اشعار

دلـخـسـتــه خـدا خـدا خـدا می‌کـردم            یـک مــاه بـرای تـو دعــا مـی‌کـردم

هر جـمـعـۀ ماه رمضانی که گذشت            تـا وقـت اذان تو را صـدا مـی‌کـردم

آخرین شبهاست کم کم رفع زحمت می‌کنیم           جیبمان خالیست احساس خجالت می‌کنیم
بیـن مسجد بیـشتر بـا خود تعلق می‌بریم           حق صاحبخانه را کمتر رعایت می‌کنیم

به پاى درد و دل بنده چـاه کم آورد            مـقـابـل جـگـر مـن کـه آه کـم آورد
به پیش هیچ کسى کج نگشت گردن من            ولى مـقـابـل ایـن بـارگـاه کـم آورد

ما آیـه‌های عصـر خسـرانیـم           معجـونی از تـردید و ایمـانیم

عهد الست از یادمان رفته‌ست           مـا اهـل نـسیـانـیـم، انـسـانـیـم

فقیر و بی کس و کارم اغثنی یا الله            به جز امیـد چه دارم؟ اغـثـنی یا الله

هـزار تـوبه شکستم دوباره برگشتم            سـیـاه گـشـتـه عـذارم اغـثـنی یا الله

از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن            بر این همه توسّـلِ بی جا، گـذشت کن

حبِّ گناه، مانده بر این، قـلبِ عاصِیَم            دارم فـقط به دل، غـمِ دنیا، گذشت کن

مرگ خـود را اگـر این گونه تمنا دارد           سالیـانی‌ست کـه در دل غم زهـرا دارد

روضهٔ فاطمه یک روضهٔ معمولی نیست           شـرح دوران غریبی‌ست که مولا دارد

کـولـه بـاری مملو از بار گـناه آورده ام           باز هم در محضرت روی سیاه آورده ام
از همه جا رانده و سویت پناه آورده ام           هـستی ام را با امـید یک نگـاه آورده ام

شیـر لازم نیست بابایم شفایش را گرفت          روضه یکبار دگر در خانۀ ما پـا گرفت

ضربۀ شمشیـر مثـل میـخ در برّنـده بود          میخ در مادر گرفت و تیغ کین بابا گرفت

بــازم شــب قـدره و بــیـقـراری            غلط میخوره رو گونه های خیسم

بــازم شــب قــدره و حاجـتــام و            یـکی یـکی بـا گـریه مـی نویـسـم

کوفـه، مدینه بـود مـگر؟ التـهاب داشـت           محراب، کوچه بود مگر؟ اضطراب داشت

تیـغ عدو کجـا و سَـرِ سِـرِّ عدل و داد!           دشمن دوباره بر سر نیزه کـتاب داشت

پلـک های نیـمه بازش آیه های درد بود           آخرین ساعات عـمر حیـدر شبگرد بود

چـادر خاکـی زهـرا بالـش زیـر سرش           عکس دربی سوخته در قاب چشمان ترش

زندگی بی مهـر تـو معـنا ندارد یاعـلی           بنـدگی بی حـبّ تو امـضا نـدارد یاعلی

در نمازی که اذان آن تهی از نام توست           غیر شیطان منزل و مأوی ندارد یاعلی

 پخش سبک  

لیلةُ القدر است و دیـده گـشتـه گـریان            یا علی گـفـتیم و دل شد بیت الاحـزان

غرق خون منبر و محراب            در جِنان فـاطمه بی تاب

 پخش سبک  

غـم از حال و روزم بُود منجلی            بـســوزد دلــم در عــزای ولــی

زنـم نـالـه چون کـودکـان یـتـیـم            که ضربت رسیده به فرق عـلی

 پخش سبک  

در مسیر دین و ایمان؛ بر مهر علی دل بستیم          شکر حق که مثل خوبان؛ محبین مولا هستیم
یـا حـیـدر

شب هـای احـیـا در فـراق تـو گـذر شـد           عمرم تباه است و ز هجـر تو سپـر شد
ای روضه خوان و یوسف زهرا کجایی           آقا بیا روزم شب و شب هـم سحـر شد

من با تو بـال و پـر گـرفـتـم یا الهـی            کِـی دامـن دیـگـر گـرفـتـم یـا الـهـی

ده مرتـبـه نـام تـو را با اشـک بُـردم            قـرآن به روی سر گـرفـتـم یـا الهـی

شکسته بالی و با دخـتـرت سخن گـفتی           کمی ز غـربت خود را برای من گفتی

چـقـدر طـعـنه شنـیـدی چقـدر دم نزدی           چقدر حرف خدا را به مـرد و زن گفتی

یا علی بر فَـلکِ عشق تو پرچم زده ای           خیـمـه انـدر حـرم شاهد اعـظـم زده ای

شمع حُسن تو فروزان و جهان پـروانه           ز آتش عـشق شرر بر دل عالم زده ای