اشعار

از بس که تلخی غم هجران چشیده‌ام            جـانی نـمـانـده است بـرایم...بریـده‌ام

عیب وصال چیست نصیبم نمی‌شود؟            خیـری که از فـراق و جدایی ندیده‌ام

بـر درد تـنهـایـی دچـارم ای نـگـارم            پـایـان نــدارد انـتـظـارم ای نـگــارم

پایـیزی‌ام، هـجـران امانـم را بـریـده            برگـرد ای بـاغ و بهـارم ای نـگـارم

آمـدم ســوی غـمـکـده خــانـم!            کـه عــزای تــو آمــده خــانـم!

اذن سـیــنـه زدن بــده خــانـم!            جـبـل الـصـبـر! سـیـده خـانـم!

فقـط نه این که بدون معـلـم عالـمه شد            که مثل مادرش استاد فقه و تفسیر است

ظهور دیگری از فاطمه ست وقتی که            مقابـلـش هـمۀ فـتـنه‌ها زمین گیر است

اینجا گرفته‌ست مردی بر روی دست آسمان را           مردی که در قبضهٔ خود دارد تمام جهان را

آورده با ذوق سرشار در پیش چشمان مردم           تصویر زیبایی از این منظومهٔ بی‌کران را

تـا وحــی آمـد مـقــتـدا را بُـرد بـالا            دست نـبـی، دست خـدا را بُـرد بالا
با دست گرمش رحمة اللعالمین رفت            دست یـل خـیـبـر گـشـا را بُـرد بالا

پخش سبک 

مـا که مـسـکـیـنـان درگـاه امـیـریـم            به حـریــم آل پـیـغـمـبـر فــقــیـریـم

سرخـوش از جـام تـولای غـدیـریم، شُکرُ لله، الحمدُلله (۲)

پخش سبک     

عـیـد غــدیـر و عـیــد ولایـت            تـابـیـده بـر دل نـور هــدایـت

شد نازل از ربّ آفاق و اَنجُـم            آیـۀ اَکــمَـلـتُ لَــکُـم دیـنُــکــم

پخش سبک ۱                                پخش سبک ۲   

عید تکمیل دین؛ عید حقّ الیقین            عـیـد نـورالـمـبـیـن تهـنـیـت بـاد

که شده در غدیر، بر دو عالم امیر            سـروری بـی قـرین تهـنـیـت باد

صداي كيست چـنين دلـپـذيـر مي‌آيد؟            كـدام چـشمه به اين گـرمسير مي‌آيد؟
صداي كيست كه اين گونه روشن و گيراست؟            كه بود و كيست كه از اين مسير مي‌آيد؟

سـتـارۀ سحـر از صبح انـتظار دمـیـد            غـدیـر از نـفـس رحـمت بهار چـكـید

گرفت دست قدر، رایت شفق بر دوش            زمین به حكم قضا آب زندگى نوشید

جلوه‏ گر شد بار دیگر طور سینا در غدیر           ریخت از خُم ولایت مى به مینا در غدیر

رودها با یكـدگر پیوست كـم‏كم سیل شد           موج مى ‏زد سیل مردم مثل دریا در غدیر

آیـات چـشمان تو ما را با خـدا کرد            مهـر تو زنگـار دل ما را طلا کرد

از کوله‌بار خویش جز پاکی ندیـدیم            انـگـار لبـهـای شما ما را دعـا کرد

در خـم غـدیـر سـرّ تـوحـیـد بـبـیـن            روشـن شـدن چــراغ امـیــد بـبـیـن

گر هست ترا چشم خدابین ای دوست            خورشید به روی دست خورشید ببین

بدون مهر علی دین اساس و پایه ندارد           علی صراحت دین است و دین کنایه ندارد

سقوط کرده به گرداب جهل هرکه بگوید           کـتاب روشن حـق بر غـدیـر آیـه ندارد

شکر خدا که حُبِّ علی در وجود ماست           دربارۀ عـلـی همه گـفـت و شنود ماست

مـا بـا عـلـی سـلـوکِ الـی الله می کـنـیـم           اصلاً علی علیست که سِیر صعود ماست

روی لب گـفـتـنـد بـخٍ یا عـلـی           زیر لب گـفـتـند حرفی با عـلی

حال بر دست پـیـمبر شاد باش           بـعـد از آن آمـاده بـیـداد بـاش

با خیالت غزلی در شُرف آغـاز است            در هوای تو دلی منتـظر پـرواز است

مـستـی روز غـدیـر تـو بـه یـادم آورد            که در میکده‌ات رو به خلایق باز است

قـصد کـجـا را کـرده‌ای، ای آسـمانی؟            پـرواز بـا بـال شـکـسـتـه مـی‌تـوانـی؟

پـرواز کن تا حـاجت خود را بگـیری            شایـد نـمی‌خـواهـی دگر زنـده بـمـانی

یاعلی بر فَـلکِ عشق تو پرچم زده‌ای            خـیـمه اندر حـرم شاهد اعـظم زده‌ای

شمع حُسن تو فروزان و جهان پروانه            ز آتش عشق شرر بر دل عالم زده‌ای