اشعار

آمد آن چشمۀ رحمت که جهان خرم از اوست           آفتابی که درخشنده همه عـالـم ازاوست

در گـلـستـان ولا لاله رخی چهره نمود           که صبا غالیه افشان و مبارک دم از اوست

ای کعبه امشب ناز کن بر آسمان ها و زمین            از این که داری در بغل مرآت ربّ العالمین

ای مولد شیر خدا، ای رشک فردوس برین            وقت طواف روی حق، همراه جبـریل امین

امــروز طــرحـی تــازه دارد آسـتـانـت           رنــگــی دگــر دارد طــلای نــاودانـت

بـوی خـدا پـیـچـیـده در هر جای خاكت           عـطـری بـهـشـتی می وزد در آسمـانت

بازهـم آمد شب حـیـران شدن           وقت جنون وقت پریشان شدن

شـکــر نــوشـتــم بــرای دلــم           آئـیـنـه ای گـوشـۀ ایـوان شدن

خـیـره نـگـاه عـالـمـیـان سوی قبله بود            حیران و بی قرار کسی موی قبله بود

تاریخ در مسیـر تـکـامـل قـرار داشت            در کل شهر نغـمـۀ هـو هوی قـبله بود

هستی امشب تا سحر اختر شماری می کند          خواب هم در دیده ها شب زنده داری می کند

بـاد اعـجـاز نـسـیـم نـو بـهـاری مـی کـنـد          خاک را از اشک خود مشک تتاری می کند

شانه می‌زد تا به گیسوی علی، بنت اسد           می‌شنید از هر سرِ مو: قـل هـو الله احد

شانه می‌زد حلقه حلقه، شانه می‌زد مو به مو           مو به مو، توحید حق و حلقه حلقه، سِرّ هو

مـیـان بـزم خـرابـاتـیـان قـراری نیست           به باده نوش كه برهان عقل كاری نیست

تـمـام دلـخـوشی ما مـحـبـت علی است           ز هیچ كس بـجـز آقا امیـد یـاری نیست

نـخـستین نـقـش عـالـم یاعـلـی بود            تــمـام اسـم اعــظـم یـا عــلـی بـود

مـلائـک را پـس از ذکـر خـداونـد            ز هـر ذکـری مـقـدّم یا عـلـی بـود

دل عـاشـق عـتـرت مـحـمـد باشد            هـمـسـایـۀ عـصـمـت محـمد باشد

انـكـار امـامـت عــلـی ای مــردم            انـكــار نــبــوت مـحــمــد بـاشــد

ای بـرتـرین پـدیـدۀ عــدل خـدا عــلـی            در كـشـتـی نجـات بـشـر نـاخـدا عـلـی

حـق را چنانكه بـاید و شـاید شنـاخـتی            ای ما سـوی به حـق تو نـا آشنـا عـلـی

گر چه اندر دل هر ذرّه تـمـنای تو بود           سیـنـۀ کـعـبـۀ دلـدار فـقـط جـای تو بود

بعد احـمد به همه خـلـق وَ ربّ الکـعـبه           نه کسی هست و نه بوده است که همتای تو بود

از جـلـوۀ جـمـال تو بـاران درسـت شد           از خشم تو، جلال تو، طوفان درست شد

تـه مـانــده گِــل تـو شـده ابــتــدای مـن           از خاک تو حـقـیـقـتِ انسان درست شد

مـا را نـوشتـه انـد به پـای تـو از ازل            خـلـقـت تـمـام، بوده بـرای تو از ازل

ابلیـس بوده و ز جـنان رانده می شود            هر کس نکرد سجده برای تو از ازل

بی جمالت خبر از دل، اثر ازعشق نبود            تا خداوند علی گفت و تو را خلق نمود

در دل کعبه نشستی و دلـش روشن شد            کعبه حـاجـی شد و آمـادۀ چرخـیدن شد

دارد دلـم هـوای تو یا مـرتـضی عـلی            دنـیـای من فـدای تو یا مرتضی عـلی

اسلام من تو هستی و این است باورم            دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

در هوای عاشقی بی بال و پر بودن خوش است            در ره لیلی فقط مرد خطر بودن خوش است

در شب تیره بدنبال قمر بودن خوش است            تحت فرمان خدا در هر گذر بودن خوش است

می نویسم که مرا غیر علی یاری نیست           در دو عالم بجز او سید و سالاری نیست

در دلـم غیر تـولّای عـلـی کـاری نیست           دو جهان غیر علی امر دگر جاری نیست

ﻭﺍﮊﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ تطهیر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ            ﻭﻗﺘﯽ که ﻣﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻌـﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﻗـﺮﺁﻥ ﺑـﺮﺍﯼ ﻣـﺪﺡ ﺗﻮ ﮔـﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺇﻧّـﻤﺎ            ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺒﺄ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

دلـی که خـانـه مـولا شـود حـرم گردد           کز احترام عـلـی کـعـبه محـتـرم گردد

مـن از شکـستـن دیـوار کعـبـه دانـستم           که هر کجا که علی پا نهد حـرم گردد