اشعار

به کجا می روی ای یوسف زهرا، پسرم           گرگ بسیار بـود در دل صحرا، پـسرم

قامتت گشته ضریح و دل یک خیمه دخیل           که نه مـجـنون تو لـیلا شده تنها، پـسرم

چـشـمِ تو حیثیتِ دریا و جیحون ریخـته           بس که جذابیّتِ ازاین رویِ گلگون ریخته

احتیـاجی نیست بر شمشیر، لیلازاده را           چند لشگر دور تا دور تو مجنون ریخته

نگـاه مخـتصری کن به چـشم های تـرم            که جان سالم از این مَهلَکه به در بـبرم

لـبی تـکـان بده پـلکی به هم بـزن بـابـا            نفس بکش علی اکـبر نفـس بکش پسرم

چـشـم هـایت اقــتــدار بی مـثال نیـل بـود           یا که اقیانوسی از بال و پر جبریل بـود
از صدای نبض خیمه خوب فهمیدم دلت           تکـیه گاه استوار و محکـم این ایـل بـود

صحبت از  داغ تو بابا جگـری می‌خواهد            لب خشک از عطش وچشم تری می‌خواهد

آمدی بـاز سوی خیـمه و با خـود گفـتـم            نوجوانی ست که مهر پــدری می‌خواهد

یک لحظه جدا کردم از خویش، جوانم را           گویی که فـدا کردم صد مرتبه جـانم را

در آتش هجرانش می‌سوخت وجودم را           با رفـتـن خـود از تن می‌بـرد روانـم را

در خداحافظی‌اش سیل حرم را می‌بـُرد           راه می‌رفت و همه چشم ترم را می‌برد

نـفـسـش ارثــیـۀ فــاطـمـه، امّـا چه کـنم           دست غم نور چـراغ سحرم را می‌بـُرد

ای پیـکـر تو چون جگــر پــاره پـاره ام            تا کی زنی به دل ز سکوتت شـراره ام

با آن که سـینه ام شده مجــروح داغ تـو                 لــبخـنــد قــاتـلت زده زخــم دوبــاره ام

امیرالمؤمنین! صحرای محشر را تماشا کن            به دشت کربلا تکرار حیدر را تماشا کن

ولی‌الله! وی‌الله دیـگــر را تــمـاشـا کـن            دوباره خاطرات جنگ خیبر را تماشا کن

مرکب تو را تا قـلب لشگـر بـرد اکبـر            ازهر طرف چیزی به جسمت خورد اکبر

افـتادی و تـازه شـغــالان سر رسـیـدنـد           هر یک ز جسمت قسمتی می برد اکبر

بـگـو هـنـوز بـرایت کـمی تـوان مـانـده           بـگـو هــنـوز برای حسین جـان مانـده؟

فـقـط بـرای نــمـازی کــنـار بـابـا بـاش           هـنوز نیـمـه ای از روز تـا اذان مــانـده

به هر زخـم تنت تصویر لبخند خدا دیدم           خدا از من تو را میخواست من چشم از تو پوشیدم

چو دیدم وقت بی آبی عقیق از تشنگی کاهد           لبـان تشنه ات را گه مکـیـدم، گاه بوسیدم

ای قـامـتت هـبـوط بهـشـت پـدر، عـلـی           وی روح و جان من، قدمی پیش تر، علی

ای روی و خوی و صوت تو آئینۀ رسول           با خنده می روی به کدامین سفـر، علی؟

ای شسته روی خویش، به خون جبین، علی

ای سرو قطعه قطعۀ در خـون کشیده‌ام           ای دیده بسـته از نگـه، ای نـو

غم به من چیره شد و تیره جهان در نظرم           خیز و کن یاری م ای چشم و چراغم، پسرم

تا صدای تو شنـیدم ز رُخم رنگ پـریـد           خـبـرم داد صـدایت که چه آمـد به سـرم

گمان مدار که گفتم برو، دل از تو بُریدم           نفس شمرده زدم هـمرهت پـیـاده دویـدم

محاسنم به کف دست بود و اشک به چشمم           گهی بخـاک فـتادم گـهی ز جـای پـریـدم

گریه کردم به تو و از تو، نوایی نرسید            هر چه گـفتم پسرم! هیچ صدایی نـرسید

بوسـه دادم به لبت تا که لـبـی بگـشایـی            از لبِ غرق به خـون تو، نـوایی نرسـید

در رزمگاه عشق، نه فرق پسر شكست            دشمن درست،‌ شيـشۀ عمر پدر شكست

پـشـتی، كه جز مـقـابل يكـتا، دو تا نشد            پشت حسين بود و ز داغ پـسـر شكست

اگر بر آستـان خـوانی مـرا، خـاک دَرَت گـردم        و گر از در برانی، خاک پای لـشگرت گـردم
به دامـانت غـبـار آسـا نـشـستـم، بر نمی خـیزم        و گر بفـشانی ام، خـیزم ولی گِرد سرت گردم