اشعار

در اوج غربت وغم زهر کینه یارش بود           میان حجـره دلش تنـگ گـلعـذارش بود

در آرزوى جـوادش دمى قـرار نـداشت           به آخـرین نـفـسـش چـشـم انتظارش بود

دل همیشه غـریـبـم هـوایتان کرده است           هـواى گریـۀ پـایین پـایـتـان کـرده است

وَ گـیـوه ‏هـاى مـرا رد پـاى غـمـگـیـنـت           مسافـر سحـر کوچـه هایتان کرده است

ای دل غمزده برخـیـز و بیا گریه کنیم           وقت آن است که با اهل ولا گریه کنیم

همچـو پروانه پر خویش به آتش بزنیم           یا بسوزیم چنان شمعی و، یا گریه کنیم

جگرش خون شد و چشمش نگران بر در بود           سینه اش سوخته از غربت و چشمش تر بود

وقت تودیع جگر گوشۀ خود را می‌خواست           بـه تـمـنّـای رخـش دیــدۀ او بـر در بـود

آسـمـان زیـر پَـرت بود زمیـن افـتادی            یک عـبا روی سرت بود زمین افتادی

نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید            نه کسی دور و برت بود زمین افتادی

من كه از زهر جفا پاره شده این جگرم           كنج این حـجـره بیاد غـم دیـوار و درم

در كجـایـی ز مدیـنـه تو بیـا ای مـادر!           تا ببینی كه فـتـادست بر این دل شررم

در گـوش فـرشتـه‌ها اذان باید گفت            تـفـسـیر خوش یـلـتـقـیـان باید گـفت

روزیکه علی و فاطمه خوش حالند            تبریک به صاحب الزمان باید گفت

مُـحـمّـد  را نـكـو هـمـسر خدیجه            عـزیـز قـلـب پـیـغـمـبـر خـدیـجه‏

یقین باشد، پس از زهرا و زینب            بـود از هـر زنـى بـرتـر، خدیجه‏

جهان چو باغ دل شیعه، خرم است امشب            محیط نور خـدا ملک عالم است امشب

سرورِ آل رسـولِ مکـرّم اسـت امشب            امـامـت ولــی‌الله اعـظـم است امـشـب

فوج مَلک دور و برش دارد نگارم            یک آسـمان زیر پَـرش دارد نگارم

باید تـمام عـرشیان چـاوُش بخوانـند            تاج ولایت بر سـرش دارد نـگـارم

سپیده سر زد از بیت امام عسکری امشب          کرم می‌آید از سوی شما از هر دری امشب

ملائک گرم ذکر یا حسن هستند از ماتم          ولی روح پدر مشغول ذکر دیگری امشب

از همه سو می‌دمـد، نـور تـجـلّای تو            غایبی و عالمی است، محو تماشای تو

تا که نهـم از شـرف، پا به سر آسمان            کاش که می‌شد سرم، خاک کف پای تو!

آقـا مـبـارک اسـت رَدای امــامـتـت            ای غـایب از نظر به فـدای امامتت

می‌خواستند حق تو را هم قضا کنند            کَــذّابـهـا کـجـا و عــبـای امـامـتـت

ديـده بگـشـا و بـبـين زينـبت آمد مادر            زينب خـسته و جان بر لـبت آمد مادر

از سفـر قافـلۀ نورِ دو عـينت برگـشت            زينـبت با خبـرِ داغِ حسيـنت برگـشت

ز خاک داغ بیابان مریز بر سر خویش            لباس سرخ علی را مگیر در بر خویش

رهـا کن این سبـد گـاهـواره را بس کن            تو مانده‌ای و سرابِ علیِّ اصغر خویش

آمـدم از سـفـر، مـدیــنـه سـلام            خسته و خون جگر مدینه سلام

بـا شـکـوه و جـلال رفـتـم مـن            دیـده‌ای بـا چـه حـال رفـتم من

سـوی دروازه‌های شهـر نـبـی            کـــاروانـــی ز دور مــی‌آیـــد

کــاروانـی کـه از مــیــانـۀ آن            عـطـر عشق و حضور می‌آید

کـیـست این زن ز دور می‌آیـد            بـا نـگــاهــی صـبــور مـی‌آیـد

آبـلـه پـا و خـستـه و مـجـروح            جـسم او راه مـی‌رود یـا روح

شد فصل دستـبوسی سلطان سامـرا            بر تخت دل سـوار شده روح کبریا

تأثـیر کرد سوز دعـاهـای پشت در            تا شد نوای فاطمه «ای منتـقـم بیا»

ای پـشت گـرمـی فـقـرا از قـدیـم‌ها            آمـوزگـار مـکـتـب سـبـز کـریـم‌هـا

در خـلوت شبانه چه انسی گرفته‌اند            با عطر و بوی خوب حضورت نسیم‌ها