اشعار

حالا برای خنده كه دیر است گریـه كن            بابا نخواب، موقع شـیر است؛ گریه كن

در مانده ام میان دو راهـی...كـجا روم؟            چشمم كه رفته است سیاهی، كجا روم؟

بست بر روی سـر عـمامه پیـغـمبر را            رفـت تا بلکه پـشـیـمان بکند لشکـر را

من به مهـمـانی تـان سـوی شـما آمـده‌ام            یـادتـان نیـسـت نـوشـتـیـد بـیــا؟ آمـده‌ام

من از این داغِ نفـس گـیر چه باید بكنم            در غـمِ غربـتِ تـقـدیـر چـه باید بكنـم

به رویِ دستِ من ای آیـۀ مُـزَّمِّـلِ من            بـا گـلـویِ شـده تـفـسـیر چه باید بكـنم

چشم من محفل اشک و غم و اندوه و عزاست            در حسینیۀ دل، هیئت عشق تـو به پـاست

مَـحــرَم روضۀ تــو مُـحــرِم بیت الله است           تا ابــد پرچـم ســرخ حــرمت قبـله نماست

دریا به چشم گریه کنانت چو شبنـم است            یعنی که هرچه گریه برایت کنم، کم است

شـکـر خـدا کــه با هــمـه نـاقــابـلـیــمـان            اشکی برای عـرض ارادت فـراهـم است

ای شهیـد سر جـدا، یا لـیـتـنـا کُـنـّا معک           کــشــتـۀ راه خـــدا، یا لیـتـنا کُـنـّـا معک

ای به موج خون زده در پیش چشم فاطمه           زیر خنجر دست و پا، یا لیتنا کُنـّا معک

بـاز هــم آب بــهـانه شـد و یـادت کــردم           یادت افــتـادم و با گـریـه عـبـادت کـردم

اشک‌ها ریخـتـم و غـسل شـهـادت کـردم           روضه خوانت شدم وعرض ارادت کردم

غیر ازغم معشوق در عالم خبرى نیست            جایی خبرى نیست که ازغم خبرى نیست

پروانه پـرش سـوخت ولى آبـرویش شـد            ما هم دلمان سوخته، این کم خبرى نیست

تا گـریـه بر حسین تــمنای خلـقت است            بـین من و تــمـام مـلائـك رقـابـت است

نـزدیك می كـند دل ما را به هـم حسیــن             این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

قـدری به سیـنه آه بـرایم بـیـاوریـد            پـیـراهـن سـیـاه بـرایــم بـیـاوریــد

اخــبـار بـیـن راه بــرایم بــیاوریـد            تـربت ز قــتـلگـاه بـرایـم بیاوریـد

بـی تو هـوای خـیمـۀ ما سـرد می شـود           رنگ رُخ سه سـالـۀ من زرد می شود

خورشید، انعکاس وجود نجیب توست           این دایـره نـبـاشی اگـر سـرد می شود

ای بـلـنــد هـمـیـشــه در بــالا             آســمــان کـــبــود عــاشــورا

رعـد و برق نگـاه تو طـوفان             غرش مشک خشک تو دریـا

خـــمـیـده ارتـــفــاع کــوهــســـاری            وزیــده بــاد ســــرد ســوگـــواری

شکــسـتـه قــامـت پُـر بـار طــوبـی            رسـیـده مـوسـم پُـر بـرگ و بـاری

دستی افتاد ز تن، دسـت دگر یاری کن           گرچه بی تاب شدی خوب علمداری کن

مشک! نومید مشو، تا به حرم راهی نیست           تو در این معـرکـۀ درد، مرا یـاری کن

از چـشمه سارت آبرو پُر کرد موسی           عـیسی رکـابت را گرفت و رفت بالا

‏پشت زمین خوابید و سقف آسمان ریخت           وقـتی سـتـون عــمـر تـو افـتـاد از پـا

چشمم از اشك پر ومشك من از آب تهی ست           جگرم غرق به خون و تنم ازتاب تهی ست

گفـتم از اشـك كـنم آتش دل را خاموش            پر ز خوناب بود چشم من از آب تهی ست

ای مرتـضی خـصـایل و احمد شمایـلـم           وی پیـش دیـده چـیـده شـده، مـیـوۀ دلـم

بگشای دیده و به دلم ، راه غـم بــبــنـد           بـرق نگاه نیست ولی سـوخـت حاصلـم

به هروقتی که یاد ازجدّ خود «خیرالبشر» کردم           نظر بر قامت دل‌جوی تو، زیبا پسر کردم

تسلّابخش دل بودی و بگْرفتندت از دستم           زعمرم سیر گشتم تا که برجسمت، گذر کردم

سلام ما به حـسین و به پـارۀ جگـرش!           که پاره شد جگرش، از شهادت پسرش

به خُـلـق و خـو عـلی آئـیـنۀ پیـمبر بود           صدف علیّ و به فضل و ادب، علی گُهرش

ای بـزرگ خــــانــدان آب­ هــا            آشــنــای مــهـــربــان آب­ هــا

در مـقــام شـامـخ ســقـائـی­ ات            بــنــد مــی آيــد زبــان آب­ هــا