اشعار

باز شوریست که در جان جهان افتاده            عـالـم از حـادثـه ای در هـیجـان افتاده

چشم نرگـس به شقـایـق نگـران افتاده            عـالـم پـیــر دگـربــاره جـوان افـتــاده

آسمان امشب جمال حق تعـالی را ببین           نـیـمـۀ ماه محـمـد، مـاه زهـرا را ببیـن
بـرفـراز دست مولانـا امـام عـسـگـری           مـاه نـرگس، آفـتـاب عـالـم آرا را ببیـن

آسـمــان دل اربـاب قــمــر می خواهد            شـجـر طـیّـبـۀ عـشق ثـمـر می خواهد

هرچه نیرو به دو بازوی حسین بن علیست            هرچه بوده ست دو بازوی پسر می خواهد

عطر خدا دوباره در عالم وزیده است            کاسه بیاورید که رحمت چکیده است

خورشید آسمان شجاعت٬خدای عشق            از روی بــام خـانـۀ آقـا دمـیـده اسـت

آسمان باز پُـر قـمر شده است           شب اندوهمان سحر شده است

به همه سائلان نظر شده است           چونكه اربابمان پدر شده است

رسم رفاقت را ادا کردن چه خوب است            مزد رسالت را ادا کردن چه خوب است

حق ولایت را ادا کردن چه خوب است            روح اطاعت را ادا کردن چه خوب است

غم و غصه دوباره تحریم است           روز میلاد و روز تکریم است

شب شب و روز عرض تبریک و           لحظات قـشنـگ تعـظـیم است

ای چــراغ عــلـم روشـن از دمـت            ای رهـیـنِ فـضـل و دانش عـالمت

بـا گـذشـت آفـریــنـش هــمـچــنـان            کــاروان عـــلـــم دنــبــالـت روان

بر منـبر عـلم و دین نگـین بخشیدند            خـورشید مـنـوّری به دین بخـشیدند

یک دستۀ گـل ز گـلشن سبز بهشت            امشب به امـام سـاجـدین بخـشیـدنـد

يارب اين بوي خوش از سمت جنان مي آيد           يا گـل فـاطـمـه آن جـان جـهـان مي آيـد

يارب اين نور صفات ازلي باقر توست           عـلـم با آمـدنـش، رقـص كـنـان مـي آيـد

رسانـده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گرفته است ز کـف مـعـتـمد رفـاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمـه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

پدری در دم مرگ است و به بالین پسرش           پسری اشک فشان است به حال پدرش

پـدری جـام شهادت به لـبـش بوسه زده           پسری سوخته از داغ مصیبت جگـرش

ای دل بیا ز خویش برون تا سفر كنیم            از كوچه های سـامـره با هـم گـذركنیم

گاه عزای عسكری و موسم غـم است            برخـیز تا به ناله جهان را خـبـر كنیم

یا باقـر از فرط غمت افسرده گشتیم            از غصۀ جانسوز تو پژمرده گـشتیم

هر شیعه در دل حجـلۀ داغ تو بسته            سنگـیـنـى داغـت دل ما را شكـسـته

مـن داغــدار غـصه هـای بی قـریـنـم            مـن کـربـلا را یـادگــار آخــریــنــم

من یادگار روزهای خـاک و خـونـم            من یـادگـار چـهـره های لالـه گـونـم

مانده داغـی عـظیم بر جـگـرت            عکس رأسی به نیزه، در نظرت

سـر بـازار شـام و بـزم شـراب            چـه بـلاهـایـی آمـده به سرت!؟

ای امـت رسـول، قـیـامت به پـا کـنـید            لبـریـز، جـام دیده ز اشک عـزا کـنـید

در مـاتـم پـیـمـبـر و تـنـهـایــی عــلـی            باید برای حـضـرت زهـرا دعـا کـنید

مـاتـم گـرفت حـال و هـوای مدیـنه را            پوشـیـد کعـبـه رخت عـزای مدینه را

خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت            وز پـا فـکـنـد نـخـل رسـای مدیـنه را

مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست           آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست

قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب           شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست

حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمـنان را           پُر کرده است از نام خود گوش جهان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده بـاشید           بـا این سخـن دربـنـد کـرد آزادگــان را