اشعار

آمــدم پـشـت در خـانــۀ آقـای کــریــم            میکشم بر سر خود خاک کف پای کریم

درِ ایـن خـانـه ز مـقـدار نـبـایـد دم زد            با همه فـرق کـنـد شیـوۀ اهـدای کـریم

از تو به یک اشاره و از ما سری بلند            در سـایـه سـار دلـبـریت دلـبـری بلـنـد

دستی بزن به مس که طلا میکند دُرست            در بین حرفـه کاری تو زرگـری بلـند

مرغ دل باز هم غزل خوان شد            پنجـمین روزِ ماه شعـبـان شد

دو سه روزی به کربلا رفت و            حال آمـد دخـیـل سلـطـان شد

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ           ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر           چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

نذر تو کردم دلم را، مولای من! بار دیگر           از کوچه باغ دل من، ای روح آیینه بگذر

امروز، روز بهشت است، عطر تو می‌بارد از عرش           از عطر ناب حضورت، شد آفرینش معطر

کعبه شد سر زلفت دل به سجده افتاده            لحظه‌ای کنارم باش در فضای سجاده

در سحر دو چشمانت باب اشک بگشاده            غـربتی غـریبانه نیمه شب تو را داده

ای شـکـوه فـرازهـای دعـا            نغمۀ عـرشی و صدای دعا

دست من را بگیر از عَرشَت            بنـده بنـواز، ای خـدای دعا

مائـیم مست جـام تو یا زین العابدین            خـانـه خـراب نام تو یا زین العابدین

هستـیـم مـرغ بام تو یا زین العابدین            مست علی الدوام تو یا زین العابدین

در سجده‌های خویش اگر چشم تر کنی            سجـاده‌های هـستی را شعـله ور کنی

بیشک ستون هفت فلک می‌شود اگر            دستی از آستـیـن نـیـایش به در کـنی

آیه‌های نور حک گردیده بر پیـشانـیش           مِهر و مَه ماتـنـد در آئـیـنۀ حـیـرانـیـش

رو به سوی قبله می‌افتاد چون سجاده‌ای           آنکه محراب دعا زد بوسه بر پیشانیش

ای دعا گشتـه دعـا با نفـس روح‌ فزایت           وی اجابت زده هنگام دعا بوسه به پایت

چشم ارباب کرم از همه ‌سو باز به دستت           دست ارباب دعـا بستـه به دامان ولایت

ای که خورشید جمالت پرتو افشانی کند           عـالمی را جـلوه‌ات زیبا و نـورانی کند

تو همان خورشید تقوائی که عرش و فرش را           از فروغ و جلوۀ تو حق چراغـانی کند

وقـتی که فـروغ ازلی دیـدن داشت            انـوار خـداونـد جـلـی دیـدن داشـت

بـا دیـدن فـرزنـد عـزیـزش سـجّـاد            لبخـند حسین بن عـلـی دیـدن داشت

تا دل غم زده از هجر به فریاد آمد            نوری از سینۀ جانسوز به امداد آمد

عشق مشغول ثناخوانی اربابش بود            خــبـر از آمـدن سـیـّـد الاوتــاد آمـد

در رحمت ز عرش تا وا شد            پـر پـروازمـان مـحـیّـا شـد

رخ یـوسف نـشانـمان دادند            دل مجـنـونـمـان زلیـخـا شد

بـاز یـاران عـیـد دیـدار جـمـال یـار شـد           بـاز فـصل رؤیـت مـهـر رخ دلـدار شـد

باز مُلک کبریا شد غرق در دریای نور           بـاز مـیلاد حـسین‌ بن ‌عـلـی تـکـرار شد

دل ما خورده گره بر ورق دفتر عشق            درس ها یاد گرفـتیم از این منبر عشق
کسب تکلیف نمودیم اگر از در عشق            عشقمان بوده بمانیم فقط محضر عشق

پُـر می‌کـنـیم از می‌ گـلـوی بـاده‌ها را            تا مـسـت بـاشـیـم انـتـهـای جـاده‌ها را
بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند            در رکـعـت سـوم هـمـان دلـداده‌هـا را

ای به عـبّاد این جهـان استاد            ای مـلـقّـب بـه سـیّـد سـجــاد

ای نبی را تو بهترین فرزند            ای علی را تو برترین اولاد

پخش سبک   

به پا شده جـشـن، شـادی آل الله            مـوسـم مـیـلاد، آقــا رســول الله

سرور و شادی بر پا شد ** شمس دو عالم پیدا شد ** سیـد بطحـا رسید