اشعار

ای شرفـت فـوق ثـنـا گـسـتری            داد خـدایت به جـهـان بـرتـری

شمس و قمر دور رخت مشتری            کرده ز خلق دو جهـان دلـبری

این شهر سامره است و یا عرش کبریاست           یـا کـعــبـۀ مـقــدّس دل هـای انــبـیـاسـت

شهری که مطلع دو مه است و دو آفتاب           کز نورشان به چشم دل اهل دل ضیاست

هوای گنبد خـضرا هوای صحن بقـیع            صفای شهر پیمبر صفای صحـن بقیع

شـده مسبـب ایـنکـه دوبـاره بـنـشـیـنـم            غزل غزل بسرایم برای صحـن بقـیع

روزی رسد که صحنِ حسن‌ را بنا کنیم            در زیرِ قُـبِّـه اش همه با هم دعـا کنیم

یک گـنـبـدِ بـزرگ برای چـهـار قـبـر            بـرپـا چـو گـنـبـدِ حـرمِ سـامـرا کـنـیم

بر دشمـنـان عـتـرت و قـرآن هـمـاره            در هر نفس نـفـرین و لعـن بی شماره

اینان که بـدتـر از نـصـارا و یهـودنـد            فرزند شیطان، خصم دین، آل سعودند

آتـش بـزن ای غـم تـمـام پـیـکـرم را            لبریز کن از خونِ دل و چشم ترم را

ای آه و نـالـه راه بـغـضـم را بگیرید            تا پـنـجـۀ بـغـضـی نگـیرد حنجرم را

غبار صحن تو بر درد جان دواست بقیع          !خرابه‌های تو، بـاغِ‌ بهشتِ ماست، بقیع!

تو هم چو فاطمه در شهر خویش تنهایی          غریبی و، همه كس با تو آشناست، بقیع!

فرق دارد جلوه اش در ظاهر و معنا حرم           گاه شادی، گـاه غـم دارد برای ما حرم

کل معصومین مُعز المؤمنین در عالم اند           قبرشان قبله است حالا بی حرم یا با حرم

کاش اینجا داشت تکّـه سایه بـانی لااقل          کاش می دادنـد بر گـریـه زمـانی لااقـل

کاشکی می‌شد بریزی آب بر قبر حسن          کاش اینجا داشت شبها روضه خوانی لااقل

در عـالـم رویـا سفری سوی تو کردم            بی خود شدم از خود هوس کوی تو کردم

از شـوق زیـارت نفسم حـبس به سینه            خـواهـم بـنـشـیـنـم به سـر بـام مـدیـنه

نه ضریحی، نه رواقـی و نه سقاخانه‌ای          چـشم‌ها چیـزی نمی‌بینند جـز ویـرانه‌ای

زائری اینجا نخواهد دید صحن و گنبدی          کـفـتـری پیدا نخـواهد کرد آب و دانه‌ای

گلویم خشک از بغض است و چشمانم ز باران تر         پریشان است احوال من از حالی پریشان تر

مزار جـانشیـنـیان نبی را بی نشان کردند         و می دانند خود را از مسلمانان مسلمان تر

روزگار تو بغیر از درد غربت نیست که           روزگار من بغیر از آه حسرت نیست که

از تو گفتن کار اشک چشم باشد بهتر است           گریه وقتی هست دیگرجای صحبت نیست که

ای گرد کـاروان تو را حُسن مشتـری            بر خـسروان گـدای تو را نیز برتری

کنیه: «ابامحمّد» نام خوشت: «حسن»            «ابن‌الرضا» ولیِّ خدا،شهره: «عسکری»

ای نعـمـت ولایت تو بهـتـرین نِـعَـم            وی لـطف بـی نهـایت تو شامل اُمـم

هم کاشف الغمومی و هم باقـر العـلوم            هم چشمۀ کـمـالی و هم منـبع حکـم

بسر می پرورانم من هوای حضرت باقر           به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشق جان من بر لب رسیده کس نمی داند           که نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر

امروز اگر بی سر و سامـان تو هستیم            فـردا به جزا دست به دامان تو هستیم

در طالـع بـرگـشتـه اگر هیـچ نـداریـم            خوش بخت از اینیم که از آنِ تو هستیم

مژده ای یاران نگار آمد نگار آمد نگار           بر تـنِ هـستی قـرار آمد قرار آمد قـرار

غنچۀ زهرا به بار آمد به بار آمد به بار           عالم از یک گل بهار آمد بهار آمد بهار آمد بهار

با مهر تو دل سپهـری از نور شود            بـا یـاد تو سـیـنـه وادی طـور شـود

تـنها نه ز مـقـدم تو شاد است رضا            کـز آمـدنت فـاطـمـه مـسـرور شود