اشعار

کـنـار سـفـرۀ احـسان گرفت دست مرا           بـه آیـه آیـۀ قــرآن گـرفـت دسـت مـرا

گرفته بود دلم سخت در حـصار خودم           دوباره در دل زندان گرفت دست مرا

دیشب گـذری کردم از کوچـۀ میـخـانه           دیـدم هـمـه مـسـتـان را دیـوانـۀ دیـوانه

ساقـیِ بلاجـویـان شاداب و لبِ خـنـدان           می داد به سـرمـستـان پیمانه به پیـمـانه

بـایـد که غـزل هـم ثـمـری داشتـه باشد           بـر حـال خـرابــم اثــری داشـتـه بـاشـد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل           بـد نـیـست گـدا هـم هـنـری داشته باشد

با چـشـم كـریـم تو، نـشان داد كـرم را            زیـبـایـى حُـسـن هـمـۀ لـوح و قـلـم را

در وسعت بـاران كـرامات تو پیداست            كـرسى و فـلـك، دست تو دادند دلـم را

ای به دل مـؤتـمن، مونس جـان من            آمـدم بـا حـسـیــن، آمـدم بـا حـسـن

تو مرا میـزبـان، من تو را میهـمان            تو مرا همنشین، من تو را هم زبان

امشب ز لـب مـاه خـدا خـنـده بـر آمد           کز خانه خـورشیـد ولایـت قـمـر آمـد

یـا از دل دریـای نــبــوّت گـهــر آمـد           یا مـهـر فـروزنـده به بـام سـحـر آمـد

به خـدا بعـد عـروج تو پَـرم می سـوزد           مـادر من، تو نباشى، جگـرم می سـوزد

امنیت داشتـن ما هـمـه از یُـمـن تو بود           خـانـه با رفـتـن تو در نظـرم می سوزد

تو را میخواست تا در همسرانش بهترین باشی           برای خـاتـمِ پیغمبری نقـش نگـین باشی

خدایت انتخابت کرد تا ای مـادر هـستی           برای چشمۀ کوثر، بهشتی در زمین باشی

گاه تنها یک نفر هم یار دین باشد بس است          یک نفر بانوى سرشار از یقین باشد، بس است

مال و ثروت؛هرچه هم باشد؛فداى راه دوست          هم نـشین رحـمة للعالمین باشد بس است

مـا سـائـل لـطـف فـراوان خـدیـجـه            از کـودکی خـوردیم از نان خدیجه

در راه دین داده همه دار و ندارش            اسـلام شـد مـدیـون احـسـان خدیجه

ای هـمـسـر با غـیـرت طـاهـا خـدیجه            ای شـأن تـو بـالاتـر از بـالا خـدیـجـه

روح بــلـنـدت اوج اَوْ اَدْنــا خـدیـجــه            تو دائـم الْاِنـفـاق هـسـتـی یـا خـدیـجـه

سنـگ صبـور قـلـب طـاهـایی خدیجه            آرامـش پـیـغـمـبـر مــایــی خــدیـجــه

کِی می رسد دست کسی بر رتـبۀ تو؟            از بـس که بـالایـی و والایـی خـدیجـه

وقتی كه چشم خلق خـدا ناسپـاس بود            تنها خدیجـه بود كه گـوهـرشناس بود

تا سر نهد به پای رسول امیـن ز شوق            در بـارگـاه عـشـق پُر از الـتماس بود

خداوندا کرم کردی مرا بسیار بخـشیدی           خطا کردم ولی با لطف خود هربار بخشیدی

گنهکاران عالم حال من را خوب می فهمند           گدای خسته را با روی خوش ای یار بخشیدی

زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

ای پیـکـر بـرهـنـۀ بی‌سـر حـسیـن من            آیا تـویـی عـزیـز پیـمبر، حـسیـن من؟

پیـدا نـمی‌کـنم به تـنت جـای بـوسـه‌ای            جز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من

در قـتـلـگـاهـت آمـدم و سـر نـداشـتی            یک جـای سالمی تو به پیکـر نداشتی

دیـدم تـو را چـه دیـدنی؛ ای پـارۀ دلـم            حتی لـبـاس کهـنـه ای در بـر نـداشـتی