اشعار

حـتی بهـشت بی تو معطـر نمی‌شود            خورشید و ماه بی تو منوّر نمی‌شود

بی بی! اگر که روز قـیامت نیـامدی            این را بدان بدون تو محشر نمی‌شود

در غـیـبت کـبراست بانو مـدفـن تو            جـانـم فـدای مـخـفــیـانـه رفـتـن تـو

از ماجـرای سیـب، ای بـاغ بهـشتی            بـوی خـدا مـی‌آیـد از پـیـراهـن تـو

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است           برکت این زندگی از روضه‌های فاطمه است

درس توحیدم بُوَد زهرا شناسی، زین سبب           می‌پرستم آن خدایی که خدای فاطمه است

شأن دستی که دخیل است به کوثر بالاست           دستِ این دستِ به دامن شده محشر بالاست

سوختن، آب شدن، بی کس و بی یار شدن           سختی عشق همینست رهش سربالاست

اعطای حق به ختم رسل چیست؟ کوثر است           کـوثر وجود اقـدس زهـرای اطهـراست

زهـرا یـگـانـه لـیـلـۀ قـدری کـه قـدر او           مخفی چو عـلم غیب خـداوند اکبر است

رو کرد خدا قـدرت پنهانی خود را            تا خلق کـند حوری انسانی خود را

ابـلیـس بهـشتـی بشـود گـر بگـذارد            بر خاک قدم های تو پیشانی خود را

فیض روح القـدسِ عـالـم معـنا زهـرا            تا به معراج کشانده ست نبى را زهرا

مصطفى خواسته اش خواستن فاطمه بود            رفت معـراج که آخر بـرسد تا زهـرا

یقینا در محبّت هیچ کس مادر نخواهد شد           و بی شک مادری صدیقۀ اطهر نخواهد شد

کسی را با تو یارای تقابل نیست مادر جان           تمام سوره‌ها یک آیه از کوثر نخواهد شد

دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی            افـتـاده نـخ چـادر او دست نـسیـمی

تسبیح دلم پاره شد آن دم که شنـیدم            با دست خودش داده اناری به یتیمی

در چـشمهـای تو خـدا را دیـد مولا            با تو به خود بر خلق می‌بالـید مولا

در خانه‌ای که خشت خشتش از بهشت است            بـوی خـدا را از تو می‌بـوئـید مولا

گـندم از دستۀ دستـاس تو برکـت دارد            دستِ لطف تو به هر چیز محبّت دارد

بی وضو دست به نام تو زدن جایز نیست             نام تو عصمت محض است قداست دارد

ای گـوهـر کـلام مـحـمـد ثـنـای تـو            تا حـشـر افـتـخـار ولایـت ولای تو

هم کوثر خدایی و هم دخت مصطفی            هـم آمـده اسـت امّ ابـیـهـا ثـنـای تـو

ما باده نوش جـام گوهـربار مادریم            هر شب دخیل چادر زهرای اطهریم

سیرابمان نکرده شراب و می طهور            ما تشنگان قطره‌ای از حوض کوثریم

بی سبب نیست که دل واله و مجنون شده است           آمدی ماه رجب هم به تو مدیون شده است
نـام تـو اذن دخــولـم شـده در مــاه خــدا           بندگی با شب میلاد تو مقرون شده است

علی بود صدف عشق و گوهرش زهراست           علی است اهل کسائی که محورش زهراست

علی است صاحب بیت شرافت و عظمت           علی ابوالحسنین است و همسرش زهراست

پَـرِ شکـسته به بالا نمی‌رسد هرگز            تـلاش می‌کـند امّا نـمـی‌رسد هرگز

کبوتری که هوایی نشد در این وادی            به آسـمـان تـمـنّـا نـمی‌رسد هـرگـز

ای که رخت از خدا کرده حکایت گری            هست برازنده ات رهـبری و سروری

چـهـرۀ مـاهِ تـو را مـاه بُـود مـشـتـری            من نزدم هـیچ وقـت غـیر درِ تو دری

ای شرفـت فـوق ثـنـا گـسـتری            داد خـدایت به جـهـان بـرتـری

شمس و قمر دور رخت مشتری            کرده ز خلق دو جهـان دلـبری

این شهر سامره است و یا عرش کبریاست           یـا کـعــبـۀ مـقــدّس دل هـای انــبـیـاسـت

شهری که مطلع دو مه است و دو آفتاب           کز نورشان به چشم دل اهل دل ضیاست

هوای گنبد خـضرا هوای صحن بقـیع            صفای شهر پیمبر صفای صحـن بقیع

شـده مسبـب ایـنکـه دوبـاره بـنـشـیـنـم            غزل غزل بسرایم برای صحـن بقـیع