اشعار

همان امـام که احـیـا نـمود مکـتب را            بنا گـذاشت به عـالـم ستون مذهب را

به علم و حکمت و ایمان خویش روشن کرد            در آسـمـان امامت هـزار کـوکـب را

آتـش گـرفـتـه بــارِ دگــر آشــیــانــه ات           چون شعله ها گرفـتـه ام امشب بهانه ات

هر گوشه ای که می نگرم خاطراتِ توست           اینجا پُر است گوشه به گوشه نشانه ات

آتـشـی بـاز فـراهـم شده و بر در خورد           دست زهرا وسط عرش به روی سر خورد

به همه اهل جهان موی سفیدش می گفت:           چه قدر خون دل از کینۀ این لشکر خورد

ای صحن خاکی حـرمت دلـربـاتـرین            گرد و غـبـار مـرقـد تو کـیـمـیـاتـرین

در ذهن ما حریم شما فوق جنّت است            ای گــنــبــد نـداشـتـۀ تـو طـلا تــریـن

 پخش سبک   

کـشـتـۀ زهـر جـفا یا مولا یا مولا            صـادق آل عـبـا یـا مـولا یـا مولا

از بار غـم خـمیدی واویلا واویلا            چه ستـمها کـشیـدی واویلا واویلا

 پخش سبک   

تــجــلّــی حــق، آبــروی ولایــی            وَ روشـنـگــرِ دیــدۀ مــاسِــوایــی

سـلام خـدا بـر تـو یـا حـجـت الله            که تو صـادقِ آلِ خـیـرُ الـوَرایـی

 پخش سبک   

جانم به فدای تو، ای یوسف پیغمبر            ای ذرّیۀ زهـرا، آیات خوشِ کـوثر

ای نـور حـقـایق، بر هر دل عـاشق            ای جلوۀ رحمت، یا حضرت صادق

 پخش سبک   

سر آسمانهای اعلا، به زیر قدمهای صادق         دل غصه دار محبین، بسوزد ز غمهای صادق

فدای امام غریبی، که شد کشتۀ زهـر کینه         ز داغ عزیز پیمبر، شده محشری در مدینه

 پخش سبک

سـلام ای، ولـی اللهِ حیّ سـرمـد، ز خـوبـانِ عـالَـم سـرآمـد

یم حـقـایـق، امام صادق؛ گـلِ باغ آل محمد

مردی غروب کرد وقتی افـق شکست            خـورشـیـد دیگری جـای پـدر نـشست

او یـک امـام بـود هر چـنـد بـی قـیـام            او یک رسول بود جبـریل شاهد است

سیدی مدح تو گویم که تو ممدوح خدائی           ششمین حجت حق نجل رسول دو سرائی

صادق الوعدی و مصداق صداقت همه جائی           مـخـزن عـلـم خـدا مشعل انـوار هـدائی

تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟            از تو نـنـویسم و هر بار پشیمان باشم؟

پاک کردی عرق شرم ز پیشانی مست            پس روا نیست من اینگونه پریشان باشم

ای عِـلـم تا عِـلـم است دنـبـالت روانه            وی حِلم تا حِلم است از حـلمت نشانه

وی هـر زمـان پـیـرِ اسـاتـیـد زمـانـه            وی در جـلالت چون خـداونـد یگـانه

ای چـشـم عِـلـم خـاک قــدوم  زُراره‌ات           جـانِ وجــود در گــرو یـک اشــاره‌ات

سـبّــوحــیـان فـریــفــتــۀ ذکــر دائـمـت           قـدّوسـیـان مـدیـحـه سـرای هـمــاره‌ات

ای اساتید دو گیتی طفـل ابـجـد خوان تو          نـور دلهـا تا ابـد از مـشـعـل عـرفـان تو

علم هستی گوهری از بحـر بی پایان تو          عقل وعشق و روح محو و مات و سرگردان تو

ای شامیـان ز چشـم پیـمبـر حـیا کنید            کمتـر جفـا بـه عتـرت خیرالنسا کـنید

در پیـش داغـدیـده نرقصیـد ایـنـقــدر            شرم از علی، حیا ز رسـول خدا کنید

وقـتـی رسیـد قـافـلـه در مجـلس یـزید            بـالا گـرفـت قـائـلـه در مـجـلـس یزید

اشک سر بُریده در آمد که پـا گذاشت            زیـنـب میـان سـلـسـله در مجلس یزید

نگاهش را به چشمت دوخت زینب            ز چشمان تو صبر آمـوخت زیـنب

به لب های تو می‌زد چـوب، بوسه            به پیش چـشم تو می‌سـوخت زینب

زینب آمد شام را یکباره ویران کرد و رفت            اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت

از زمین کـربـلا تا کـوفه و شام خـراب            هر کجا بنهاد پا فتحی نمایان کرد و رفت

یا مزن چوب جفا را بر لب و دندان من           یا بگو بیرون روند از مجلست طفلان من

یا نزن شرمی نما از روی زهرا مادرم           یا بزن مخفی ز چشم خواهر گریان من