اشعار

حرف دل باز ز اشک قـلمم جاری شد            ساقی آمد ز ره و موسم میخواری شد
هـمه بتـهـا به سجـود بت من افـتـادنـد            تا از آن چـهـرۀ نـاز پـرده برداری شد

نــیــمــۀ مــاه خــدا مــاه تــمـامـم آمـد            نـام او مثـل عـسـل بود، به کـامـم آمـد
جـان جـانـان من و خـیـرالأنـامـم آمـد            ایـهــاالــنــاس بــبـیـنـیــد امــامـم آمــد

مـادر پـدرم بـاد فـدای تـو حـسن جان            هـستـنـد غـبار کـف پای تو حسن جان

من رو نزدم بر احـدی غیر شما چون            دیدم همه هستـنـد گـدای تو حسن جان

من اشك را بهتر ز باران دوست دارم            اين چشمها را خيس و گريان دوست دارم

اين دورى و اين دوستى، عاشق ترم كرد            پس بيشتر از مصر، كنعان دوست دارم

بر ماه شب نیـمـۀ این مـیکـده سـوگـند            مثل تو نـدیده است کسی کودک دلبـند

خورده دلم از صبح همان روز نخستین            با مهر تو ای دست گل فـاطـمه پـیوند

بـاز هـم اهل ولا بـادۀ مـسـتـانـه زدنـد            لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند            آســمـان بــار دگــر نـیّــر بــدر آورده

آئـیــنـۀ تــمـام وُجـوهـات حــیـدری‌سـت           صلحی که کرده است خودش فتح خیبریست

کاری به جز کـرم نشود دیـده از کـریـم           او وارث عـلـی‌ست، مَرامش قلندری‌ست

چشم وا کرده شدم دست به دامان حسن            مـادر افکـند مرا در یَـم احـسان حسن

روزی از دست علی خوردم و از خوان حسن            از همان روز شدم بی‌سر و سامان حسن

پخش سبک                      (به سبک رب صل علی محمد)

سفرۀ نعمت فکنده، خالق نعمت در این ماه           نیمۀ ماه خدا شد، هدیه بر اهل زمین ماه

عـلی و فـاطمه رسول مـؤتـمن           شده افطارشان ز بوسه بر حسن

پخش سبک    

ای روزه‌داران رحمت یزدان عمیم است            ماه ضیافت سفره‌اش دست کریم است

از بخـشش او، می‌بارد اعجاز            از خـنـدۀ او، گـل می‌شـود باز

پخش سبک  

نـیـمـۀ مـاه خـدا و، آمده ماه پـیـغـمـبر            جلوه شده ماهِ روی، یوسفِ زهرا و حیدر

جانم یا حـسن بر لبِ همه            جانم یا حسن شور و زمزمه

ای جانِ جانِ جانِ جان، کز جانِ جانان جان تری            وی نیکِ نیکِ نیک ها، کز نیک ها نیکوتری

کارت دمادم دلبری، از دلبران دل می‌بری            جان میدهی دل می‌بری، از دلبران با دلبری

صحن دل دیوانه‌ام از شور تو غوغاست            دیوانگی‌ام در دل و در چهره هویداست

من مستم و مستی من از عطر لطیفت            این مستی و مِی‌خوارگی از لطف تو آقاست

گـرفـته دست مـرا بـارها مـرام حـسن            رسیده است به من لطف مستدام حسن
من احـترام شدم محـض احـترام حسن            حسن امام من است و منم غـلام حسن

ای وجـودت هـمه ایـمـانِ خـدا            ای بدهکـار دو چـشـمت دریـا
ای به ظـاهـر جـلـواتـت بـانـو            ای به سجـاده تـمـامت حـوراء

زنی که خواست مردش رَحمةُ للعالمین باشد           سزاوارست در القابَـش أمُّ المؤمنین باشد

مُحمّد در حرا مبعوث شد امّا قرار این بود           از اوّل خانۀ پُر برکت او مَهدِ دین باشد

مادر مرو که فاطمه‌ات زار و مضطر است            هجـر تو قـاتل من غـمدیده دختر است

غصه مخور به حال پدر چونکه بعد تو            زهرای کوچک توبرایش چو مادر است

فخر من نزد عـرب این بود دختر داشتم           آیت من بود و در گهـواره کـوثـر داشتم

هرچه عالم فخر دارد نزد من یک ارزن است           من زنی هستم که در خانه پیـمـبر داشتم

دلم میخواست امشب اشک چشمم را خبر می‌کرد            دلم میخواست دستم خاک عالم را به سر می‌کرد

دلم میخواست امشب پایم از ماندن حذر می‌کرد            به قبرستان دلگیر ابوطالب سفر می‌کرد

ای داده به عـفّت شرف و نام خدیجه            ای بسته بطوفت فلک احرام خدیجه

ای هـمـسر پـیـغـمـبر اسـلام خدیجه            ای عصمت حق فاطمه را مام خدیجه