اشعار

ای حق نـیـافـریـده کـسی را مـثـال تو            خورشید جلوه ایست ز نـور جـمال تو

ای محـرم حـریـم خـداونـد ذو الجلال            ای عقل مانده مات ز جاه و جـلال تو

اى خـواجـه عالم همه عـالم به فـدایت           چون كرده خـدا، خلـقت عالم ز برایت

ذات تو بود عـلّـت و عالم همه معلول           در حـقّ تو لـولاك از آن گـفته خدایت

خلقِ جـهـان محو نـور روى محـمد           شـیـفـتــۀ سـیــرت نـكــوى مـحـمــد

دیـده گـرش صد هـزار بار بـبـیـنـد           سیر نـخـواهـد شدن ز روى محـمد

نـام احـد کـه نـام خـداونـد سـرمـد است           میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم کـه گشت توبـه او نـزد حـق قـبـول           از فیـض«یا حمـیـدُ بحق محمـد» است

چـشم تو را اگر چه خـمار آفریده‌اند            آمیـزه ای ز شور و شـرار آفریده‌اند

از سرخی لبـان تو ای خـون آتـشین            نـار آفــریــده‌انـد انــار آفــریــده‌انــد

اتفاقی خاص در عرش عظیم افتاده بود           لرزه بر اندام شیطان رجـیـم افتاده بود

چون که بر پیـشانی مـولـود پـاک آمنه           نقش بسم الله الرحمن الرحیم افتاده بود

بر سر كـوى تـو هــر كـه راه نـدارد            واى بـه حـالـش كـه داد خـواه نـدارد

نام تو نـازم كـه در صحـیــفـۀ هستى            فـاصلـه جـــز(میـــم)؛ بــا الـه نـدارد

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست            بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آســمـان دلـبــری و آسـتـان عـشـق            نـور جـمـال دلـبـر ما را مـثـال نیـست

عشق آمد و خاک کف پایت طلب کرد            ما را اسیر زلف سلطـان عـرب کرد
برکامـمان با ذکر یا مـولا رطب کرد            مــا را گــدای اول مــاه رجـب کــرد

از آسمان ترنم بـاران چه دیـدنی ست            این بار طعم رویش گـلها چـشیدنی­ست
آمد خبر که از طرف عرش یک پسر            بر جمع خـانـوادۀ مـولا رسیـدنی ست

مستي نه از پـياله نه از خـم شروع شد            از جـادۀ سـه‌شـنـبه شب قـم شـروع شد

آيـيـنـه خـيـره شد به من و من به‌ آيـينه            آن قـدر خـيـره شد كه تـبـسم شروع شد

تمام مردم اگر چشمشان به ظاهر توست           نگاه من به دل پاک و جان طاهر توست

فقط نه من به هـوای تو اشک می ريـزم           که هر چه رود درين سرزمين مسافر توست

بی قرار توأم و در دل تنگـم؛ گله هاست           آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهـتاب که افتاده در آب           در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

کی به آتش می کشی تسبیح یا قدّوس را           روح سرگردان این پـروانۀ مـأیـوس را

کور سوهای چراغ عـقـل مردم منکـرند           روشنایی های آن خورشید نا محسوس را

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود            شیطان دوباره دست به نیرنگ می شود

نـقـشـه کـشـیـده است، مـرا دشمنت کند            بـا لـشـگـر گـنـاه هـمـاهـنـگ مـی شـود

زمین دامنم از آب دیـده مـرطوب است            بیا که حاصل این کشتزار مرغوب است

مرا خلاص کن از سال‌های غیبت خود            مگـر تحمل من مثل صبر ایـوب است؟

این عطر بهشت است که خیزد ز کلامم           این فیض مسیح است که ریزد زپیامم

در هر نفسی اجر صلات است و صیامم           با هر قدمی ذکر سـجود است و قـیامم

شـکـر خـدا؛ حـق اذن بـر مـا داده آقا            مـا را مـیـان مـجـلـسـت جــا داده آقــا

روح الامین قنداقه ات را برده تا عرش            قـنـداقـه را تـحــویـل زهــرا داده آقــا

نسیـم امشب پیام آسـمـانی با خود آورده           فضا امشب فروغ جاودانی با خود آورده

فلک با آن همه پیری جوانی با خود آورده           عروس شب لباس شادمانی با خود آورده

یک سـبـد یـاس در بغـل دارم           آسـمـانـی پــر از غــزل دارم

بی خودی شاعـرم نکردی که           بـه سـرم شـور لـم یــزل دارم