـیـغـمـبـری علی

این نیـزه ها که روی تنت قـد کـشیده اند            انگـار تـیـغ به روی محـمد کـشـیـده اند

تا این که خوب خوب جـدایت کنند، آه!            هر گـوشه هر طرف که نباید کشیده اند

خـواهـم که بـوسـه ات زنـم اما نمی شود            جـایی بـرای بـوسـه که پـیـدا نـمی شـود

لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز            شـیـرین تـر از شـنـیـدن بـابـا نـمـی شـود

دویـده ام ز حـرم تـا که زنـده ات نـگــرم           مبـنـد دیـده کمی دست و پا بـزن پـسـرم

ز مصحـف تنت این آیـه های ریختـه را           چگـونه جمع کـنم سوی خـیمـه ها بـبـرم

تـو در تـجــلّـیــاتِ الـهـی چـنـان گُــمـی            دنـبـال مـرگ مـ�

لبت دو پارۀ آتش دلـت پُر از شرر است           دهان خشک پدراز لبِ تو، خشک‌تراست

تو پاره پاره شدی،قلب من پرازخون است           تو تشنه‌ای، نفـسِ من شرارۀ جگر است

داغی که حسین ازغم اکبر به جگر داشت          جز خالق اکـبر ز دل او که خـبر داشت؟

تا آن دم آخــر کــه بــریــدنــد سـرش را          او دیدۀ حسرت به سوی جسم پسر داشت

امروز از همیشه پـریـشان تری چـقـدر