اشعار

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چـه می شـود آیی            ببین که کاسه صبرم زغصه لبریزاست

شبی ای کاش چشمم فرش می شد زیر پای تو          و من قربانی چشم تو می گشتم، فدایِ تو

به مژگان می زدم جارو کف کـفش تو را امّا          به جنّت هم نمی دادم، کفی از خاک پای تو

فـالی زدم که گـفت: به اقـبال می رسی            مثل همیـشه گـفته به من فال: می رسی

یـادش به خـیر موقـع تحـویل سـال نـو            گفتم به خود دگرکه تو امسال می رسی

کـوچک ترم از آنکه برایـم دعـا کنیـد            زخـمی ترم از آنکه عـلاج و دوا کنید

حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای            چـشـم مـرا بـه مـقـدمـتـان آشنـا کـنـید

ما آمـدیم امـشب كه حـیـران تـو باشـیم           آشــفــتـۀ حـال پــریــشـان تـو بـاشـیـم

تقصیرهجران است، تقصیرفراق است           امـروز اگـر پـاره گـریـبـان تـو باشیـم

هر چـند که؛ ما را نـوشـتند از گـداهـا            اصـلاً نـمـی آیـــد گـدا بـودن به مـاهـا

ما روسـیاهـان ارزش خـاصی نـداریم            مــاهـا کـجــا و نــوکــری دلـربــهـا؟!

برات وصل امضاء می‌شد ای کاش            گـره از کـار دل وا می‌شـد ای کاش

بـرای دیـدنـت ای حـضـرت اشـک            دو چشمانم چو دریا می‌شد ای کاش

بی تو بهـار ما همان فصل خزان است           بـاد بـهــاری شـعـلـۀ آتـشـفـشـان اسـت

در جـاده ایـم و پـای رفـتـن را نـداریـم           بـار فـراق تــو به دوش ما گـران است

این روزها نـوای دلم مـادری تر است            هركس كه یارمن بشود یار حیدراست

گاهی شما شبـیه به من گریه می كنیـد            در فـاطـمیه اشك شما فاطمی تـر است

ای دیـده خـون بـبـار نـیـامـد نـگـار ما           آخـر سـحـر نگـشـت شـب انتـظـار مـا

یا ذالـکـرم به غـربت عـشاق رحـم کن            کـی مـی رسـی به داد دل بـی قــرار مـا

عیدی رسیده است که در آن امید نیست           صدها بهار هم برسد، بی تو عید نیست

تکراری و شـبیه به هم، چون گذشته ها           امـسال هم اگر تو نـیـایی جـدیـد نیسـت

دلـم در هـوای شما بود کـاش             سـرم خاک پای شما بود کاش

نه تنها فـقـط خـاک پـای شمـا             که گرد عـبای شما بود کـاش

الا که صاحـب عـزای تمام غـم هایی            دوبـاره فــاطـمــیـه آمـده؛ نـمـی آیـی؟

به ما نگـاه کن ای ساحل نجات بشـر            تو را طلب کند این دیـده های دریایی

از خود فـرار کردم و لا یُـمکن‌الفِـرار            امـشـب دوبـاره آمـده‌ام بـر سـر قـرار

رسوای خویش گشتم و غرق خجـالتـم            من آمدم ولی تو به روی خـودت نیار

می رسد آنکه به دستش گره ها واشدنی است           آنکه با آمـدنش نـور هویـدا شدنـی است

غم مخورای دل سرگشته سحرنزدیک است           شب ظلمـانی این بادیه فـردا شدنی است

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی           «تا با تـو بگویم غـم شب های جـدایی»

اسپنـدم و در تاب و تب از آتش هجران           «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی »

پخش سبک

من با روی، کبود وسیاهم سپاه تو هستم         تو پـنـاه ، همه هستی من پنــاه تو هستم

سر بلندم ،که اول شهیده تو راه تو هستم         علی جان علی جان، علی جــان علی جان

پخش سبک   ای مادر مظلومم ، تویی امید حیدر             نگاه نجیب تو ، صبح سپید حیدر

با اون نگــاه ، نیمه بازت ، دل بابا رو سوزوندی

پخش سبک                        ای عزیز قلب زهرا ، آرزو دارم ببینم روی ماهت

بر سر راهت نشستم ، تا بیفتد بر دل من یک نگاهت

ازخانه ات تا عرش راهی نیست زهرا           دیگر مجــال ســوز آهــی نیست زهرا

از تنگ نای این در و دیــوار بــرخیز           بهتر از اینجا تکیه گاهی نیست زهـرا