اشعار

اول راه، غزل داغ و پریشان بشود…!           بیت بیت غزل از داغ تو بی جان بشود

روزها فکر من این است و همه شب سخنم           که چرا بیت خودت؛ بهر تو زندان بشود؟

و جنس درد تو از جنس روضۀ حسن ست         غریب خانۀ خود! غربت تو در وطن ست

چگونه و به چه قـیدی؟ چه نـام باید داد؟         به ام فضل و به جعده اگر رباب زن ست

زهر به جان زد شررم ای پدر           سوخت ز پا تا به سرم ای پدر

جواد مظلوم تو از دست رفت           نـمـانـده دیـگـر اثـرم ای پــدر

ای خـدای جـود ای جـودِ خـدا           مقصد مخـلوق و مقصود خـدا

خاک کـویت مُهـر ارباب کرم           ریـگ جـویت دُرّ نـایـاب کـرم

ای عرش، خاک پای تو یا حضرت جواد            جود و کرم گدای تو یا حضرت جواد

دل مـهـبـط ولای تو یا حضرت جـواد            قـرآن پُـر از ثنای تو یا حضرت جواد

خـواهـر نداشتم که پـرستاری‌ام کند            مـادر نـداشتـم که مـرا یـاری‌ام کـند

این بی كسی خلاصه به بی مادری نشد            بـابـا نـبـود رفـع گـرفـتـاری‌ام کـنـد

گرچه پیـدا سـوز غـمـهایم ز آه من بود           آگـه از غــم هـای پـنـهـانـم الـه من بـود

آب شد از آتش زهر جفا جانم چو شمع           سوختم سر تا به پا و حق گواه من بود

گه ز پـا اُفـتـم و با آه جـگـر می خیزم            گه نشیـنم وسط حجـره و بر می خیزم

دل من با جگر خون شده عادت کرده            مثل هر روز که با سوز جگر می خیزم

ما خـشـكـسالـیـم و شـما بـاران مـایی            دریـای لطف و فـضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بـوی تو می آید، یـقـیـن مهـمان مایی

هر که در عشق و وفا پابند نیست            با امید و عـشـق خـویشاوند نیست

نیـست او را بـا خـدا پـیـوسـتـگـی            هرکه را با مهـر تو پـیـوند نیست

حـجّـت کـبــریـا امــام جــواد           کـعــبـۀ انــبــیــا امــام جــواد

قــبــلــۀ اولــیــا امــام جـــواد           بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد

ای ز روی تو روی حق پیدا            آفــتــاب قـــدیـــمـــی دنـــیـــا

ای که دریاست پیش تو قطره            ای نـمـی از کـرامـتـت دریـا

از عبورت حضور می ریزد           به تن کوچه "طور" می ریزد

شور شیرین با تو بودن هاست           که به شعرم شعـور می ریزد

ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﻢ ﻏـﺎﻟﺒﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺩﺭﻣـﺎﻥ می‌شود           ﺑﺎ ﮐﺮﯾﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺁﺳﺎﻥ می‌شود

ﭘﻠﮏ ﺑﺮ ﻫﻢ می‌ﺯﻧﯽ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺷﺐ می‌کنی           ﭼﺸﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ می‌شود

ز بوی زلف تو یک عمر مست و مدهوشم            ز چشم خویش ز داغت همیشه می جوشم

اگر چه نیست نصیب دو دیده ام رویت            ولی خـیـال جـمـال تو می بـرد هـوشـم

کعبۀ اهل ولاست صحن و سرای رضا           شهر خـراسان بُوَد کـرب و بلای رضا

در صف محشر خدا مشتری اشک اوست           هر که در اینجا کـند گـریه برای رضا

این لرزه های زانویم از زهر کینه نیست           داغ و فـراق مـادرمان بی هـزیـنه نیست

روی کـبـود مـادر مـن قـاتـل مـن اسـت           ورنه شرار، این همه در زهر کینه نیست

در خاک می پیچد تنش را مرد غربت            دارد در این حـالت تمـاشا مرد غربت

باید تماشا کرد و خـون از چشم بارید            دریـا به دریـا هـمـنـوا با مـرد غـربت

کـم کـم مسافـران سحـر را خـبـر کنید            با ذکر یا حـسیـن به مشهـد سفـر کـنید
خود را میان صحن رضا دربه در کنید            شب تا اذان صبح به گـنـبد نظـر کـنید