اشعار

خیــزیــد و بـبـیـنـیـد تجــلای خــدا را            در بـیـت ولا مـشـعــل انــوار هــدا را

آن عـبـد خـدا وجـهـۀ مـعـبـود نـمـا را            رخـسار عــلی ابن جـواد ابن رضا را

ای کــاش کـبــوتــر رهــایـت بــرســد            بـا بـاد، شـمـیــم ســامــرایـت بــرســد

من تـشـنــۀ گــنــبــد تــوأم یــاری کـن            دسـتـم بـه ضـریـح با صـفـایت بــرسد

امشب جهان از خرمى مانند رضوان میشود           نور خدا در طور جان امشب فروزان میشود

از آسمان مكـرمت تابـنده گردد اختـرى          روشنگر دنیا و دین ز آن روى تابان میشود

باران شدم از شـوق پـریـدن به هـوایت           شـد کـفـتـر بـی‌گـنـبـدِ تـو، بـاز رهـایت

ای صاحب آن «جامعه‌» پر شده از عشق!           خالی است چرا این همه در جامعه جایت؟

شـروع عـشق به نـام خـدا به نـام شـمـا           من آفــریــده شــدم تا شــوم غــلام شـمـا

هـزار شکـر نبـوده هــنـوز روی سـرم            به غـیـر سـایـۀ لـطف عــلی الـدوام شـما

نور نامت بـرده هادی رونق مهـتاب را           سوز قرآن خواندنت میگیرد از سر خواب را

آسمان نزدیک نزدیک است و می بیند زمین           معجــزاتی روشن از آن گـوهر نایاب را

آن شب مـدینـه غـرق تجلاّی نـور بود            آیـات نـور در هـمـه جا در ظهـور بود

گـردون دوبـاره جلـوۀ وادی طـور بود            هر سو فرشتـه ای به فلك در عبور بود

دلا در خانۀ ابن الرّضا ابن الرّضا را بین           چراغ و چشم زهرا و علیّ مرتضی را بین

ز انوار رخ ابن الرّضا روشن فضا را بین           فروغی دلنشین و دلربا و جانفزا را بین

یا حسیــن ای در افــق ها مـنـجـلــی            ای بـــزرگ قــــوم ای پــور عــلــی

یک تجــلّــی از تو مسلــم بوده است            نــور تو در خویش قــائـم بوده است

هزار شکر، که شد خاک مقدمت، سـر من            مرا، بــرای چنین روز، زاده مــادر من

نمی‌بـرم ز تو دل، گر هــزار بار عــدو            جدا کند گلوی تشنه، ســر ز پیـکــر من

حضــرت عشق ســرِ دار ســلامی دارم            از لبِ زخــمِ تـرك خورده پیــامی دارم

خیلِ بیعت شكــنان نوكــرِ بی اجر شدند            همه با وعــدۀ یك كیسۀ جو زجــر شدند

ســردار سر شکـستۀ  دار العـمــاره ام            آیـــد اذان مــغــرب غــم از منــاره ام

با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟            شــوریــده وار مـنـتـظــر راه چـاره ام

برگرد ای حبیب که کوفه است پر فریب           با یک تَشَر ز خصم گـذارد تو را غریب

اینجا کسی به فکـر تو و زینبِ تو نیست           گیسو شود سپید و محـاسن شود خضیب

منم مسـلم که اربــابــم حسین است            قــرار قلب بی تــابــم حـسیـن است

خوشم در راه حق عطشان بمیــرم            چه بیم از تشنگی آبــم حسین است

از اعــتبــار حــرمـت گـفـتــارهایـشان            مغــرب شکست بیـعـت بسیــارهایشان

یک پیره زن فـقط به سفیرت پنــاه داد            ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟

در حق و باطل عــادتِ تشکیک دارد            با جهــل خــویشاوندی نــزدیک دارد

در فـتـنـه قــومی قـابـل تحریک دارد            مثـل مــدیــنه کــوچــۀ بــاریـک دارد

پایــان نــدارد ابــر خیس گــریه هایش            غــم می چکد از ردّ پــای بی صدایش

 بعد از نماز مغرب اینجا هیچکس نیست            بوی غــریبی می وزد وقت عـشـایـش

آشـفـتــه ای آواره ام، در پـشـت درهـا            کوهِ پُـر از دردم پُر از خـون جگـرها

 یکریز می بــارم به روی جــانــمازم            دیگر خــدا حافظ خــدا حافظ سحــرها

در کــوفه غـــریبم من و کــاشانه نـدارم            گــوئی بــــروم خــانـه ولی خــانـه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است            در شــــــهر شما خـــانه و کــاشانه ندارم

 چون میسر نشود فرصت دیــدار شما            ما که رفتــیم خــداوند نــگهــدار شــما

نامتــان روی علــم بود و زدستـم افتاد            کاش بـرداردش از خــاک علمدار شما